Life Is Strange: Double Exposure
In de Life is Strange-serie draait het allemaal over wat je zou doen als je erachter kwam dat je superkrachten zou hebben en een beetje over opgroeien. Nu tien jaar later heb ik zelf twee kinderen en ben ik wel een beetje klaar met adolescentenprobleempjes. In Life is Strange Double Exposure speel je met Max, uit het eerste deel, en gelukkig is zij ook opgegroeid en misschien ook een stukje wijzer.
Max heeft ook alle pech. Stond zij voor een mega beslissing in het eerste deel, in Double Exposure wordt haar beste vriend Safi vermoord. Heeft ze weer een moordplot om op te lossen. En dan zou je denken, draai even de tijd terug zoals in het eerste deel. Maar dat kan Max niet meer. Nu kan ze door verschillende universums reizen. Ook handig als je een moord wilt oplossen.
Dit alles speelt zich af op de universiteit waar Max werkt. Dankzij deze setting word je blootgesteld aan haar vrienden die allemaal hun eigen zorgen hebben. Uiteraard zijn dit geen puberproblemen maar wel richting problemen die zich voordoen in een serie zoals Friends. De twist in Double Exposure is dat je twee werelden meemaakt, waarbij ze zich anders gedragen. In de ene wereld is Safi nog levend, en in de andere wereld is Safi overleden. Door middel van een zogenaamde Pulse kun je op zwakke plekken reizen tussen de twee dimensies. Die wisselwerking bevalt goed in de diepgang die je krijgt in de personages (je ziet tenslotte een keer twee verschillende kanten), maar is ook meteen een zwaktepunt.
Want je kunt bijna elk moment wisselen tussen de twee werelden. Hierdoor werd het voor mij vrij ingewikkeld om bij te houden in welke wereld je zat, en gaf ik de verkeerde antwoorden op vragen of was ik de draad kwijt in een puzzel. Niet dat het allemaal zo moeilijk is, maar het tempo in de game is nou eenmaal niet zo hoog en dan raak ik snel afgeleid. Ontwikkelaar Deck Nine heeft er alles aan gedaan om het zo interessant te maken als ze konden, maar de impact van het vrij wisselen tussen werelden is gewoon minder dan een keuze maken, de tijd terugdraaien en dan een andere keuze maken.
De die-hard fans komen zeker aan trekken. Er zitten genoeg kleine verwijzingen in de game naar de vorige delen, zoals dat Victoria die alles post op social media en ze appt nog met de moeder van Cloe. Is het handig dat je het eerste deel gespeeld hebt? Ja, dat wel, maar hebben de keuzes uit het vorige deel invloed op Double Exposure? Nee, totaal niet. Dat is een minpuntje, want in bijvoorbeeld TelltaleGames draafden beslissingen uit vorige games wel door in de nieuwere games.
Double Exposure probeert vooral op je gevoel in te spelen en hoewel ik soms totaal de connectie kwijt was met de game, kwam dat niet door hoe de game eruitziet. Deck Nine heeft ervoor gekozen om het tekenstijltje te behouden, maar toch alles er zo realistisch mogelijk uit te laten zien. Vooral de gezichtsuitdrukkingen zijn verbazingwekkend goed. Daarbij zijn de stemmen goed ingesproken, wat de game zeker ten goede komt.
Ook is de game misschien wel de meest toegangklijke game ooit. Je kunt alles instellen om je zo goed mogelijk de game te laten spelen. Niet alleen in de moeilijkheidsgraad, maar ook bijvoorbeeld waarschuwingen als er iets van seks, drugs of hard geluid in beeld komt.
Al met al is de game zoals je een Life Is Strange game die een waardige opvolger is van deel 1. Het tikt alle boxen af qua graphics, verhaallijn, keuzes en de impact daarvan, alles wat je van deze serie mag verwachten. Het is niet alleen Max die verdergegaan is met haar leven, ik ook. En die twee werelden zijn niet meer in sync. Desondanks zie ik nog steeds de positieve groei in de serie. Vooral als je al meerdere delen gespeeld hebt en positief daarover was, dan is het een nobrainer om dit te kopen.
