Final Fantasy Fables: Chocobo\'s Dungeon

Al meteen nadat ik het pakketje opende, dacht ik aan de Fabeltjeskrant. Niet dat ik daar veel naar heb gekeken, maar het is gewoon een erg bekende term in de Nederlandse samenleving. Maar welke game doet mij nu denken aan de Fabeltjeskrant? Het antwoord is: Final Fantasy Fables: Chocobo’s Dungeon. Denk niet meteen aan de epische gevechten die je kent van de Final Fantasy games, maar gewoon aan de kinderlijke versie van Final Fantasy. Niet dat het enorm kinderachtig is, want dat is het totaal niet.

Deze keer vindt het verhaal in het stadje Lostime plaats. Daar is iets ergs aan de hand. Chocobo en zijn kameraad Cid komen zonder dat ze het willen, in Lostime. Al snel komen ze erachter dat de inwoners van Lostime kampen met een geheugenstoornis. Alzheimer misschien? Nee, de grote boosdoener is de kerkklok. Eens in de zoveel tijd luidt die kerkklok. Dat is toch best normaal, maar de gevolgen van het luiden van de kerkklok zijn niet echt fijn. Iedere keer dat de kerkklok zijn bronzen stem ‘verheft’, verliezen alle inwoners van Lostime hun geheugen. (Het zal je maar gebeuren dat je er naderhand achter komt dat je voor je collega Frankii hebt gestript. Er is echter één pluspunt: hij is het zelf ook vergeten!) Maar gelukkig kunnen Chocobo en Cid dit probleem oplossen, er komt namelijk een geschenk uit de hemel: Rafaëllo. Rafaëllo zorgt ervoor dat jij, Chocobo, de herinneringen terug kunt vinden.

Deze herinneringen vinden toevallig allemaal plaats in dungeons. Een aantal ruimtes en daarna krijg je een eindbaas, simple as that. Dit zorgt er soms voor dat je het echt vervelend gaat vinden. Telkens weer hetzelfde liedje. Dat is wel jammer. Enfin, de gevechten zijn turn-based. Deze vinden echter niet in een apart scherm plaats, maar gewoon in de game. Iedere stap die je zet, zet de vijand ook. Zo kom je elkaar uiteindelijk toch weer tegen. Een groot minpunt van de gevechten is de moeilijkheidsgraad, zeker voor een game voor kinderen. Als je twee vijanden krijgt, kun je in ieder geval vergeten dat je het gevecht gemakkelijk wint. Mocht je het gevecht verliezen, wat bij mij redelijk vaak gebeurde, dan ga je weer terug naar het dorpje Lostime. En laat het nou net zijn dat er geen save-optie in de dungeons zit. Ik weet dat er veel ergere dingen op de wereld zijn, maar dit is echt een ramp. Maar ach, als je het spel erg goed onder controle hebt, is het spelen van de game ook weer geen probleem. Het is tenslotte best vermakelijk om die dungeons te verkennen.

De kiddylook valt bij mij in ieder geval goed in de smaak. Mocht je een vriendin hebben, laat haar dan alsjeblieft het introfilmpje zien. Chocobo is zó schattig, dat ze je wellicht dumpt en vervolgens verliefd wordt op Chocobo. Het is een snoezig beestje en hij praat best lief. Ik begin nu erg als een meisje te klinken, maar je weet dat jongens ook enkele vrouwelijke hormonen hebben. Dat heb ik namelijk laatst nog gehoord, daar sta ik zelf natuurlijk wel versteld van! Maar goed, voor kinderen is dit de ideale look en Chocobo zal al snel een plek in het hart van de kinderen vinden. Geluidstechnisch gezien is de game best in orde, al konden de voice-overs wat beter.