Interview / CD Review: Muse
Enkele maanden geleden werd er nogal geheimzinnig gedaan over 'de nieuwe Muse'. De band zou een andere weg inslaan, het geluid zou compleet anders zijn en meer van dat soort spookverhalen.De wilde verhalen rond dit album hadden mij in ieder geval wel, op zijn minst, nieuwsgierig gemaakt. Enigzins gespannen stopte ik dan ook Absolution in mijn CD-speler.
Na een kort intro van marcherende Duitsers kon ik echter weer gerustgesteld in mijn luie stoel gaan zitten. Muse is terug en Muse is gewoon Muse gebleven!
Het Duitse gemarcheer loopt vloeiend over in drammend pianospel. Na een kort riedeltje is daar dan gelijk de typerende hoge zang van 'Mr. Bellamy himself'. Pianospel, hoge zang: waar heb ik dat eerder gehoord?
Apocalypse Please, het eerste nummer van Absolution, is duidelijk een prototype Muse-nummer. Niet dat dat een verwijt aan de band is; integendeel! Apocalypse Please is juist de perfecte opener voor Absolution.
Dat wil gelukkig niet zeggen dat er geen plek is voor vernieuwende muziek (voor zover Muse als band sowieso niet als 'vernieuwend' te betitelen is) op dit album. Waar het de eerste nummers nog wel allemaal erg veel op Origin Of Symmetry lijkt, gaat het er later op de CD toch wat anders aan toe. Neem bijvoorbeeld Stockholm Syndrome, waar keihard gitaargeweld wordt afgewisseld met sprookjesachtig pianospel. Op z'n minst gezegd een aparte combinatie...
Over aparte nummers gesproken: Blackout is er ook zo één. Een strijkersensemble maakt, samen met Bellamy in weemoedige sferen, de dienst uit. Een schitterende dromerige plaat.
Mocht je daadwerkelijk de tocht naar dromenland hebben gemaakt na Blackout, dan zal Butterflies and Hurricanes je snel en hard uit die droom wakker schudden. De 'butterflies' worden namelijk al gauw verjaagd door een 'hurricane' van gitaren en drums. Na meerdere malen dit nummer beluisterd te hebben, dacht ik wat invloeden van Queen en Robbie Valentine (wie kent hem nog
) te horen. Als je het mij vraagt een unieke combinatie, in een heerlijk Muse-jasje.Na The Small Print, dat qua geluid wat lijkt op Dead Star (Hullabaloo), gaat Muse gewoon weer verder op de verrassingstour met Endlessly. Een ietwat monotoon nummer waarin Bellamy zingt over de liefde. In het refrein wordt hij ondersteund door midi geluidjes die zo uit de computer ontsnapt lijken te zijn. Bijzonder, maar niet bijzonder lekker om naar te luisteren.
Omdat er blijkbaar nog niet genoeg afwisseling op Absolution te ontdekken was, eindigt deze langspeler met misschien wel de twee apartste nummers. Op nummer dertien is daar namelijk Thoughts Of A Dying Atheist. Hoewel de tekst 'scares the hell out of me, and the end is all I can see' anders doet vermoeden is Thoughts Of A Dying Atheist de perfecte 'happy-end' soundtrack van een gemiddelde romantische film.
Afsluiter Rule By Secrecy is weer van een compleet andere orde. Matthew Bellamy zingt, op het klassieke af, en wordt enkel ondersteund door zijn eigen pianospel. Halverwege drumt Dominic Howard nog een stukje mee, maar eigenlijk is dit Bellamy's eigen kunststukje van de cd. Een kunststukje dat hij na dertien nummers meer dan verdiend heeft.
Als Showbiz te omschrijven was als 'goed' en Origin Of Symmetry (OOS) als 'beter', dan sluit Absolution naadloos in het rijtje aan met het oordeel 'best'. Gevarieerder, completer en professioneler. Hoewel Muse weinig nieuwe fans zal trekken met dit album (je houdt van de hoge zang van Bellamy doordrenkt met bombastisch pianospel of je houdt er niet van), maar de mensen die Showbiz en OOS al wisten te waarderen, zullen houden van Absolution! Topplaat.
'Absolution' krijgt van mij een 9.
|
Absolution is in een gelimiteerde oplage (met bonus DVD) vanaf 19 september te koop.
