Magistrale manoeuvres in Moskou (31)

John Beringen is bekend geworden door o.a. zijn boek ''Het verschijnsel Bob Evers'', hetgeen inmiddels een veel gezocht collectors-item is geworden. Geïnspireerd door de unieke opzet van de Bob Evers- verhalen besloot hij een eigen serie op te zetten: de ''Fred Huizinga-serie'' ''Magistrale Manoeuvres in Moskou'' is het eerste deel uit een trilogie.

Hoofdpersonen zijn drie jongens uit Utrecht van begin twintig jaar oud, t.w.: Fred Huizinga, die bij zijn vader in de zaak (een metaalbedrijf) werkt op de afdeling verkoop, Peter Heygraaf, advocatenzoon en student rechten en Hans Verlinden, die werkzaam is op het administratieve vlak via uitzendbureaus. Het verhaal speelt zich af in 1992; ruim een half jaar na de val van het ijzeren gordijn. Met toestemming van zijn uitgever en John zelf mogen we dit boek als feuilleton hier plaatsen. Mocht je de eerdere delen gemist hebben, een link naar de eerdere delen staat onderaan.

ZILKOV EN VARINSKI MAKEN DE BALANS OP

Dat kleine, veelal onbeduidende dingen soms verstrekkende gevolgen kunnen hebben, was maar al te waar gebleken doordat Igor Proliv per ongeluk ontdekte dat er zich op het blanco vel papier van het eerder genoemde schrijfblok een doordruk bevond. Had hij dit over het hoofd gezien, dan was het verband tussen de bende en "Irkoetsk metaal" nooit gelegd. En Igor had goed geredeneerd! Zilkov en Varinski waren inderdaad afgereisd naar Irkoetsk. Toen ze donderdagavond in allerijl wegscheurden bij Novi Transport, waren ze meteen naar de grote weg aan de rand van de oostzijde van de stad gereden.

Op de eerste de beste parkeerplaats waren ze gestopt en had Zilkov uit het handschoenenkastje een flesje tri alsmede een oude lap gepakt. Het had slechts twee minuten in beslag genomen om even op beide nummerplaten te poetsen en een "O" in een "C" te veranderen en een acht in een drie. Aanmerkelijk meer tijd dan het had gekost om het oorspronkelijke kenteken, dat nu weer te voorschijn was gekomen, onzichtbaar te veranderen.

"Ziezo," had hij gemompeld. "Mochten Oljev of Leonov een helder moment gehad hebben en het kenteken toevallig genoteerd hebben, dan is hun informatie bij deze volkomen onbruikbaar geworden." Koffers met hun persoonlijke en waardevolle eigendommen lagen reeds in de kofferbak omdat ze rekening hadden gehouden met het feit dat ze snel weg moesten wezen als de situatie dat vereiste. De lezer weet inmiddels dat dat moment eigenlijk gepland was op de komende vrijdag als ze handje contantje het geld in ontvangst genomen zouden hebben voor de drie KamAZ vrachtauto's. Dat ze de vierde nog mee konden nemen, was uitgesloten geweest door de plotselinge inval.

Op het moment dat de vergadering bij Novi Transport begon, parkeerde Zilkov de Tschaika in een winkelstraat in Jekaterinboerg (voorheen: Sverdlovsk), een tamelijk grote stad, ongeveer vijftienhonderd kilometer verwijderd van Moskou. Zilkov was uitgestapt en een grote winkel ingegaan om een nieuwe voorraad proviand aan te schaffen. Tien minuten later was hij weer naar buiten gekomen met twee grote papieren zakken. Nadat hij deze op de achterbank had gedeponeerd, stapte hij achter het stuur en startte de wagen.
“We gaan zo meteen ergens buiten de stad op ons gemak eten,” zei hij kort terwijl hij over zijn schouder keek of hij weg kon rijden. Varinski knikte even en keek terloops naar Zilkov. De zwaargebouwde man, met het zwarte haar naar achteren gekamd, keek stuurs voor zich uit toen hij de auto in het drukke verkeer voegde.  Het moet gezegd worden dat geen van beide mannen in een al te best humeur waren. Daar waren verschillende redenen voor. In de eerste plaats kwam dat uiteraard door het feit dat ze Moskou onmiddellijk hadden moeten verlaten zodat ze de transactie omtrent de drie vrachtauto's wel konden vergeten. Daarbij kwam nog dat ze geen gelegenheid meer hadden gehad om de vierde KamAZ mee te nemen hetgeen ze Roshisko beloofd hadden. Ze hadden zo'n haast gehad om weg te komen, dat ze geeneens gemerkt hadden dat ze werden beschoten. Hoofdzakelijk was dat gekomen door het lawaai van de gierende banden; wat ook had meegespeeld, was de enorme slip waarin de lange wagen was geraakt op de parkeerplaats achter Novi Transport. Varinski, die achter het stuur had gezeten, had de auto nog net op tijd weer onder controle gekregen om te voorkomen dat ze tegen de KamAZ zouden dreunen. Zilkov had op dat moment een aantal krachttermen gebezigd waarvan zelfs Stalin, Beria en Dzjerzinski bleek van zouden zijn weggetrokken.

"Toch is het jammer dat we die drie vrachtwagens niet meer hebben kunnen verpatsen," zei Varinski de stilte verbrekend. "Als dat nog gelukt was, hadden we twee miljoen roebel meer in de knip gehad."
"Ja; als, als,..." bromde Zilkov. "Had je vandaag soms liever in de gevangenis gezeten?" "Nee, natuurlijk niet!" "Zeg dan ook geen stomme dingen."

Varinski bromde wat en staarde voor zich uit. In zijn blauwe ogen, die dieper leken te liggen door zijn uitstekende jukbeenderen, lag een peinzende uitdrukking.  "Ik vraag me nog steeds af wie die knapen waren die het kantoor kwamen binnenstormen," sprak hij op nadenkende toon.

"Het waren in ieder geval geen Russen," reageerde Zilkov, "want die ene vent schreeuwde in het Engels dat Oljev zijn handen omhoog moest steken." “Zouden het Amerikanen zijn geweest?” opperde Varinski.
Zilkov lachte kort: "Nee, de Amerikanen hebben wel wat beters te doen dan binnen te vallen bij Russische transportbedrijven." Ineens gaf hij met zijn vlakke hand een klap op het stuurwiel: "Volgens mij waren het Hollanders!" "Hollanders? Hoe kom je dáár in vredesnaam bij?" "Jaa," reageerde Zilkov langgerekt. "Dat weet jij natuurlijk niet omdat je donderdagmiddag meteen de KamAZ uit de garage haalde om de Tschaika binnen te zetten." "WAT weet ik niet?" wilde Varinski weten.

Zilkov dacht een na: “Ik ben toen meteen het kantoor binnen gegaan en toen vertelde Oljev mij dat hij 's ochtends bezoek had gehad van een Rus en een Hollander. Die Hollander had vracht te vervoeren vanuit de haven van Petersburg naar Moskou..." "Nou, dat kan toch?" onderbrak Varinski. "Natuurlijk kan dat," zei Zilkov geïrriteerd, "maar dan is het wel erg toevallig dat er diezelfde avond amokmakers komen binnenstormen die, hoe je het ook bekijkt, uit het buitenland afkomstig zijn. Anders hadden ze wel in ordentelijk Russisch hun wensen kenbaar gemaakt."

Hoe dit verder gaat lees je volgende week. Liever morgen verder lezen? Het boek is ook gewoon te koop en kun je hier bestellen!