Niet zeuren en zeiken
Klagen blijft een Nederlandse volkssport. Op zich een eigenschap waar ik stiekem best wel trots op ben. Ik hou wel van dat recalcitrante karakter, waardoor overheid en politiek steeds weer zo hun stinkende best moeten doen. Alleen jammer als diezelfde karaktereigenschap de oplossingen in de weg gaat staan.
Geloof me: ik zit ook niet te wachten op al die bezuinigingen. Ik zet grote vraagtekens bij het kabinetsbeleid. Ik ben ervan overtuigd dat veel zaken slimmer en efficiënter kunnen worden aangepakt. Volgens mij voorzien velen al problemen, waar de politiek nog bij lange na niet aan heeft gedacht. Maar we moeten het er wel mee doen. Dit kabinet en deze ingezette weg zijn we echt niet zomaar even kwijt.
Nu raakt iedere maatregel ook wel minimaal één kwetsbare groep. Dat maakt het ook keer op keer zo pijnlijk. Maar gaat klagen dan helpen? Oké. Massaal klagen zou misschien werken, maar dat gebeurt nu precies niet. Digitaal lees je gezeur en gezeik zat. Enkele tienduizenden demonstranten op straat is echter een gepasseerd station.
Is berusten dan de weg? Natuurlijk niet! Maar je kunt wel een keer na gaan denken over dingen die we nog wél kunnen doen. Of eens bekijken welke gevolgen wellicht niet zo dramatisch zijn als nu vaak wordt voorgespiegeld.
Neem de bejaardenzorg. Natuurlijk zien we in de media en in reacties de meest vreselijke doemscenario's van wat er fout kan gaan. Tot dakloze, tandloze, bedelende bejaarden in de besneeuwde straten van onze steden aan toe. Maar wees nu eens eerlijk: bestaan onze 65-plussers tegenwoordig echt enkel uit armlastige, uitgebluste en opgebrande ouwe besjes? De meeste AOW'ers doen tegenwoordig nog makkelijk tot half in hun zeventigste en zelfs tot aan hun tachtigste volop mee. Logisch dat we relatief minder bedden in bejaardenhuizen nodig hebben! Onze senioren hoeven gewoon niet meer met hun zevenenzestigste naar een verzorgingshuis, om daar vervolgens rap dood te gaan!
Tegelijkertijd wordt er ook bezuinigd op andere langdurige zorg. Als je die mensen gewoon in een huurwoning pleurt, gaat gegarandeerd alles mis. Waarom combineer je zaken dan niet gewoon? Leegstaande bejaardenhuizen hebben de infrastructuur om kwetsbare mensen in ieder geval enige mate van beschermd wonen te bieden. Geen probleem met huisvesting. Geen leegstand van gebouwen. Besparing op begeleiding. Kat in het bakkie.
Dt is maar één voorbeeldje van creatief denken over zaken die we liever anders hadden gezien. Het is geen ultieme oplossing. Het biedt wel oplossingen voor dingen die anders echt compleet fout lopen.
En dat gebeurt nu dus gewoon zo goed als niet. Enorm veel gezeur en gezeik. Veel aandacht voor wat fout kán gaan. Enkel denken vanuit extremen. Zowat iedere gemeente is een ander wiel aan het uitvinden. Weinig of niet denken in creatieve oplossingen. En als zowel de overheid als de samenleving het nalaten, laat je zwakkeren dus écht gewoon verrekken.
Zeiken en zeuren. Allemaal prima hoor. Hou ze maar scherp in Den Haag! Wéés Nederlanders! Maar niet zeuren en zeiken als het zeiken en zeuren niet heeft gewerkt en mensen tussen wal en schip vallen omdat geen hond een poot heeft uitgestoken.
Als de waterkering in Zeeland het onverhoopt begeeft, zijn we in een klap miljarden armer en kunnen we een stevige welvaart en een redelijke economie de komende jaren wel op onze buik schrijven. Gaan we dan ook langs de waterkant staan zeuren en zeiken op het kabinet, omdat ze zo'n ramp niet konden voorkomen of omdat 112 even niet werkte?
