Bier, tieten, limonade en maatje 86

Deze column bevat product placement

Doorgaans bevatten verhalen autobiografische elementen, al is het maar voor het schrijversgemak. Op een goede dag kan ik zo veertig boektitels oplepelen waarbij de hoofdpersoon auteur van beroep is. Daarentegen zou het mij verbazen als er naast Het grote baggerboek van Ilja Leonhard Pfeijffer nog een tweede roman bestaat waarbij de hoofdpersoon het nobele ambacht van baggeraar uitoefent. Aan de andere kant weet ik dat er rondom de autobiografische kern altijd vele lagen fictie zijn geboetseerd. Want wat is er nou saaier dan de werkelijkheid?

Ik ga er gevoeglijk van uit dat je niet steil achterover bent geslagen door de voorgaande vijf zinnen. Algemene kennis voor eenieder met een IQ hoger dan dat van Frans Bauer. Toch vindt mijn vriendin het nodig om iedereen die mijn recent verschenen columnbundel (Nu nog leuker!) aanschaft, op het hart te drukken dat niet álles wat erin beschreven staat een exacte weergave van de werkelijkheid betreft. Iedereen. Als het aan haar ligt, voeg ik bij elke column een bijsluiter met de waarschuwing voor verscholen allegorieën, vileine hyperbolen en verbloemd sarcasme.

Na het volledige manuscript talloze malen te hebben doorgelezen, kan ik maar tot één conclusie komen: de fictie is dermate goed verstopt, dat ik het niet meer kan terugvinden. Verborgen tussen de onmetelijke berg werkelijkheid. Maar ik ben de kwaadste niet, en zal vanaf heden de waarheid nooit meer mooier maken dan ze is.
En toch houd ik van mijn vriendin.

Deze week heeft ze haar twintigersbestaan definitief achter zich gelaten (echt waar!). Tijd voor een feestje dus, want ouderdom schijnt gevierd te moeten worden. Nu weet ik dat de lezersschare een gemêleerd gezelschap is, waarvan een deel vast zal zeggen dat 30 helemaal niet oud is, maar daar trap ik niet meer in. Na vrijdag.

Iedereen was welkom vanaf 21.00 uur. Op papier. Waar in het verleden de eerste vroege vogels dan zo rond 22.00 uur binnendruppelden, ontwaakte de deurbel mij ditmaal om precies nul seconden over negen uit mijn halfslaap. Dat kon nog een lange avond worden. Dachten we toen. In een vrij recent verleden transformeerde een verjaardag immers in een oogwenk tot een exuberant bacchanaal,  waarin alcohol met hectoliters tegelijk de kelen ingleed en hooggehakte wulpse schonen bij bosjes op de tafels dansten op muziek die half Noord-Holland tot de morgenstond uit hun slaap hield.

Vanmiddag ben ik naar de supermarkt gereden voor twee kratjes bier, wat kaas en leverworst. En oké, beloofd is beloofd: een paar flessen wijn, wat chips en noten. Die verdomde werkelijkheid ook altijd.

De naburige parkeerplekken werden alras gevuld met degelijke gezinsauto’s. Windkracht twee is per slot van rekening zeker niet te onderschatten op de fiets. Om 21.30 uur was iedereen gearriveerd. Dat wil zeggen, degenen die niet thuis op de bank naar The Voice of Holland aan het gluren waren, wakend over hun kroost dat na de laatste portie Nutrilon krampachtig de slaap trachtte te vatten. Ons koffiezetapparaat en de waterkoker draaiden overuren. Vriendinlief nam bescheiden de complimenten in ontvangst voor haar zelfgemaakte eier- en tonijnsalade. Gekkenhuis anno 2013.

Zoals tegenwoordig te doen gebruikelijk wisselden de wulpse hooggehakte deernes van weleer ervaringen uit over hun gekoesterde mamafietsen en de nieuwste draagdoeken. Als dat tenminste nog niet aan bod was gekomen in het mamacafé.  

Ik stond te praten met een vriend. Voormalig partners in crime, opererend in de hele provincie. Seks, drugs en rock-’n-roll. Vrouwen, bier en voetbal. Een van de weinige kinderloze vrienden nestelde zich aan onze met popcorn en toastjes opgeluisterde statafel. ‘Even bij de mannen staan hoor, die vrouwen praten alleen maar over kinderen. Tijd voor mannenpraat.’
Hij viel met zijn neus in de boter.
‘Wij noemen het spleetje.’
‘Spleetje? Wat is dat nou voor woord? Wij zeggen plasser.’

Hij staarde ons aan alsof we zojuist met een ruimteschip voor zijn voeten waren geland.
Wij keken elkaar aan en wisten wel beter.
‘Hoe noem je een scheet dan?’
‘Windje.’

Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Je belegt in hoge hakken en korte rokjes en krijgt dividend uitbetaald in de vorm van berensloffen en huisbroeken. Bier en tieten worden limonade en maatje 86. Voetbal en rock-n’-roll heten tegenwoordig ballet en K3.

Wat een winstpercentage. Daar kan geen AEX of Nasdaq tegenop.

*Disclaimer: de laatste zin bevat niets dan de waarheid.