De bewaarder van de lieve vrede
Het is zaterdagochtend en ik loop over de markt. Heel erg druk is het niet eens, maar een niet onaantrekkelijke jonge vrouw denkt daar anders over. “Kutmensen” zegt ze, als ze haar pas even in moet houden om een jong gezin niet omver te lopen. Ik frons wat en zoek oogcontact met haar. Dat lukt niet, want ze beent weer verder. Haar vriend loopt achter haar. Hij kijkt me aan en ik herken zijn blik. Hij geneert zich voor zijn vriendin, maar hij heeft geen zin in ruzie. Hij laat het dus maar gaan en kijkt af en toe wat verontschuldigend om zich heen, hopend dat zij dat niet ziet.
Je zou dat laf kunnen noemen. Ik doe dat niet, want ik vind dat soort mensen geweldig. De mensen die asocialen een plek geven in de samenleving. De mensen die afkeurende reacties op asociaal gedrag voor hun geliefde tokkie opvangen. Niet uit eigenbelang, maar om de lieve vrede te bewaren. Ik hou niet van asocialen, maar ik ben een aanbidder van de lieve vrede. De bewaarders daarvan verdienen een monument.
De bewaarder van de lieve vrede. Het is de moeder die haar man tot bedaren brengt als hij bijna de kinderen aftuigt. Het is die goedzak die de eerste klap van een kroeggevecht voor is door zich er heel even mee te bemoeien met een heel rustig ‘doe maar niet’. Het is het jongetje dat een gepest klasgenootje helpt door de aandacht van de groep ergens anders op te richten. Het zijn die mensen die in de ergste misdadiger nog een mens kunnen herkennen.
Je zou die mensen kunnen verwijten dat ze de bron van die ellende laten bestaan, want zonder die bewaarders van de lieve vrede werd er keihard afgerekend met grensoverschrijdend gedrag. Zero tolerance in plaats van Job Cohen. Misschien is zo’n harde aanpak voor de samenleving als geheel wel beter. Geen idee eigenlijk. Ik weet wel dat ik liever Job Cohen als buurman zou hebben dan Fred Teeven.
Het is een persoonlijkheid die ik benijd. Die ultieme zelfbeheersing, altijd een brug kunnen bouwen, altijd rustig kunnen blijven en altijd proberen om conflicten te vermijden. Bereid tot zelfopoffering en altijd zoekend naar nuance en tussenwegen. Dit soort mensen is het hoogtepunt van de sociale evolutie. Beter dan dit wordt het niet. Klootzakken zullen er altijd zijn, maar de wereld kan met ze omgaan dankzij de bewaarders van de lieve vrede.
De jonge vrouw van de markt zal met haar vriend ’s avonds op de bank zitten. Ze kruipt tegen hem aan en weet hoe zeer ze het met hem getroffen heeft. Ze legt haar hoofd op zijn borst en voelt zich gelukkig. Met zijn duim streelt hij haar wang en hij weet dat ze ondanks haar nukken en grillen eigenlijk heel lief is. De buitenwereld mag haar een asociaal kutwijf vinden, de bewaarder van de lieve vrede weet beter dan dat.
