Dodelijke date 1
Ik ben Martha van S., ik ben 51 jaar en single. Ooit heb ik wel een man gehad, maar dat lijkt een eeuwigheid geleden. Wij kregen een zoon en een dochter. Mijn zoon is nu dertig, heeft het downsyndroom en woont al tien jaar onder toezicht. Mijn dochter is 32 en afgestudeerd specialist in hart- en vaatziekte. Zij waren nog zeer jong toen hun vader, mijn man, met de noorderzon vertrok. Hij liet een brief achter waarin zijn grootste bezwaren bij het hebben van kinderen lagen. Ze waren alle twee nog geen vijf jaar toen ik geconfronteerd werd met het alleen opvoeden van mijn kinderen. Mijn zoon had verschrikkelijk veel aandacht nodig, aandacht die ik hem niet altijd kon geven, omdat ik ook moest werken. Al heel vroeg lagen er ook taken bij mijn dochter. Zij is altijd al bijzonder sterk geweest. Nu is ze getrouwd en heeft een fantastisch gezin.
Je zal mij niet horen zeggen dat het leven onrechtvaardig is. Zo zit ik niet in elkaar. Ik heb mij nooit afgevraagd waar mijn man gebleven is, heb hem ook nooit geprobeerd op te sporen voor een alimentatieregeling. Nooit. Daar sta je dan, 29 jaar en een alleenstaande moeder met een kind dat tien keer zo veel aandacht nodig heeft als een normaal kind. Dan heb je geen tijd voor andere liefdes in je leven. Sterker nog, ik verloor onderweg meer dan alleen mijn gevoel voor liefde, of beter gezegd ‘in liefde’. Seks was iets dat anderen deden, ik stond al dertig jaar droog. Niets, de enige vingers tussen mijn benen waren die van mijzelf tijdens een toiletbezoek. Ik had al dertig jaar geen blote piemel meer gezien, ook niet in boekjes. Hoe komt het dan dat ik drie maanden geleden er zo’n behoefte had, zo plotseling? Zo’n piemel vasthouden, alleen vasthouden, het maakte mij gek van verlangen. Tussen het schillen van de aardappelen en het opeten door. Het brandde zomaar ineens tussen mijn benen. Ik was nog nooit klaargekomen, ook niet in mijn jeugd en al helemaal niet met Piet, mijn man. De enige man, de man die alleen klaarkwam. Wist ik veel! De meeste keren deed het nog pijn ook, met dat monsterlijke ding van hem.
Ik heb altijd een rijk sociaal leven gehad. Ik hou van goede vriendschappen. Ik heb drie heel goede vriendinnen en daarnaast heel veel goede kennissen. Er is altijd wel iemand over de vloer. Nadia is getrouwd en heeft vier kinderen, allemaal tussen de twintig en dertig. Zij is zo’n warm maatje. Ik kan haar ’s nachts bellen; zo’n vriendin. Carla is vrijwillig vrijgezel, ik niet. Soms heb ik het er met haar nog wel eens over, over Piet. Zij denk te weten waar hij is. Ik niet en dat hoeft ook niet. Ik wil het niet weten. Ze zegt dat hij in Australië woont. Ik doe mijn wijsvinger steevast voor haar mooie lippen. Ze lacht en kust mij op mijn voorhoofd. Ik mag er best zijn voor een vrouw van 51. Ik heb altijd goed voor mijzelf gezorgd en als leidinggevende in een grote apotheek had ik daar de financiële middelen ook voor. Nu ik sinds tien jaar de eigenaar van de apotheek ben, is het eenvoudiger geworden te doen wat ik wil. Ik ben geen kilo te zwaar en ga iedere week naar de schoonheidsspecialist. Ik ben een mooi natuurlijk blond schepsel van 1 meter 80. Het enige obstakel is dat mijn borsten zich niet presenteren als obstakels. Maar ik weiger ervoor onder het mes te gaan. Ik wil alles graag echt van mijzelf houden.
En dan is er Merel, mijn lieve, intelligente Merel. Haar ken ik al van de lagere school. Onze karma’s kruisten elkaar toen wij een jaar of acht waren. Zonder dat we het goed en wel doorhadden, waren we verslaafd aan elkaar en dat is altijd zo gebleven. En toch was zij de opening voor het grootste debacle in mijn leven. De ommekeer van alles. Ze raadde mij aan eens een proefabonnement te nemen bij een datingsite.
