Glimmende kant boven

Afgelopen zaterdag had ik plannen om per motor naar het Columnistencabaret in Ljouwert te gaan. Met goed weer is dat een mooie rit, uit de provincie Utrecht. Alleen, de terugrit moest dan wel in het donker en dat is toch wat minder. Dus uiteindelijk ben ik toch maar met de trein gegaan. Dat is nog een hele onderneming, want ik moest tweemaal overstappen, in Deventer en Zwolle. Ben je toch zowat twee uur en twintig minuten onderweg. Met de Honda gaat dat heel wat rapper.

Het cabaret was leuk, het etentje erna ook. Een welbesteed dagje, kortom. De thuisblijvers hadden weer eens ongelijk. Mijn besluit om niet met de motor te gaan had ook nog een andere achtergrond. Een van de zonen heeft een motor maar zijn vrouw heeft ook een rijbewijs maar geen eigen motor en ze zouden met de motormuizen uit de straat een dagje gaan rijden. Dus wilde schoondochter graag een dagje mijn brik lenen. Best meid, ga vooral je gang. Als zoonlief dan pas zaterdagavond laat, na mijn terugkomst mijn fiets kon komen ophalen werd het allemaal wel erg krap. Dus was mijn treinreis ook in dat opzicht een betere oplossing.

Tijdens hun rit probeerde ik ze op Whatsapp tot tussentijds commentaar te bewegen, maar ik kreeg ze niet op de app. Het bleef stil. Dat kan natuurlijk, je kunt je Blackberry thuis hebben laten liggen. Maar het zat me toch niet helemaal lekker, al zei ik niks tegen mijn vrouw. Meestal staat de app niet stil als er iets leuks in de familie gebeurt. Dan wordt er aan de lopende band door iedereen flauwekul uitgewisseld. En ja hoor, om half negen in de avond belde zoonlief: ze hadden pech gehad. Schoondochter was van de motor gevallen, of liever over het stuur gedoken. Gelukkig gebeurde dat pas toen ze al bijna stilstond. Ze krabbelde weer overeind, haar man raapte de gevallen motor op, reed effe heen en weer om te kijken of de zaak qua frame niet krom was, waarna ze weer naar huis reden, zoon nu op mijn motor.

Ik vond dat allemaal van minder belang, de fysieke toestand van schoondochter vond ik veel zwaarder wegen. Die bleek mee te vallen: blutsen, deuken en blauwe plekken maar niks gebroken, zoals de volgende dag bleek bij een check in het ziekenhuis. Ik ging gauw naar ze toe, ze wonen bij ons in het dorp. Ach ach, wat hadden ze de pest in. Twee grote mensen, maar ze pasten samen ruim in een lucifersdoosje. Pa z’n prachtige fiets, fiks beschadigd. Joh, lig daar nou niet wakker van, het is maar blik, en dat meen ik! Jullie zijn er relatief goed vanaf gekomen, en de rest regelen we. We hebben hier in het dorp een full prof motorsleutelaar die in zijn vrije tijd een hele zaak heeft opgebouwd en mijn motor ook in onderhoud heeft, dus dat komt helemaal goed. Laten we maar eens gaan kijken wat er allemaal aan het handje is.

Nou, dat bleek nog niet mee te vallen. Ze had wat onbalans gevoeld toen ze blijkbaar over iets glads heen reed, net voor een bochtje in de dijk bij Kesteren. En ze schoof daardoor de bocht uit. Op het laatste moment raakte ze een paaltje, met de rechter stuurhelft. Koplamphuis en steun, knipperlicht, chromen koplampring, het huis waar de meters in zitten, allemaal kapot of verbogen. Het stuur krom. Een deuk in de tank, veroorzaakt door het knipperlicht. Een bekrast voorspatbord. We hebben deze winter dus wat te doen. Eerst maar eens de kleurnummers van de verf zien te vinden, want er zal wat moeten worden gespoten, en dat wordt nog een hele klus met twee kleuren op de tank.

Gisteravond hebben we motor bij de monteur neergezet. Die sloopt al het kapotte spul eraf, zodat zoon er bij sloperijen vervanging voor kan vinden. Nieuw wordt het namelijk nogal prijzig en van mij hoeft dat niet. Het zijn maar accessoires, geen dragende delen. En we hebben in de familie een regel bij het lenen van spullen: brokken is dokken. Dat kan soms pijnlijk uitvallen. De oudste zoon leende eens de nieuwe scooter van zijn jongste zus, reed naar de schietclub in een naburig dorp, waar het vervoermiddel in de vroege avond door een hondsbrutale dief werd gejat. Dat geintje kostte hem 4500 gulden. Au, maar hij betaalde zonder protest.

Geluk bij een ongeluk: het dunne paaltje dat uiteindelijk voor de schade zorgde bleef heel, dus echt hard is het niet gegaan. Schoondochter heeft nog heel wat had-ik-maar hoofdbrekens, dus komen er nog wel wat praat- en troostsessies. Maar dat komt op den duur wel goed. Van dat soort gevoelens hebben we allemaal wel eens last. Het voornaamste is dat ze de fysieke schade aan haar lijf over een paar dagen kan vergeten. Als haar blutsen alle kleuren van de regenboog hebben doorlopen verdwijnen ze vanzelf weer. Ik hoop dat ze gauw weer de moed heeft om te gaan motorrijden. Ze had het juist zo leuk gehad op mijn fiets. Hij reed zooo lekker.

Dat komt er dus van als je de glimmende kant niet boven houdt. Wij hebben weer een heel rijtje klusavondjes in het verschiet. We blijven wel bezig, zo. Gezellig.