Pisral
Of het holle verkiezingsretoriek is, of daadwerkelijk de nabije toekomst, is al jaren niet te zeggen. Elk jaar van het afgelopen decennium kwam minstens één of twee keer in het nieuws, dat de vermeende Iraanse kernwapenproductie “binnen enkele jaren” een werkende bom zou afleveren. In 2001 lag de prognose in 2004, in 2005 in 2008, et cetera. Ook nu zou Iran “over ongeveer een jaar” een wapen kunnen hebben.
Behalve dat Iran controleurs binnenlaat (Israël niet) én het non-proliferatieverdrag heeft getekend (Israël niet, als enige eerste wereldland), is het zoals altijd sinds de Perzen in ’79 een middelvinger naar het westen opstaken, eigenlijk al schuldig voor er feiten op tafel liggen. Zelfs al wordt het tegendeel bewezen, dan nog lijkt een “pre-emptive strike” altijd bespreekbaar.
Zo ook nu. Er is afgelopen week in Israël uitgebreid getest met een sms-alarmsysteem, waarbij met tekstberichtjes gewaarschuwd wordt voor naderende raketaanvallen. Daarnaast verscheept men momenteel in allerijl wapens, munitie en manschappen naar de bases aan de grenzen van het land.
Zoals gezegd blijft gissen of het opgeklopte angst is voor de parlementsverkiezingen van 2013, of dat er een daadwerkelijk aanvalsplan op poten is gezet, tot het moment dat de eerste bommen vallen. Of fosfor, natuurlijk, of een ander volstrekt illegaal middel. Illegaal zoals de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, illegaal zoals de recente oorlogen tegen Libanon en illegaal zoals het Betonnen Gordijn dat dwars door Palestijns gebied loopt.
Het is werkelijk wonderbaarlijk hoe meer dan tweehonderd landen jaar na jaar en decennium na decennium Israël veroordelen om haar vernederende acties, discutabele conflicten met 15 Israëlische doden (en dan ook nog door een zélf veroorzaakte helikoptercrash) tegen 1500 Palestijnse, volstrekt wederrechtelijke handelsbelemmeringen richting de Gazastrook, et cetera ad infinitum, zónder dat er ook maar een drol gebeurt.
Als een tandeloze tijger van papier-maché blijft de VN aangaande Israël een soort Volkenbond, die veel schreeuwt maar compleet genegeerd wordt. Tegelijkertijd zegt defensieminister Barak dat “het zwaard aan onze keel vandaag de dag stukken scherper is dan in 1967”, voordat er een regiowijde oorlog tegen het land uitbrak. Als Iran inderdaad vanuit het niets wordt aangevallen, verwacht Israël blowback uit Libanon, Syrië en de Sinaï, en ligt (opnieuw) een grootschalige oorlog met die landen in de lijn der verwachtingen.
Ik vraag mij dan af of Nederland er ook mee weg zou komen. Dwars door België, om Brasschaat heen, een muur neerzetten, om “onszelf te beschermen”. Brussel platbombarderen en per dode aan Nederlandse kant, honderd Belgen overhoop schieten met kankerverwekkende en wereldwijd verboden wapens. Daarbij vele internationale instellingen “per ongeluk” over het hoofd zien en dus helaas af en toe een school, ziekenhuis of vluchtelingenopvang vernichten.
Elke paar jaar een bloederig conflict met een buurland beginnen. Stiekem kernwapens opslaan. Vlaanderen economisch compleet afsluiten van de rest van de wereld en voor de Vlamingen beslissen of bouwmaterialen en medicijnen wel noodzakelijk zijn. En daarbovenop elk jaar schreeuwen dat Polen kernwapens ontwikkelt, om tot slot bij elke decibel aan kritiek, een orkaan van Pavlov-protestgeluid te produceren: jullie haten Nederland! Jullie willen ons van de kaart vegen! Schoften! Fascistisch tuig!
Natuurlijk zou Nederland allang teruggefloten zijn. Of niet, waarbij je je af mag gaan vragen of het hele internationale samenwerkingsconcept überhaupt wel werkt zoals het zou moeten. Bosnië werd in no-time aangepakt, Libië kreeg net genoeg tijd om Frankrijk haar olievoorraden toe te zeggen mochten de rebellen winnen. Maar Israël? De internationale reactie is hooguit nog van het niveau “plan die aanval liefst niet in de kerstvakantie of het zomerreces.”
Of Iran dit keer, na tien jaar dreigementen, toch echt aangevallen gaat worden blijft de vraag en blijft vrij onwaarschijnlijk. Toch is het kunstje in de jaren ’80 al geflikt met Irak, al was Saddam toen wél actief bezig met het maken van kernwapens. Geen enkele twijfel bestaat echter over het potentieel razendsnel uitbreiden van dat conflict, als een olievlek over het halve Midden-Oosten.
Ik ben benieuwd of het ooit nog gaat veranderen, of dat we na nog eens 64 jaar Israëlische onafhankelijkheid, nog steeds dagelijks berichten in het nieuws lezen over allerlei illegale oorlogen, nederzettingen, bombardementen, wapens, muren, embargo’s en ander jolijt. Al lijkt die vraag dag na dag, week na week en jaar na jaar steeds retorischer te worden.
"Bomb bomb bomb, bomb bomb Iran..."
