Ik ga scheiden 25

We keken elkaar minutenlang aan,  streelden elkaars armen en bovenbenen. Voorzichtig drukte ze haar lippen op die van mij. We zoenden langdurig. Het voelde nog steeds goed, zoals de glimlach van JW vanmiddag. Marion gaf mij het warmste wat ik kon voelen voor een mens, JW de schok in mijn lijf. Mijn kinderen gaven mij ook dat gevoel wat Marion mij gaf, iets wat je nooit meer wilt missen. Maar ik wist dat mijn verblijf steeds lastiger zou worden bij Marion. Ze hield oprecht van mij.
“Blijkbaar ben ik toch iets meer dan biseksueel, Petra. Het kwam voor mij ook als een voltreffer in alles wat ik dacht te zijn.”
“Je eigen woorden waren toen, ver voor mijn operatie, dat het maar woorden waren. Lesbienne, biseksualiteit. Om mensen in een hokje te zetten. Ik wist toen ook niet dat dit niet zo is. Deze twee begrippen zijn wel degelijk verschillend van elkaar. Ik voel dat nu via jou.”
“Ik had het mis, Petra, schromelijk. De liefde sloeg toe toen je in het ziekenhuis lag. Toen ik je verzorgde en je lag te ijlen na die verschrikkelijke chemokuren. Je riep mijn naam zo vaak.”
Ik streelde haar door haar haar. Ze was zo’n mooie vrouw, maar diep in mij voelde ik dat ik nooit met haar zou kunnen trouwen bijvoorbeeld. Ik zou dat alleen op dit moment niet zeggen. Ze was al genoeg gekwetst voor nu.

We sliepen naast elkaar en hielden elkaars hand vast. De volgende ochtend merkte ik dat zij achter mij lag, tegen mij aan, met haar linkerhand om mijn middel. Ik had gisteren met  Constance afgesproken dat ik haar vandaag zou zien. Het was al negen uur, ik had om twaalf uur in de stad afgesproken. Voorzichtig stapte ik uit bed om te gaan douchen. Ik hoopte dat ik zo lang op mijn benen kon staan. In het ziekenhuis hadden ze van die makkelijke bankjes in de douche. Het lukte. Ik wilde de kraan net dichtdraaien toen Marion de douchedeur opende en direct binnenkwam. Het was een grote inloopdouche, we gingen tegenover elkaar zitten. Marion hielp mij voorzicht naar de vloer. We bleven er tientallen minuten zitten, onze benen verstrengeld en zuchtend van puur genot.

Marion reed ons naar het bruine café waar je ook fatsoenlijk kon lunchen. Ik zag  Constance zitten door de ramen van het café heen. Ze leek mij zenuwachtig. Marion begeleidde mij voorzichtig met mijn rollator. Ik haatte dat ding. Ik haatte mijn afhankelijkheid en mijn pijntjes en constante moeheid. Ik had het idee wel eens dat ik juist in deze hersteltijd te veel hooi op mijn vork nam. Maar bovenal haatte ik het feit dat ik mijn kinderen niet iedere dag kon knuffelen. Het verscheurde mij van binnen.

“Constance!” riep ik. Ze stond op en gaf mij een korte omhelsing. Zij vergat Marion hierin niet en omhelsde haar ook warm. Constance bestelde koffie en thee. We waren allemaal nog niet toe aan iets sterkers. Het was dan ook nog vroeg op de dag. Alhoewel ik de spanning in mijn lijf opmerkte die ik best zou willen blussen met iets sterkers.
“Hoe gaat het nu, Petra?” Ik meldde haar uitgebreid hoe ik mij voelde en wat ik van mijn eigen genezing vond.
“Ik snap alleen niet waarom ik nog zo’n lam gevoel in mijn benen heb. Ik oefen iedere dag. ’s Nachts word ik wakker met een helse jeuk in mijn benen. Ik heb het gevoel dat wat ik ook oefen, de kracht in mijn benen wordt niet beter. Ik blijf aan die rollator vastzitten.”
“Wat ik je nu ga vertellen, kan best schokkend zijn. Ik heb deze informatie van jouw anesthesist. Zij, Floor - ik wil haar achternaam nog niet noemen - zij was vanaf het begin bij jouw operatie aanwezig. Brock greep in omdat de chirurg op een te wilde manier met jouw zenuwboom omging in je nek. Het was een jonge kerel in een van zijn eerste operaties. Maar het zorgt er nu voor dat het zo moeizaam gaat met je benen.”
“Maar wat wil je nu zeggen, Constance?” vroeg Marion. “Wat moet Petra hiermee? Of beter gezegd wat kan ze ermee?”
“Het ziekenhuis aanklagen voor nalatigheid. Er lopen meerdere nalatigheidprocessen tegen het ziekenhuis. Brock is hier in hoofdlijnen voor verantwoordelijk. Hij pushte de nieuwelingen te veel.”

“Een rechtszaak, Constance? Ik zit er al in één verwikkeld die eigenlijk al mijn overgebleven energie kost.”
“Ik weet het, die met je ex om je kinderen.”
“Juist. En wat brengt het mij uiteindelijk? Verliezen die ziekenhuizen wel eens met hun machtige chirurgen en nog machtigere advocaten? Ik lees ook kranten, Constance. Wat zeg ik, ik doe niets anders. Ik heb alle tijd van de wereld.”
“Het brengt je dit, denk ik. En vergeef mij als ik een beetje hard ben. Als jij er na twee jaar achter komt dat je toch wilt procederen omdat je benen het maar voor vijftig procent blijven doen, is de rechtsgang een stuk ongeloofwaardiger dan wanneer je het nu doet.”
Ze had gelijk, ik voelde het. Marion keek mij ook met zo’n blik aan dat Constance hier een hard punt had.
“En dan nog wat, Petra. Ik steek mijn nek nu uit. Ik ben alles al kwijt omdat ik een sterk gevoel voor rechtvaardigheid heb. Ik had ook gewoon mijn mond kunnen houden en mijn baan nog kunnen hebben.” Ze had gelijk, verondersteld dat het door fout handelen tijdens de operatie kwam. Ik moet straks werken. Misschien voor mijn kinderen zorgen. Ik kan dat niet half doen.

“Wat zo ongelofelijk is, is dat ik jarenlang een onbekommerd leventje leidde. De laatste jaren met Jan waren een stuk minder, dat moet ik toegeven. Maar ik neem de nodige stappen. Ik kies voor mijzelf en de kinderen en alles lijkt mis te gaan, werkelijk alles. De kanker, het ziekenhuis. Ilse die voor haar vader kiest, Markus die bij mij weggehaald wordt. Geen eigen woonruimte. Maar ook de vriendin van mijn leven.”
Ik keek opzij, tranen drongen tegen mijn oogleden. Ik liet ze lopen terwijl ik in de ogen van Marion keek. Ook zij liet een traan ontsnappen. Constance begreep het niet, maar voelde dat er een speciaal moment was. “Wat moet ik doen, Constance?”
“Floor zal getuigen, net zoals ik. En het gaat niet alleen om jouw geval. Het gaat echt om meerdere gevallen van dezelfde jonge chirurg. De zoon van Brock.”
“De zoon van Brock? Jezus, nu vallen er wel puzzelstukjes op hun plaats”, zei ik. Brock deed raar bij het afscheid.
“Wat Floor en ik gaan doen is de slachtoffers mobiliseren en daarna advies inwinnen of het beter is afzonderlijke advocaten te nemen of een letseladvocaat voor alle gevallen. Je hoort van ons. Maar het is goed dat je besloten hebt, Petra. In het slechtste geval verliezen we gewoon en kan er waarschijnlijk niets bewezen worden. Maar dat lijkt Floor en mij vreemd. We hebben in het jaar dat de zoon van Brock opereerde, dit jaar dus, alles goed gedocumenteerd. Die jongen is helemaal niet geschikt om chirurg te worden. Brock wil het harder dan zijn eigen zoon. Er is zelfs een bewezen sterfgeval.”
Constance was geen onaardige vrouw. Ik geloofde dat ze snel weer een andere baan zou kunnen vinden, ook al omdat ze er zelf zo stellig in geloofde. Ze leek toen ik in het ziekenhuis lag zo bezorgd om haar baan wanneer ze zou praten. Dat was verleden tijd. Ze leek er helemaal voor te gaan. Het werd gezellig. We dronken witte wijn totdat ik echt moe werd. Constance kon het bijzonder goed vinden met Marion, dat had ik in het ziekenhuis al gezien.