Het Zondagse Orakel - Afrikaanse vrouwen en foute Nederlandse mannen

Xessive - Een prijs voor vrede
Een geweldige column. Om als medecolumnist te spreken: zeer aangenaam om te lezen.

Het verhaal rond de Nobelprijs voor de vrede is een lastige. Het is altijd de vraag wie of wat men wil eren met een dergelijk eerbetoon. Soms is de toekenning op zich vooral een daad van de commissie om een probleem onder de aandacht te brengen. Soms genereert men erkenning van de nood van een hele bevolkingsgroep, door één min of meer bekende strijder de prijs toe te kennen.

De Nobelprijs voor deze Afrikaanse vrouwen is een enorme daad van erkenning voor de Afrikaanse vrouw in het algemeen. Er zullen zeker meer vrouwen zijn geweest, die veel meer werk hebben verzet in de hulpverlening in Afrikaanse landen. In de opvang van misbruikte vrouwen. Hulpverlening in vluchtelingenkampen. Vrouwen die met gevaar voor eigen leven hebben gestreden tegen besnijdenis en andere gruwelijke gebruiken tegen vrouwen. Vele vrouwen hebben in Afrika meegewerkt aan de bestrijding van AIDS en de opvang van besmette weeskinderen. Het is alleen onmogelijk om ze allemaal uit te nodigen in Oslo. Juist deze drie dames hadden aansprekende namen en stonden bekend in de media. En juist door het niet aan één persoon toe te kennen, werd het duidelijk een algemenere erkenning.

Natuurlijk zijn er in het verleden ook wel eens wat discutabele winnaars van de Nobelprijs voor de vrede geweest. Maar ook niet ieder jaar gebeuren er even indrukwekkende zaken. Daarnaast is de aandacht voor de Tweede Wereldoorlog ook niet altijd even hoog. Ik wijt de prijs voor Al Gore in plaats van Irena Sendler dan ook vooral aan slechte timing.

Ik geloof verder niet meer zo in de totale onpartijdigheid van de commissie voor de Nobelprijzen. Volgens mij spelen politieke argumenten wel degelijk steeds meer mee. Als de opstand in Libië een jaartje later zou zijn begonnen en Kaddafi nog ergens een paar gijzelaars vrij had kunnen lullen, had hij zomaar de Nobelprijs voor de vrede in 2011 kunnen winnen.
Daar zouden ze dan een jaar later wel heel erg spijt van hebben gehad.

Bakoenin - Wir haben es nicht gewusst
Naar mijn mening is het een misvatting om kindermisbruik enkel op te hangen aan een overtuiging of een kerk. Zoals Jan in zijn column al schrijft, zijn er meer instellingen waar misbruik plaats heeft gevonden. Feit is alleen dat het aantal katholieke tehuizen en internaten in de jaren vijftig en zestig aanzienlijk groter was dan andere organisaties of kerken.

Het moge duidelijk zijn dat ook in “gewone tehuizen” heel veel misbruik heeft gepeeld. Of in de gehandicaptenzorg. Zelfs in bejaardenhuizen is sprake geweest van viespeuken die bewoners hebben misbruikt. Verhalen over voetbaltrainers of leiders van de scouting zijn ook maar al te bekend.

Kindermisbruik gaat vooral over machtsmisbruik. Op alle plaatsen waar het plaats heeft gevonden, zag je een zeer kwetsbare groep, met daarboven een aantal gezagsdragers die daar duidelijk misbruik van hebben gemaakt. In een aantal gevallen zou je kunnen stellen dat die viespeuken bewuste keuzes hebben gemaakt om in een bepaalde rol of beroep actief te worden, juist omdat ze daar hun slachtoffers ongemerkt konden bereiken.

Bij priesters vraag ik me dat af. Ik geloof er niet zo in dat jongens van zeventien of achttien jaar oud, in de jaren vijftig of zestig het klooster in gingen met een vooropgezet plan om jongetjes te gaan misbruiken. Alleen werden zij wel in een omgeving geplaatst, waar seksuele ontwikkeling nooit op een gezonde manier kon ontwikkelen. En daarna met name in de tehuizen werd de gelegenheid geboden.

Even vooropgesteld: ik praat het één niet goed en wil het ander niet als erger voorstellen. Ik zou het alleen niet enkel aan de katholieke kerk op willen hangen.

De laatste jaren moesten er plotseling vele duizenden kinderen worden opgevangen. Honderden kinderdagverblijven kwamen erbij. En er werd nog dik voor betaald ook. We hebben allemaal gezien dat we hier weer een perfecte plek voor pedofielen hebben gecreëerd.

Dan nog iets om over na te denken.
Het overgrote deel van kindermisbruik vindt in de directe omgeving plaats. Incestueuze smeerpijperij dus. Dat deel van het probleem mogen we niet laten overschaduwen door deze zaken, want dit is na de jaren zestig of zeventig namelijk nooit gestopt.

En nog een belangrijke vraag. Waarom verbleven al deze slachtoffers in tehuizen? Waar waren hun ouders?