Moord in Aerdenhout (10)
Zijn bewaker stond in de hoek te kijken. Zij keek naar Mason en lachte zacht. Ze kwam van het raam af en liep naar Mason. Zijn bewaker liep naar het raam en keek nu op zijn beurt naar buiten, alsof hij het komende schouwspel niet wilde zien. Ze kwam op Mason af en vrijwel direct ging ze wijdbeens op zijn knieën zitten. Ze knipte zijn shorts kapot, zijn penis floepte er als een jonge speelse hond uit. Ze ging op hem zitten en manoeuvreerde zijn penis voor haar vagina. Mason wilde zijn grote geheim vertellen het uitschreeuwen, veronderstel dat zij zijn dochter was. "Je bent mijn kind! Wat doe je?" Maar de woorden van zijn bewaker bleven door zijn hoofd gonzen.
"Nu ben je van mij, ik bepaal wat er gebeurt, niet jij. Jij die alles bepaalt. Wat moet je je rot voelen", zei ze zacht, maar met een sarcastische toon in haar stem. Mason beet op zijn tong. Hij besefte dat hij aan dit lugubere schouwspel een abrupt einde zou kunnen maken. Hij wilde de magische woorden spreken: "Schat, je bent mijn kind, dat zegt Clive, je man." Mason besefte dat hij dan alleen niet gedwongen zou hoeven te copuleren met deze vrouw, maar dat de verdere uitwerking van zijn woorden grotere gebeurtenissen zou kunnen starten. De vrouw zou zichzelf kunnen verliezen in deze voor Mason fictieve waarheid. Hij zou daarbij het leven kunnen laten of nog erger, zijn zoon en Masons vrouw. Hij besloot niet te praten.
Zijn penis gleed moeiteloos naar binnen, de stijfheid deed bijna pijn. Zij bewoog rustig op en neer. Haar ademhaling was onregelmatig en diep. Vanuit haar haatdragende ziel ontsproot genot vermengd met haat. Een combinatie die alleen een werkelijkheid kon zijn gevoed door een pure geilheid. Ook zij had haar hoofd naar achteren gegooid, net als Mason. Mason uit pure schaamte en de vrouw die hem neukte om niet geconfronteerd te worden met zijn leeftijd en de bedoeling van haar eigen daad. Ze voelde hem diep in haar, hij kwam, het golfde in haar. Mason slaakte een dierlijk geluid. Het was niet het geluid van genot, maar dat van een intens diepe onmacht, een stikkend geluid.
Plotseling, een kleine tien seconde nadat Mason was klaargekomen, trok ze haar masker af. Mason opende zijn ogen en zag de vrouw, ze was niet zo jong als hij vermoedde. Haar donkere, diepe ogen tekenden zich fel in haar gezicht. Haar lange bruine lokken tot iets over haar schouders waren een beetje onverzorgd. Kapot geverfd zou een kapper zeggen. De groeven van haar vijfendertig jaar oude gezicht tekenden haar haat en daardoor zwaar leven. Ze was slank, nergens vet te veel. Mason walgde. Nog nooit had hij zich zo verschrikkelijk gevoeld. Dit was zo'n moment dat hij al zijn geld en status wilde opgeven voor een echte glimp van haar diepe motivatie. Want ook al was hij haar vader, wat bewoog haar dit te doen met zo een grote kans op een kind dat wellicht gehandicapt ter wereld zou kunnen komen? Mason probeerde haar haat te begrijpen. Probeerde zich voor te stellen dat het zijn dochter was die zo veel had meegemaakt om te bewijzen dat zij Masons dochter was. Het lukte hem niet omdat hij zich de rechtszaken niet kon herinneren. Nu pas voelde hij hoe ver zij hem van een werkelijke wereld vandaan hadden gehouden. Zij, zijn altijd aanwezige adviseurs en advocaten.
"Dank je, Mason. Nu heb ik wel het gevoel dat het wat wordt."
"Juist, en wat zou het worden? Een raar schepsel van de natuur?" zei Mason sarcastisch.
"Hoe kom je erbij, wij kunnen mooie kindjes maken." Ze streek hem door zijn grijze bos met krullen. Mason voelde zich voor het eerst in een lange tijd erg oud. Alles deed hem zeer. Clive maakte zijn boeien weer los. Mason stond op en probeerde het laatste beetje relativiteit uit zijn ziel te toveren.
Maddy keek troosteloos uit haar hotelkamerraam. Ze had de laatste decennia geen fantastisch huwelijk gehad, maar er was wel altijd respect. Respect voor elkaars normen en waarde. Wat dit dan ook mocht betekenen in de wereld van het allergrootste geld. Clark legde voorzichtig zijn hand in zijn moeders nek, aaide een beetje over haar achterhoofd. Na een korte klop op de deur deed Clark open. Margreet kwam glimlachend naar binnen.
"We hebben iets; een brief, geplakte letters en geen DNA. Jammer. Wat we wel hebben, is waarschijnlijk hun bedoeling. Wat ik al vermoedde, het gaat lang duren. Zal ik hem voorlezen?" "Doe maar", zei Maddy snel.
"Mason zoeken is een onbegonnen zaak, dus steek hier geen tijd in. En nee, ik zal hem niet doden als jullie hem wel zoeken. Ik ga ervan uit dat wij hem goed opgeborgen hebben. Wij kunnen hem voor jaren verscholen houden voor de autoriteiten. Jullie kennen mij niet, ons niet, en dat zal voorlopig zo blijven. Wij zitten hier voor de grote geheimen van de familie Clarkson, een van de rijkste families op aarde. En toch heeft de ontvoering van Mason helemaal niets met geld te maken. Het heeft dus alles met familie te maken.
