Thako aan de vrouw
Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het opnieuw: Gek word ik soms van mezelf! En deze keer wil ik eens proberen om open te staan voor advies. Gewoon publiekelijk met de (wellicht letterlijke) billen bloot en gewoon vragen om goede raad.
Oké dan. Ik ben in middels bijna vijf- en veertig jaar OUD!!! (aanstaande vrijdag) Ik ben tot voor veertien jaar terug, zeven jaar getrouwd geweest en daarna heb ik een aantal relaties gehad. Geen dramatische aantallen. Na mijn scheiding heb ik een korte periode van wilde avonturen gehad, maar daarna is het beperkt gebleven tot slechts enkele relaties, waarvan één relatief langere liefde van een jaar.
Een van de redenen voor het beperkte aantal was een tijd lang toch wel mijn neiging om er met tussenpozen een gigantische puinhoop van te maken. In de periode na mijn scheiding heb ik gegokt. Soms zeer extreem gedronken. Ik heb schulden gemaakt. Ik heb depressieve periodes gehad. En ik heb dus de tijden gehad waarin ik ook de volle aandacht voor mezelf nodig had om me uit die situaties uit te knokken. Ik acht dat als de meest legitieme reden om even niet te fanatiek op vrouwenjacht te gaan.
De volgende reden is dat ik zeker de laatste jaren GODSGRUWELIJK kieskeurig ben geworden, waarmee ik weer terug kom op mijn eerste stelling: Gek word ik soms van mezelf!
Even de lijst met bezwaren maar eens afwerken.
Vrouwen die net uit een relatie stappen zijn wel geinig voor de avontuurtjes. Uit ervaring weet ik echter dat na de spannende tijd automatisch de fase van verwerking van hun laatste relatie begint. En daar zit ik dus niet op te wachten! Ik kan prima overweg met een beetje gezeur, maar ik zit niet te wachten op de bakken met ellende die ik inmiddels al vaker aan heb moeten horen.
Kinderen WEL bezwaar! Tenminste: kleine kinderen. Ik heb zelf net mijn zoons naar een zekere staat van volwassenheid kunnen helpen en ik sta op het punt om de laatste sturing bij hen op te geven. Wat nu niet meer goed zit, kan ik toch niet meer repareren bij die kerels. Ik zit er dus niet op te wachten om er weer een paar te leren hoe ze veters moeten strikken of om weer een volgende puberteit meemaken.
Bijzonder jonge vrouwen. Je kunt ermee over straat. Het klinkt leuk. Het is lekker. Tot er ik een goed gesprek van wens te maken. Dan komen ze ineens niet meer verder dan holle onzin over party's, hoogdravende toekomstplannen, boekenwijsheid of gewoon over simpelweg niks! En echt: ook briljante seks weegt voor mij niet meer op tegen een leeg gesprek.
Een beetje bagage is verder wel interessant. Een paar hutkoffers vol zie ik minder zitten! Ik ga niet beweren dat alle veertig-plus dames grote mentale problemen hebben. Maar het zijn er wel véél! Als er al geen psycholoog een diagnose heeft gesteld, wordt er wel op eigen initiatief een aandoening van internet geplukt. Wat de Flair publiceert, heeft men ook direct.
Dan zijn er nog de vrouwen die wel degelijk verdomde interessant en verrassend zijn en ook nog eens iets te vertellen hebben. Maar die willen weer zichzelf ontdekken. Wereldreizen maken. Hun carrière uitbouwen. Alles een keer uitproberen! En dáár ben ik dan weer echt te oud voor aan het worden!
De ellende is: heel veel spannende zaken heb ik allemaal allang meegemaakt of uitgeprobeerd. Been there … done that. Ik ga toch stiekem weer voor het rustige vaarwater en niet teveel sores aan mijn kop. Ik hoef niet zo nodig bloemen te gaan plukken op Mount Everest.
Al met al heb ik vrouwen dus vaak al afgewezen, voordat ik het een kans heb gegeven. In afwachting van de vrouw die enkel mooie dingen toevoegt en geen negativiteit meeneemt. De volmaakte vrouw dus.
Oké. Toch maar weer een stukje zingen dan. Niemand brengt diepere gevoelens beter onder woorden dan Radiohead en ik ben mijn frustratie weer even kwijt.
