De dag van óchi
Vandaag wordt in heel Griekenland de heldendaad van dictator Metaxas gevierd.
Zijn krachtig ‘nee’ tegen Mussolini, of eigenlijk ‘óchi’ op z’n Grieks, resulteerde op 28 oktober 1940 in het terugdringen van de bezetters. Deze dag is dan ook uitgeroepen tot nationale feestdag.
‘Nee’ zeggen blijkt ook anno 2009 nog een hot item te zijn. Even googelen levert pagina’s vol cursussen en tips op. Je móét nee kunnen zeggen om mee te tellen in deze tijd. Het levert je van alles op; je houdt tijd over, je bewaakt je eigen grenzen, je hebt minder last van stress en je doet alleen datgene waar je zelf het belang van inziet.
Een kordaat ‘nee’ blijkt mannen beter af te gaan, het merendeel van de cursisten is vrouw. Zij leren hoe ze op een beleefde en vriendelijke manier ‘nee’ kunnen verkopen. Vrouwen die de cursus net achter de rug hebben, kun je herkennen aan: “Ik denk er nog even over na…”. De realiteit is dat mannelijke neezeggers over het algemeen gekwalificeerd worden als ambitieus en gedreven, vrouwelijke neezeggers echter als ambitieus en bitchy.
Persoonlijk voel ik weinig sympathie voor de doorgewinterde neezeggers (m/v). Als tijgers bewaken zij hun eigen grenzen, voorkeuren en prioriteiten. Het zijn dan ook bij uitstek niet de neezeggers die op de werkvloer de vaatwasser aanzetten en vervolgens legen, het papier bij het kopieerapparaat doen en de suikerpot bijvullen of w.c.rollen vervangen. De neezegger gaat ervoor zijn ‘ding’ tot een succes te maken en laat zich niet afleiden tot niet terzake doende futiliteiten.
Als peuter was ik een veelbelovend neezegger: néé eten, néé slapen en néé de rest. Het koninkrijk Peets kende vele onderdanen, waarvan ik uiteraard geen ‘nee’ duldde. Het legde mij geen windeieren, zeker niet in combinatie met wat verbaal machtsvertoon. Na enige tijd werd het leven als éénpitter wat voorspelbaar en begon ik te onderhandelen met andere hoogheden. Eenmaal op de basisschool kreeg ik een sociale brainwash; hoe om te gaan met…, hoe je te gedragen als…, het principe van geven en nemen en opbouwende, opvoedkundige tips als: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Gelukkig kwam net op tijd de puberteit om de hoek kijken. Ik betrad het schip om met gelijkgestemden, ‘me, my friends and I’, naar onze planeet af te reizen. Vanuit onze riante, soms wat benevelde positie, verbaasden wij ons collectief over zoveel domheid en onrecht op de wereld. Néé, hoe anders als wij het eenmaal voor het zeggen zouden hebben.
Op mijn 21ste kwam ik opnieuw ter aarde: de ruwe versie ‘volwassen Peets’.
Ik ervoer dat nee zeggen me inderdaad bracht wat het beloofde: rust, regelmaat en overzicht.
Maar hoeveel meer genoot (en geniet) ik van mijn ja’s. Het bracht onverwacht vrolijke, intense, ongerijmde, erotiserende en uitdagende wendingen in mijn leven.
Beste neezegger, probeer het ook gewoon eens. Haal die vaatwasser leeg en zing ondertussen Queens’ I want to break free. Knipoog olijk naar de onooglijke administratief medewerker en ervaar wat hartverwarmend is. Maak een praatje met je schichtige buurvrouw en ontdek de wereld van patchwork en dakpanschilderen. Bied je hulp aan bij een verhuizing en onderga de humor van een Ikea-kast.
Verrás, verwén, verbáás, verríjk, en dit alles alleen door wat vaker ja te zeggen.
Is het je wat teveel in één keer, begin dan voorzichtig met het Griekse ja, namelijk ‘ne’.
