Over embargo's, commissies en stokpaardjes
Een uitgelekte nota was echter niet hetgeen dat mij het meest in het oog sprong. Dat was wel Turbo Tineke die voor de commissie-Duijvesteijn verscheen. Wat ik zag, was dezelfde arrogante bitch die ze ook al tijdens Paars was. Ik ben zelf van mening dat de Betuwelijn en de HSL pure prestigeprojecten zijn, slechts gerealiseerd om mooi naar buiten te lijken. Tineke Netelenbos belichaamt de zelfzuchtigheid die bij het doordrukken van deze plannen heerste. In een eerdere column haalde een gastcolumnist dit hele project onderuit, en dat is volgens mij een gevoel dat onder veel mensen heerst. Tineke blijft echter hooghartig en komt er nog mee weg ook. Gelukkig is Tineke ook persona non grata binnen de politiek zelf geworden, gezien haar mislukte poging om Commissaris van de Koningin in Noord-Holland te worden – ze maakte hierbij ruimte voor de eerste CvdK van GroenLinks ooit – en ook een avontuur in het Europees Parlement werd haar niet gegund. Sindsdien is Turbo Tineke een betrekkelijke nobody die nog steeds weggehoond wordt als ze weer eens de publiciteit haalt. Turbo Tineke is nu vaste prik bij alle cursussen imagobuilding en integer besturen. Tineke heeft namelijk een uitstekend voorbeeld gegeven voor hoe dingen in ieder geval niet moeten. Hulde voor dat.
En dan las ik nog een interview met Jessica Durlacher in het Volkskrant Magazine. Voor degenen die wat minder inzicht in het schrijverswereldje hebben: Jessica is de vriendin van Leon de Winter. Jessica strooide met opvallende weetjes in het interview. Nu heb ik altijd respect gehad voor Leon vanwege zijn bovenmodale literaire oeuvre, maar Jessica heeft volgensmij dezelfde cursus als Tineke Netelenbos gemist qua imagebuilding. Ze zegt een hekel aan het “linksige” te hebben, omdat linkse personen toch zo en masse tegen Bush zijn. Ik voelde me meteen aangesproken, want ik ben allerminst een liefhebber van de Amerikaanse president. Gelukkig beschouw ik mezelf ook tot deel uitmakend van het meer linkse gedeelte van het politieke spectrum, dus ik hoefde me niet beledigd te voelen. Gemakshalve vergeet ze wel even dat elke partij, stroming en groepering zijn eigen stokpaardjes heeft. Degenen die geen stokpaardjes hebben worden juist als weifelaars afgeschilderd. Stokpaardjes behoren gewoon tot de politiek. Misschien komt de kortzichtigheid van Jessica wel door het feit dat bij haar thuis altijd CNN opstaat. Over een zender met pluriforme en diepgaande journalistiek gesproken. Gelukkig is er hoop. Jessica krijgt namelijk de neiging om naar Australië te negeren vanwege de Islamisering van Europa. Ik wens haar veel succes Down Under. Want aan zulk soort figuren heb je al net zo weinig als aan publiciteitsgeile ministers en principiële troonredeknuffelaars.
