Tekken 7

3. Verhaal, Afwisseling en Conclusie

Verhaal
Voor wie wil weten waar het verhaal ook alweer over ging, is hierboven een samenvatting in retrostijl. Het verhaal leidt je langs bekende scenes waar je meer achtergrondinfo krijgt over wat er toen aan de hand was. Je kunt nu onder andere eindelijk het legendarische gevecht tussen Kazuya als kind en Heihachi aangaan! Een journalist vertelt zijn levensverhaal tussen de gevechten door. Voor de fans is het een leuk verhaal tjokvol intrige, politieke spelletjes en plotwendingen. Het verhaal stokt alleen af en toe, want het laden gaat niet altijd even vloeiend. Dit is volgens mij niet zo bij de pc-versie. Op het eind van het verhaal zijn er flashbacks midden in de gevechten om de dramatiek aan te dikken. In de laatste boss fight zijn er volop slow motion-beelden van de gegeven klappen. (Dit effect had ik trouwens graag in de arcade-gevechten weer teruggezien.) Je gaat toch denken dat de man achter Tekken Katsuhiro Harada veel plotwendingen allemaal al bij Tekken 1 had verzonnen. Er zijn nog een paar losse eindjes in dit bizarre verhaal, maar man o man wat een epos. Zelfs de aanwezigheid van Akuma (een vechter uit Street Fighter) is er goed in verwerkt. Maar dat is één van die eindjes waarbij je als fan meer achtergrondinformatie wenst. Na de aftiteling is er een epiloog en een toegift.

Met het spelen van de verhaalmodus speel je meteen ook een hoop verhalen van personages vrij. Helaas zijn dit slechts één ronde gevechten met tekst van te voren en een kort filmpje achteraf. Het is vaak grappig, maar wel kort. In de meeste gevallen kun je een confrontatie vanuit ieders gezichtspunt spelen, zodat je ziet hoe anders de ander de situatie heeft ervaren. Sommige van deze interacties geven meer informatie over de vechter, maar meestal is het slechts een grappig verhaaltje.

Arena’s
Er zijn veel verschillende omgevingen om je agressie in kwijt te raken. Interactieve arena’s komen pas laat in de verhaalmodus voor. Relatief gezien zijn er weinig arena’s met enige vorm van interactie. Je kunt door sommige muren heen, enkele vloeren laten je naar beneden zakken, maar verder is het erg statisch. Ook doet de omgeving niet erg veel extra schade.

Treasure Battle
Als je de verhaalmodus hebt uitgespeeld krijg je Treasure Battle als extra optie. Je speelt dan eigenlijk een survival-versie van de game. Hier krijg je na iedere ronde meer geld, een winbonus, een gezondheidsbonus, een tijdbonus een special bonus, je xp gaat omhoog en af en toe valt er een cosmetisch hebbedingetje. Maar het is weer één tegen één vechten en dus niet een echt andere spelmodus. In deze modus kunnen je tegenstanders de meest gekke accessoires dragen. Hoe verder je komt, hoe mooier de beloningen. Verlies je, dan hou je al je verzamelde beloningen en alle xp.

Weinig afwisseling
Dit is voorlopig het laatste deel van de Tekken-reeks en ik verwachtte daarom een aantal van de opties en mini-games terug te zien die zo populair waren bij de fans. Helaas mist de hang naar nostalgie danig bij de game opties. Je kan niet de korte replay aan het eind van een gevecht aanzetten. Daarmee kon je zien met welke brute stoot je alsnog gevloerd werd. Hét moment om je tegenstander op de bank uit te lachen. De slow motion-effecten die in de eindgevechten van het verhaal voorbijkomen zijn ook niet ‘aan’ te zetten. Anderzijds kun je de Rage en Power- moves niet uitzetten voor een old school-ervaring. Ook is het niet mogelijk om een handicap in te stellen voor de offline Versus-modus, zodat een goede speler tegen een minder goede los kan gaan. Er is geen Tekken Ball-game, waarbij je een bal steeds meer kon opladen met energie en naar je tegenstander kon meppen. Het ultiem suffe Tekken-bowl is ook niet als optie gegeven. In de stijl van Double Dragon door Mishima Headquarters rennen in Tekken Force-modus is er niet bij. Ook een potje Tag spelen met twee tegen twee zit er niet in. Je vecht dus steeds één tegen één en dat is het. Bij een doorsnee vechtspel is dat voldoende, maar voor mij als verwende fan van deze iconische reeks schiet het gewoonweg te kort. Als dit alsnog als een DLC-optie voorbijkomt, dan pak ik meteen mijn portemonnee. (Er zijn geruchten dat de extra spelmodus die is toegezegd als eerste DLC Tekken Bowl  wordt. Hopelijk blijft het daar niet bij.)

Online
Online vechten met de PlayStation 4 geeft nu al problemen. Een match vinden is een uitdaging, want de verbinding wordt al verbroken voordat je kunt vechten. Het lukt wel af en toe om mee te doen aan een toernooi. Eventuele lag lijkt bij het meekijken erger te zijn dan met het zelf spelen. Toernooien zijn leuk en leveren veel geld en goodies op. Als je verslagen bent en meteen het toernooi verlaat, dan loop je al je beloningen mis. Blijven tot het einde en kijken naar de andere wedstrijden is dus verstandiger. Je kan toernooien opzetten waar iemand na één keer verliezen eruit ligt of pas na twee keer verliezen. Het laatste systeem houdt spelers langer betrokken bij het toernooi en is daarom leuker. Rage arts maken het spel tactischer. Als je tegenstander rood is (dus in Rage) dan moet je wel je combo doortrekken tot deze uitgeschakeld is. Of je moet goed genoeg zijn om de eventuele rage art van de ander meteen te stoppen door een tijdig blok. De beste online vechters zijn ware meesters in blokken. De mindere goden zijn alleen goed in combo’s. Kun je geen van beiden, dan is er altijd nog de spectator mode om te zien wat je moet doen om te winnen. Combo’s kennen is wel degelijk belangrijk. Alleen met losse moves ga je het niet redden offline en zeker niet online.

Conclusie
Tekken 7 is een rete-goeie vechtgame, die snel in 60 fps effecten op je netvlies bombardeert. Het draait om knokken met combo’s, speciale moves, tactisch voetenwerk en op tijd blokken. Daarnaast kan je jouw HUD, vechters en effecten aanpassen naar je eigen smaak met je verdiende fight money. Het gebrek aan de vertrouwde mini-games vind ik wel een gemis. Ik hoop dat zoiets wordt toegevoegd bij de eerstvolgende DLC. Ook had ik graag meer opties gehad om de game af te stellen. Hopelijk maakt Bandai Namco daar nog een patch voor. Maar laten we wel wezen: dat zijn slechts de kersen op de slagroomtaart. Ik besef maar al te goed wat voor een verwende gamer ik ben.