CD: Frank Turner - The Third Three Years
Frank Turner, die naam doet vast geen belletjes rinkelen bij de meeste mensen in Nederland. Niet totaal onterecht, Turner stond pas drie keer eerder in Nederland op het podium en daarvan was het grootste Paradiso in Amsterdam. Aan de andere kant van de Noordzee is deze man echter inmiddels een begrip geworden. Hij wist al een keer het Wembley Stadium, dat plaats biedt aan 90.000 man, volledig uit te verkopen, en tevens de London O2 Arena. The Third Three Years is de derde episode in nog niet eerder uitgegeven studio-, live- en radiomateriaal.
Tijdens zijn solocarrière is Frank Turner meer naar de folkkant toegedreven en dat is ook te merken in veel van de nummers op dit album. Ook is er vaak een spelletje te merken, waarin Turner speelt met verschillende muziekgenres. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer 'Fields of June', waarin hij samen met zangeres Emily Barker balanceert tussen soul en de bekende folk.
Het album begint en eindigt trouwens met twee gemiste kansen, in de vorm van een cover van Queen's 'Somebody To Love' en de live versie van een hit die hij had op een van zijn vorige albums (Poetry of the Dead). Deze twee nummers slaan volledig de plank mis op wat volgt/volgde. Maar wat er volgt op de cover is wel goed materiaal. 'Hits & Mrs.' is een heerlijk luchtig nummer, dat het goed doet op een koude winterdag. Het brengt weer even de zomer terug in het gehoor. De 'Sweet Albion Blues', dat hierop volgt, is een ode aan Engeland en gaat erin als zoete koek.
Een aantal nummers heeft ook een zeer interessante tekst. Een daarvan is de 'Riot Song', die misschien zelfs kan verwijzen naar de London Riots in 2011. Er zijn ook veel nummers die een verhaal vertellen, en dat is toch eigenlijk altijd een plus: wanneer een muzikaal verhaal verteld kan worden en het ook nog fijn in het gehoor ligt. 'Something Of Freedom' is daar een voorbeeld van. Maar ook 'Plain Sailing Weather' vertelt een dieper verhaal dan verwacht zou worden wanneer het nummer start.
Een ander hoogtepunt van dit album is ook nog 'The Ballad of Me and My Friends', zoals de titel al zegt een ballade aan vriendschap. Wat dit nummer zo bijzonder maakt, is het publiek dat meezingt en daarmee kippenvel bracht bij ondergetekende. Dit geldt ook voor 'The Way I Tend To Be' het geval, al met al zorgt dit samen met 'The Ballad of Me and My Friends' voor de kippenvelmomentjes van het album. Ook deze twee songs werken goed op dagen als deze.
De stem van Frank Turner is op dit album rauw, en het mooie daaraan is dat het absoluut niet gemaakt klinkt. In sommige nummers lijkt hij overigens enige gelijkenis te vertonen met de stem van een ander populaire singer-songwriter, Ben Howard. In zijn muziekgenre zelf valt hij te vergelijken met Passenger, die ook met enigszins humoristische teksten, die uiteindelijk een diepere betekenis blijken te hebben, indruk maakt op een groot publiek. The Third Three Years heeft zo zijn hoogtepunten, maar zeker een paar dieptepunten. Al met al is het een plaat die goed past op een koude winterdag en de zomer weer terugbrengt. Het blijft mooi als muziek dit kan doen.
