Lupin brengt het heist-genre naar een hoger niveau
Franse kinderen groeien op met de verhalen van Arsène Lupin, een omgekeerde Sherlock Holmes-figuur die op slinkse wijze iedereen weet te bestelen. De boeken van Maurice Leblanc gaan terug tot 1907, maar Lupin blijft terugkeren in films en series. Een volgende in die reeks is de Netflix-variant, waarin Omar Sy in de huid kruipt van de 'gentleman burglar'. Het geeft een frisse, nieuwe blik op het heistgenre, waarbij het op onvermijdelijke wijze in een aantal clichés trapt.
Geïnspireerd door de avonturen van Arsène Lupin probeert de galante dief Assane Diop zijn vader te wreken voor het onrecht dat een rijke familie hem heeft aangedaan. Die familie heeft zijn vader beschuldigd van de roof van een van de meest kostbare kettingen in de Franse geschiedenis. Voor Diop een mogelijkheid om de ketting dan echt voorgoed van de rijke familie te stelen.
De eerste aflevering is geregisseerd door Louis Leterrier, die eerder films als The Transporter en Unleashed maakte. Dit wordt gelijk duidelijk in het tempo dat deze aflevering aanneemt. Er worden vrijwel geen pauzes genomen en de actie is van een hoog niveau. Het is leuk om te zien dat de makers niet te schuw zijn om op locatie te filmen. Zo wordt er duidelijk echt gebruikt gemaakt van het auditorium van het Louvre, waarbij door slimme inzet van computereffecten het wordt omgetoverd tot een regelrecht heist-avontuur. Dat er geen pauzes genomen worden, betekent overigens niet dat dit afdoet aan de introducties van de hoofdpersonages; die worden allemaal stuk voor stuk voorzien van een interessant achtergrondverhaal die later in het seizoen op een opmerkelijke wijze bij elkaar komen.
Omar Sy mocht voor deze rol alle remmen loslaten en echt spelen met het personage. In interviews gaf hij al eerder aan dat er is geprobeerd om het verhaal zo geloofwaardig mogelijk neer te zetten, waarbij er af en toe de switch wordt gemaakt naar scènes die dan daadwerkelijk 'larger than life' zijn. Dat lukt Sy goed. Hij zet een geloofwaardige meesterdief neer, die geheel in de stijl van een andere Netflix Original, La Casa de Papel, de kijker en de personages om hem heen twee stappen voor is. Waar er bij La Casa de Papel pas later of juist veel eerder de touwtjes aan elkaar worden geknoopt, kiezen de makers van deze show ervoor om dat vaker te doen als de scène net is afgelopen dan dat er voorbereidend oplettend werk van de kijker wordt verwacht. Sy is dan ook enorm gegroeid als acteur. Het overgrote deel van het publiek kent hem van zijn rol als Driss in het formidabele Intouchables, waarna hij ook internationaal naam heeft gemaakt. Deze Netflix Original biedt hem de kans om aan een nog groter publiek zijn potentie om een rol zich eigen te maken te laten zien.
Het nadeel van een show die te graag wil laten zien hoe flitsend het in het genre past, is dat het al gauw verzandt in clichés. In deze val trapt Lupin een aantal keer, maar weet dat al snel weer goed te maken met een onverwachte draai waar de kijker niet vanuit ging. Dit is vooral terug te zien in het veelzijdige achtergrond verhaal van Lupin, maar ook in de band tussen Diop en zijn zoon. Het nodigt je toch elke keer weer uit op dwingende wijze om verder te kijken en dat is ook te danken aan de verfrissende blik van de showrunners. Hierbij is het voor Nederlanders misschien wel een groot voordeel dat wij onbekend zijn met de verhalen van de meesterdief en niet opgegroeid zijn met een beeld van dit figuur.
Lupin is een show die typisch past in het beeld dat Netflix graag haar Originals meegeeft; het moet flitsend, vernieuwend en binge-waardig zijn. Deze show gaat daarin wellicht zelfs een stapje verder, door een taalbarrière en zelfs een cultuurbarrière te slopen. Nederlanders kunnen zich ook gaan verdiepen in de verhalen die schuilgaan achter Arsène Lupin, gentleman cambrioleur, en het is genieten geblazen.
Het eerste deel (5 afleveringen) van Lupin is nu te zien op Netflix. De tweede reeks van 5 afleveringen volgt op een later moment.
