Blancanieves

In 2011 blies Michel Hazanavicius met The Artist de stomme zwart-witfilm nieuw leven in. Met liefst vijf Oscars was het een van de meest gelauwerde films van het jaar. Wat velen niet weten, is dat het gelijksoortige Blancanieves al langer gepland stond. The Artist kwam echter eerder uit, iets waar producent en regisseur Pablo Berger niets vanaf wist. Ontsteld als hij was stelde hij de release van Blancanieves dan ook uit, om de film in 2012 in eigen land een enorm succes te laten worden. Nu wordt de rest van Europa aangedaan. 

Blancanieves is Spaans voor Sneeuwwitje. Berger heeft het verhaal van Sneeuwwitje echter een geheel eigen draai gegeven. ‘Sneeuwwitje’ is dit keer de dochter van een Spaanse toreador. Jawel, een heuse stierenvechter. Nadat haar vader gespietst wordt tijdens een stierengevecht en in een rolstoel belandt, trouwt hij met zijn verpleegster en zij ontwikkelt zich tot de boze stiefmoeder. 

Het leuke aan Blancanieves is dat het verhaal van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen bepaald niet traditioneel wordt benaderd. Het mooiste voorbeeld daarvan is wellicht dat er niet zeven, maar zes dwergen zijn. Stierenvechtende dwergen, welteverstaan. Op de vraag waarom het er maar zes zijn geworden, antwoordde regisseur Berger eerder dit jaar met een knipoog op het Internationaal Film Festival Rotterdam: “Dat is mijn manier om ‘fuck you’ te zeggen”. 

Een andere grappige twist is het weglaten van stiefmoeders welbekende spiegel aan de wand. De film speelt zich dan wel af in de jaren twintig, maar de stiefmoeder is al zo modern dat een modeblad haar weet te vertellen dat zij de knapste is in het land. Allemaal inventieve verdraaiingen van het verhaal, waarmee Berger het publiek op zijn hand weet te krijgen. Niet voor niets werd de film in thuisland Spanje overladen met prijzen. 

Blancanieves heeft echter meer in huis dan alleen de verfrissende opvatting van het bekende sprookje. De cinematografie is namelijk om van te watertanden. Zwart-witcinema ligt lang niet iedereen, de keuze ervoor is ook niet altijd even logisch. Bij Blancanieves zou het echter bijna niet meer voor de hand kunnen liggen, gezien de goed-versus-kwaad-thematiek. Cameraman Kiko de la Rica filmt ingetogen, maar de beelden zijn haarscherp en van grote schoonheid. 

Bijkomend voordeel is dat vrijwel alle acteurs kunnen teren op een flinke hoeveelheid charisma. Het lukte Berger om een van Spanjes beste actrices, Maribel Verdú, te strikken voor de rol van de stiefmoeder. Ook acteurs als Daniel Giménez Cacho en Ángela Molina hebben hun sporen in de Spaanse filmwereld verdiend. De verrassing van de film is echter de relatief onbekende Macarena García als Carmen, Bergers Sneeuwwitje: mooi en sierlijk is zij de ware ster van de film. 

Het is jammer voor Blancanieves dat The Artist het momentum had en zo de film blijft die de stomme film nieuw leven in heeft geblazen. Vergelijkingen zullen dan ook ongetwijfeld getrokken worden, maar dat doet al het werk dat Berger in zijn film heeft gestoken geen eer aan.

De productie nam in totaal zo’n acht jaar in beslag en dat is overal in terug te zien: van het plezier waarmee de film is gemaakt tot aan het enorm gedetailleerde productiedesign. En als dan ook nog eens de balans tussen modern en ouderwets zo sterk in balans is, zowel op technisch gebied als qua adaptatie van het verhaal, kun je niets anders doen dan je pet afnemen voor Berger.

Pablo Bergers Blancanieves is naar eigen zeggen een liefdesbrief aan de Europese cinema. De Spaanse film is vooral in eigen al overladen met prijzen en dat lijkt niet meer dan terecht. De zwart-witcinematografie is haarscherp, de acteurs hebben het charisma dat je mag verwachten bij een stomme film en de verfrissende adaptatie van het klassieke verhaal van Sneeuwwitje krijgt het publiek zeker op de hand. Het plezier spat er vanaf, net als de kwaliteit: Blancanieves is een prachtige hommage aan de stomme film.