CD: Young The Giant - Young The Giant
Hoe perfect wil je je timing hebben? De zon straalt volop, de lucht is prachtig blauw en het gevoel van een nieuw seizoen is aangebroken. Daar past dan vaak ook een ander soort muziek bij. Geen duistere Tom Waits meer, geen verwarde Elliott Smith of doemdenkende David Eugene Edwards. Nee! Muziek mag weer rammelen, upbeat en zomers klinken. En laat dat nu net zijn wat de heren van Young The Giant goed kunnen. Hun debuutplaat ligt vanaf 6 mei in de winkels en is een extra oppepper bij heerlijk zonnig weer.
De band heeft wellicht een voordeel gehad aangezien het aantal zonne-uren in hun staat Californië ook niet gering is. Eigenlijk komt alleen de bassist oorspronkelijk uit Californië, de rest van de band vond zijn oorsprong in Canada, Engeland, Michigan of New Jersey. De groep jonge honden (allen begin twintig) ontmoette elkaar in hun tienerjaren (2004) in Irvine, Californië en wouden muzikaal een ander pad inslaan dan de muziekscene die om hen heen prolifereerde. Tussen alle hardcore en emo-bandjes begonnen ze een zoektocht naar melodieuze muziek. In 2009 lachte het geluk hen toe toen ze de winnaar werden van een wedstrijd waarvan de hoofdprijs een voorprogrammaplekje bij de Kings of Leon was. Young The Giant werd opgepikt en al snel kwamen ze meer en meer in de schijnwerpers te staan. En via Roadrunner Records is daar nu die debuutplaat die de zomer in zijn bol heeft.
Het is niet zo dat er alleen maar relaxte reggae- en dubklanken voorbij komen, allerminst zelfs. De band bedient zich van melodieuze poprock waarin een lekker rammelgitaartje en relaxte ritmesectie voorop staan. In combinatie met de cleane vocalen, die af en toe meerstemmig zijn, klinkt het allemaal net wat zonniger. Veelal kabbelen de tracks heerlijk voorbij en doen het vijftal het redelijk rustig aan, maar vallen mooie tempowisselingen of bruggetjes op. De opener 'Apartment' is al meteen een goed voorbeeld, de aftrap is eenvoudig en wat leeg, in het refreintje zwelt het geluid wat aan om vervolgens weer door te lopen in een gitaarsolo. Met de single 'My Body' bewijzen de heren ook wat pittigere poprock te kunnen maken: een diepere baslijn, hardere gitaren en vooral het schreeuwwerk in de zang werkt zeer aanstekelijk. Ook hier wordt het nummer goed opgebouwd en ontaard in een heerlijke springsessie. 'Cough Syrup' bevat met het refreintje ook van die meeslepende momenten, maar verliest helaas even de focus in de eerste coupletten. Gelukkig redt het rammelende gitaartje in de middenbeuk de sfeer. 'I Got' laat wat meer zomerse dub en Beach Boys-gitaartjes horen waarin de melodieuze pop moeiteloos doorheen gemixt wordt.
Het debuut van Young The Giant is een prima BBQ-plaatje waarin slechts enkele nummers wat minder presteren, zoals het vrij eentonige 'God Made Man', waarin de overgang binnen het nummer niet het spannende effect oplevert. Op 14 mei staat de band in Bitterzoet in Amsterdam, dus mocht je behoefte hebben aan een muzikale zomer, gaat dat zien!
