Boek: Jean-Louis Fournier - Waar gaan we heen, papa?
Mensen met een verstandelijke beperking hebben geen alledaags leventje en hun naasten al helemaal niet. In het boek Waar gaan we heen, papa? probeert Jean-Louis Fournier zijn leven te introduceren aan zijn lezers. Hij beweert dat zijn wereld niet één maar twee keer vergaan is, want zonder duidende reden heeft hij twee kinderen gekregen met een handicap. Dit dunne boekje schrijft hij aan hen; confronterend want zijn twee kinderen zullen nooit zijn wens kunnen vervullen omdat ze grotendeels analfabeten zijn, behalve dat ze hun naam kunnen lezen. Wat speelt er door je hoofd wanneer je krijgt te horen dat dat prachtige babytje voor je nooit een normaal leven zal kunnen leiden? Fournier neemt geen blad voor de mond, weg met de taboes want hij is nu een en al open boek.
Jean-Louis stelt in het begin de terechte vraag of er ouders waren die niet vreesden om een abnormaal kindje te krijgen en weinig mensen zullen hier niet over gepiekerd hebben want dit is een reële angst. Nu heeft hij twee hulpbehoevende kinderen grootgebracht in de hoop dat hij iets voor ze kon betekenen als vader. Hij deelt emotioneel mee dat dit niet gemakkelijk was en dat er een aardige portie schuldgevoelens mee gepaard zijn. Vooral over de zeer aanwezige zelfspot, dit was zijn manier om er mee om te gaan, die niet door iedereen geapprecieerd werd. Op een gegeven moment vraagt hij zich af wat precies een wonder bij Lourdes zou betekenen: of ze genezen spontaan maar het zou eerder een wonder zijn wanneer hij ze kwijtraakt tussen de drukke massa. De zwarte humor in het boekje is niet voor iedereen weggelegd en deze humor ontstaat telkens uit de oneindige liefde die hij voor ze heeft, toch kan deze makkelijk verkeerd geïnterpreteerd worden door de lezer.
Als geoefend schrijver weet Fournier zijn situatie duidelijk te maken aan de lezer door op een creatieve manier anekdotes over zijn kinderen mee te delen. Het grappige aspect wat op de voorkant staat, zal niet door iedereen als grappig ondervonden worden maar eerder als zeer triest. Het leven is geen aaneenschakeling van gelukkige gebeurtenissen en dat maakt Fournier zeer duidelijk, ondanks zijn ongeluk laat hij toch blijken dat zijn kinderen veel voor hem betekenen en is dit boek zijn medium om het goed te maken. Het is een pakkend levensverhaal van een vader die zijn beste beentje voorzet afgezien van alle teleurstellingen. Hulde voor deze vader die een krachtig en meeslepend verhaal deelt over zijn falen en slagen.
