Crackdown 2

Exclusief op de Xbox 360

Crackdown werd positief ontvangen door pers en publiek en dat heeft ontwikkelaar Ruffian Games gedreven om een tweede deel te produceren. Hadden zij dat nou maar niet gedaan, want op alles is wat aan te merken. Crackdown 1.5 is uit en dat is geen goed nieuws.



Freak Virus
Wanneer je het eerste deel van Crackdown gespeeld hebt, heb je ook meteen Crackdown 2 gespeeld. Wederom kruipt de speler in de huid van één van de gekloonde agenten die het fictieve Pacific City moet behoeden voor kwade bedoelingen. Eerder waren dit verschillende criminele bendes, nu zijn het mutanten en terroristen. Je schiet, slaat en rijdt je een weg door massa’s Freaks, zoals de mutanten genoemd worden, in de hoop dat je Catalina Thorne een kop kleiner kunt maken. Zij was een nieuw aangenomen wetenschapper bij de Agency die naast haar werk ook nog zelf onderzoek deed naar allerlei zaken, en daardoor ontslagen is. Zij liet het ‘Freak Virus’ los in Pacific City, waardoor die mutanten loslopen. Ontwikkelaar Ruffian Games poogt zo te verbergen dat Crackdown 2 gelijk aan haar voorganger is, dat hem niet in dank wordt afgenomen.

Niet spannend
In alle opzichten lijken beide games op elkaar. Delen van de stad moeten weer heroverd worden, ditmaal door speciale Beacons te activeren om de Freaks en de terroristische organisatie The Cell uit dat gebied weg te krijgen. In totaal moeten 27 verbindingspunten geactiveerd worden, voordat de negen Beacons aangezet kunnen worden. Die taak is ontzettend eentonig door zijn non-lineaire karakter. Het maakt niet uit welke je doet of wanneer je er één activeert, zolang ze maar allemaal werken aan het einde van het spel. Crackdown 2 is daardoor nergens spannend, omdat het niet uitmaakt wat je doet of wanneer je het doet en dat devies is overal in het spel terug te vinden. Tijdens het racen in auto’s of op de daken en het vinden van de meer dan 850 Orbs – het maakt gewoon niets uit.



Richtsysteem met kuren
Wat je ook aan het doen bent, de combinatie springen, rennen, schieten en rijden komt er altijd in voor. Al die vaardigheden zijn – net als in het eerste deel – te verbeteren door deel te nemen aan veel races, shoot-outs of knokpartijen. Het schieten werkt heerlijk in Crackdown 2. Het richtsysteem heeft zo zijn kuren, daar het soms de keuze maakt om op een auto te mikken in plaats van een mutant of terrorist. Er moet ook veel worden gesprongen. Het geluid dat de Agent produceert als hij de lucht in gaat werkt je op een gegeven moment op de zenuwen, zo irritant is dat. Het rijden is nog het slechtst uitgewerkte onderdeel. De auto’s reageren heel slecht op de gegeven commando’s en dat werkt het spelverloop soms tegen – helemaal wanneer je races wilt winnen en speciale Orbs wilt vangen.

Vernieuwing ver te zoeken
Hoewel het spel niet totaal ontbeerd is van vernieuwing, voelt dat wel zo aan. Nieuwigheden zijn bewegende Orbs, Orbs die je alleen in de auto kunt grijpen en meer keuzes uit wapens en voertuigen. Geen echte gameplay-veranderende ervaringen. Er is hier eerder sprake van Crackdown 1.5, waardoor het nare gevoel blijft knagen dat een simpele expansion pack voor het eerste deel had volstaan. Nergens blijkt uit dat Crackdown 2 zich wil onderscheiden van zijn voorganger, Ruffian Games lijkt ook nergens echt die poging serieus te wagen in het spel. Dezelfde stad, dezelfde gemeenschap, hetzelfde doel. Wanneer je het eerste Crackdown-spel in je bezit hebt, doe je er goed aan die nog eens op te starten en je geld niet uit te geven aan praktisch hetzelfde spel.



Grafische tegenvaller
Grafisch lijkt het spel ook negens op, maar daarvoor in de plaats hebben we wel een enorme speeltuin tot onze beschikking gekregen – maar wat is dat nog waard? Gebouwen ogen flets, de wegen zien er nog wel redelijk uit en de auto’s lijken ook rechtstreeks uit het vorige deel te komen. De geluidseffecten van de wapens klinken zoals de wapens in het echt zouden doen. Het laat een afgeraffelde indruk achter en dat geldt niet alleen voor het audiovisuele gedeelte.

Conclusie
Dat Crackdown 2 niet eenzelfde ladder als Grand Theft Auto omhoog heeft genomen, is zeer te betreuren – maar niet onlogisch. De man achter de 2D GTA delen stond ook aan de wieg van de Crackdown-games en bij beide series is te zien hoe weinig vernieuwing er te spotten is (in de eerste twee delen). Dit tweede deel blinkt nergens in uit, speelt gelijk zijn voorganger, stelt op audiovisueel gebied teleur en biedt daarom de speler niets dat ervaren moet worden.