CD: Damien Jurado - Saint Bartlett
Zo blij als een kind was ik toen ik in 2008 de muziek van Damien Jurado leerde kennen! Zijn vorige plaat Caught In The Trees was een wonderschone openbaring. Een plaat die ik grijs gedraaid heb en in de top drie van mijn beste platen in 2008 kwam, nipt achter Port O'Brien en Amanda Palmer. De one-liner die in mijn jaarlijstje achter de naam Jurado kopte was: "Een singer-songwriter die al jaren aan de weg timmert en met dit juweeltje een verpletterende indruk achterliet. Een songsmid die melodische, puntige, pakkende en fijnzinnige folkrockliederen smeedt". Mijn vreugde was dan ook groot toen er recentelijk een nieuw album van de goede man verscheen, Saint Bartlett. Zou het weer zo'n fijne, intieme plaat worden?
Voor de man uit Seattle is dit inmiddels zijn negende release en hij schakelt qua melodie en volheid een tandje terug in vergelijking met zijn vorige release. Jurado probeert ons te bedwelmen met rust, kalmte en beheersing op deze plaat. Maar er zijn ook verrijkingen in het geluid te vinden. Zo bevat opener 'Cloudy Shoes' subtiele handclaps, violen en toetsen die een zweverige en onthaastende sfeer opleveren. Uiteraard is de neerslachtigheid en tristesse dichtbij, zodat het herkenbare Jurado-geluid niet gemist hoeft te worden.
Jurado is voor deze release een samenwerking aangegaan met labelgenoot Richard Swift. Een combinatie die meermaals een muzikale "trip down memory lane" verzorgt. 'Arkansas' klinkt alsof het een paar decennia oud is, voorzien van percussie en piano en bijna uitgekleed tot op het bot. In 'Rachel & Cali' klinkt Jurado's prachtig breekbare stem zielsnijdend door. Zijn zanglijnen zijn zo belangrijk aangezien het instrumentarium slechts voor de basis zorgt, zo ook op deze plaat. Met een slechts minimalistische achtergrond kan Jurado er een ultieme tranentrekker van maken, vol subtiele melodietjes, onstuimige momenten en hypnotiserende melancholie. 'Throwing Your Voice' klinkt wat voller, maar is o zo lekker. Een traag en meeslepend karakter met perfecte overgangen. Het hoogtepunt van de plaat wordt bereikt bij 'Kansas City'. Een desolate muzikale ondergrond waarop de vocalen van Jurado kraken, piepen en schuren, een memorabel kippenvelmoment! Het einde van de plaat verslapt de spanningsboog iets, maar aangezien die nogal strak gespannen stond de eerste helft kan die de lichte terugval makkelijk incasseren. Liefhebbers van de songsmid kunnen zeer tevreden zijn!
