CD: Motorpsycho - Heavy Metal Fruit
Zou het frustrerend zijn of wel fijn; al meer dan 20 jaar bestaan en nooit echt heel groot worden? Wel groot genoeg om te blijven bestaan daarentegen, je fans bijna altijd plezierig te stemmen, niet altijd herkend worden op straat, doen waar je zin in hebt en goed in bent. Motorpsycho is een band waar dit wellicht voor geldt. In de late jaren tachtig ging de band van metalachtige sculpturen naar de heftige mix van indie, metal, rock en wat grunge. Een later opstapje bracht ze richting het geluid dat het drietal de laatste jaren produceert, eveneens een mix van stijlen, maar nog diepgelaagder, psychedelischer en mysterieuzer.
Heavy Metal Fruit past in wederom in het laatste rijtje thuis.
Een opeenstapeling van gefreak, gefröbel en getrip begeleiden je langs
psychedelische rock, jazz, metal, progressieve rock en noem zo nog maar
een rijtje op. Ook het tempo varieert van low tot high. Motorpsycho zal
zich in meerdere opzichten moeilijk in een hokje laten stoppen. De
plaat begint nogal stilletjes, zo stil dat je twijfelt of je stereo het
heeft begeven. Het duurt meer dan een minuut voordat de eerste klanken
subtiel uit je installatie vallen. Laten we het er maar op houden dat
met deze onnodig stille intro Motorpsycho zijn eigengereidheid
duidelijk maakt. De zware en logge riffs die volgen maken abrupt een
einde aan de aanhoudende stilte. Muzikaal zit de track heerlijk in
elkaar, maar de samenzang die tot op het valse af is, doet afbreuk aan de
potentie van de plaat. Het lange ingetogen en geestverruimende
instrumentale stuk lijmt de scherven gelukkig weer aan elkaar.
Orgastisch werkt Motorpshycho heel doelbewust naar een licht
hoogtepunt toe, dat iets na de tien-minuten-grens vorm krijgt en met een
progressief staartje helaas weer even bruut verkracht wordt door de uit
de toon vallende vocalen. 'X3' pakt het op een andere manier aan. Een track
waarop Mathias Eick (Jaga Jazzist) de trompet beroert en Hanne
Hukkelberg zich mengt in de vocalen. Een uptempo track waarin de
toegankelijke bluesrock van een heuvel afrolt, langs vrolijk klinkende
en dansbare poppy klanken (zoals het opbeurende pianoriedeltje) tot de
avant jazz waarin de track langzaam uitrolt. Met ongeveer negen minuten
weer geen kort nummer ook.
De plaat kent ook 'slechts' zes tracks, waarvan de laatste dan ook
meteen meer dan twintig minuten in beslag neemt. 'The Bomb-Proof Roll and
Beyond' en 'Close Your Eyes' zijn hier de benjamins. Maar niet minder
mooi, spookachtige toetsen, breekbare gast-vocalen en piano
bijvoorbeeld, een rustpunt tussen de 'chaos' die de groep je de eerste
twintig minuten voorschotelde. Het mooiste moet echter nog
komen, de ultieme apotheose van Motorpsycho heet 'Gullible's Travails',
bestaande uit vier delen die tezamen over de twintig minuten
klokken. De snerpende gitaarintro doet geloven dat Jimi Hendrix uit
zijn graf is opgestaan, waarna Deep Purple-achtige riffs en John Frusciante-freakmomenten het overnemen.
De vocalen doen ditmaal geen afbreuk aan de genialiteit. Je moet er
zelf maar eens naar luisteren, want zo'n track is niet in woorden te vatten. Oh ja, in mei komt de band naar Nederland voor drie shows,
kan je je voorstellen dit kunststuk live en snoeihard te horen?
