Eternal Sonata

De opzet van Eternal Sonata is enigszins origineel te noemen. Het idee om een wereldberoemde componist, Frederic Chopin, in het verhaal te verwerken is een nieuwe en misschien wel een gewaagde insteek. Het gehele avontuur speelt zich af in zijn droom. In deze wereld komt hij Polka tegen, een 14-jarig meisje met een dodelijke ziekte. Doordat ze niet lang meer te leven heeft is ze in staat om magie te gebruiken. Verder ontmoeten we Allegretto en Beat, twee straatschoffies die soms wat brood \'lenen\' om te verdelen onder de minder bedeelden. In het begin lopen hun verhalen apart maar al snel komen ze elkaar tegen en gaan ze samen op pad. Later in het spel kom je nog meer vrienden tegen die je zullen vergezellen, zoals de herder Viola en leden van de rebellengroep Andantino. Het grootste deel van het verhaal gaat over het conflict tussen Forte en Baroque, en onze helden proberen hier een einde aan te maken.

Helaas is het verhaal in Eternal Sonata behoorlijk zwak. Dit heeft verschillende oorzaken. Zo lijkt het nooit echt van de grond te komen, en tegen het einde gaat het opeens in een rap tempo. Daarbij is het (voor een RPG) erg kort, zo’n 20 uurtjes, waardoor er niet veel ruimte is voor de ontwikkeling van de hoofdpersonen. Tegen de tijd dat je eindelijk een band hebt gevormd met de hoofdrolspelers is het alweer afgelopen. De eerste 15 uur blijf je het gevoel houden nog in het begin van het verhaal te zitten, waarna men in de laatste vijf uur alles in vogelvlucht afwerkt. Hierdoor lijkt het alsof er gewoon twintig uur is uitgeknipt. Daarbij wordt het verhaal onderbroken met het levensverhaal van Chopin. Dit gebeurt aan de hand van stilstaande foto’s met tekst terwijl een muziekstuk van de grootmeester te horen is. Voor de liefhebber is het misschien interessant, maar het voelt overbodig en soms misplaatst. Ook heeft het verhaal wel een erg prekerig ondertoontje. Met boodschappen als \'het leven is erg waardevol\', \'iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen acties\', en \'hoe maak ik de wereld om me heen beter\'. Natuurlijk mag een spel best een boodschap overbrengen, maar het hoeft er niet telkens te worden ingepeperd met een cutscene van een half uur.

Gelukkig maakt de gameplay veel goed. Vooral het battle-systeem is leuk uitgewerkt en is lekker actief. Mensen die niet van random battles houden kunnen met een gerust hart beginnen aan dit avontuur. Alle vijanden zie je lopen in de wereld, pas wanneer je er tegen aan loopt begint een gevecht. Het battle-systeem is een combinatie van turnbased en actie. Je team bestaat altijd uit drie man, je totale party is negen man dus je krijgt vanzelf je favoriete personages. Wanneer je aan de beurt bent loop je naar de vijand toe en kun je op hem inhakken. Dit werkt met een tijdbalk. Zolang de tijd loopt kun je zoveel aanvallen als je wilt. Hierbij heb je de keuze uit gewone aanvallen en speciale aanvallen. Het spel werkt met een zogeheten “grouplevel”, naarmate je grouplevel stijgt verandert ook de tijd die je hebt om aan te vallen. Bij de hogere gouplevels krijg je minder tijd, maar in de plaats daarvan worden je speciale aanvallen sterker en kun je zelfs teamcombo’s gaan maken. Ook is het mogelijk om de aanvallen van je vijanden te blokken en later zelfs te counteren. Dit doe je door op het juiste moment op de aangegeven knop te drukken. Wat verder een grote rol speelt bij de gevechten is het “dark” en “light” principe. Ieder personage heeft dark en light speciale aanvallen. Het speelveld is verdeeld in donkere en lichte stukken, je speciale aanvallen zijn dus afhankelijk van in welk stuk je staat. Ook vijanden maken hier gebruik van. Sommige vijanden veranderen namelijk als ze in het donker (of licht) staan en worden hierdoor veel sterker. Dit geeft een leuk tactisch element aan de gevechten.