X-Men: The Official Game

Tom (Pitom)
Simpelweg de meeste levels speel je met Wolverine. Zijn speelwijze bestaat uit pure Hack & Slash gameplay, helaas zonder daarmee indrukwekkend te zijn zoals bijvoorbeeld Ninety Nine Nights. Je hebt bijvoorbeeld al geen hoeveelheid vijanden op je scherm waardoor er spontaan tranen van blijdschap over je rode wangen zullen biggelen. Daarbovenop is er in een pak koekjes meer variatie te vinden dan aan het scala aan vijanden van Wolverine. De eisen voor je controller-vaardigheid worden weer eens gereduceerd tot het nulniveau, waardoor veelvuldig drukken op de X- en Y knoppen het klusje vaak wel klaart en blocken tot een overbodige functie wordt gedegradeerd. De moves op het scherm zien er vrij karakterloos en ongeïnspireerd uit, ik durf zelfs te stellen dat kijken naar wat die handjes op de controller uitspoken interessanter is dan Wolverine die het zoveelste mannetje aan zijn klauwen rijgt. Enig lichtpuntje is dat de altijd slechtgeluimde Wolverine goed pissig kan worden. Zowel door het toebrengen als het incasseren van schade wordt hij boos, waardoor een meter wordt opgevuld. Als de meter vol is krijgt zijn gameplay tijdelijk een nieuwe dimensie waarin zijn aanvallen een stuk krachtiger zijn en bovendien veel gruwelijke in beeld worden gebracht.

<\/center>

De gameplay die Iceman met zich meebrengt is al een stukje leuker. Hij beweegt zich voort op een weg van ijs, die zich automatisch in de lucht vervolgt. Jij als speler kunt hem laten versnellen of vertragen en tegelijkertijd ijsstralen- en bommen afvuren. Aanvankelijk levert dat erg vermakelijke gameplay op, we kennen het immers niet en voelt dus fris. Helaas verzandt het al snel in het continu blussen van brandjes, het onschadelijk maken robots en het doodbombarderen van vliegende vuurreptielen. Dit alles wordt op zijn tijd afgewisseld met een achtervolging door een stoffige tunnel. Iceman staat weliswaar wat sterker in zijn schoenen dan Wolverine, sterke gameplay levert het niet op.

De beste spelmomenten krijg je met de levels van de ratachtige Nightcrawler. Zijn voornaamste gameplay-element is dat hij zich op korte afstand kan teleporteren. Als developer is dit soort gameplay altijd makkelijk te versjteren, maar Activision heeft dit gelukkig niet laten gebeuren. In je omgeving lichten blauwe vlammen op als je je naar die plek kunt teleporteren; met een druk op de knop verplaats je je op filmachtige wijze naar de gekozen bestemming. De levels van deze smurf zitten vol met geschikte teleportatie-plekken en al snel blijkt dat er altijd wel iets is waar je je aan vast kunt klampen. Ook in de combat vormt het onzichtbare verplaatsen in de lucht een wezenlijk onderdeel van het geheel. Je kunt je tijdens het vechten vlak achter de vijand plaatsen zodat hij gedesoriënteerd raakt. Vervolgens kun je, terwijl je nog in de lucht zweeft, de arme vlerk alvast een paar flinke trappen toedelen, waarna je tot slot met een ferme stoot de klus klaart.

<\/center>

Het spel is met zijn 28 levels makkelijk binnen vijf uur uit te spelen. Om dit wat uit te rekken krijg je na elk level te horen voor hoeveel procent je het hebt uitgespeeld. Dit percentage wordt bepaald door de gekozen moeilijkheidsgraad (er zijn er drie) en daarnaast of je alle zes de ‘verborgen voorwerpen’ hebt weten te bemachtigen. Afhankelijk van het gekozen niveau, mag je achteraf je superheld verbeteren op een aantal vlakken. Als een level op het hoogste niveau te moeilijk is, kun je ‘m eerst op makkelijk spelen om zo alvast wat punten te krijgen om sterker te worden. Daarna ben je hopelijk opgewassen tegen het zware niveau om zo de resterende update-punten te vergaren. Helaas blijft alles over het algemeen bekeken erg makkelijk en kort, hoewel bij vlagen frustrerend. Bij de levels van Wolverine ben je soms wel twintig minuten lang vijanden kapot aan het hakken. Als je vlak voor het einde overmeesterd wordt en vervolgens helemaal overnieuw moet beginnen is de kans groot dat er een brandend Activision-gebouw op je netvlies verschijnt. Als het daarna bij de tweede poging weer gebeurt heb je de benzine en lucifers al in de aanslag...

Grafisch is het allemaal niet zo indrukwekkend. Ik vond zelf Resident Evil 4 (GameCube en PlayStation 2) er eigenlijk mooier uitzien dan deze Xbox 360 titel. Alles oogt zo dof en emotieloos; we zijn beter gewend. De tussenfilmpjes waar een echte comic-saus overheen is gegoten zijn daarentegen een ware toevoeging voor deze licentie. Ook de aanwezigheid van de stemmen van de echte acteurs uit de films voegen iets toe voor de ware X-Men fan.

<\/center>