review

Film: The Haunting in Connecticut

Tom (Pitom)
Het ‘spookhuis-thema’ is misschien wel één van de meeste uitgekauwde concepten in het horrorgenre. Hoe vaak hebben we het wel niet zien gebeuren dat een voorbeeldig Amerikaans gezinnetje zijn intrede doet in een mysterieus huis, waarna uiteraard al gauw de pleuris uitbreekt. Vervolgens word je zo’n anderhalf uur getrakteerd op geestverschijningen, uiteraard gepaard gaande met enge geluidjes en meubilair dat de illusie van een eigen wil tracht op te wekken. Het spookverhaal wordt tenslotte bekroond met een apotheose die alle heisa wel eventjes verklaart (doorgaans komt hier de indianenbegraafplaats, waarop het huis is gebouwd, om de hoek kijken). Voor The Haunting in Connecticut is deze spookhuisthematiek weer grotendeels afgestoft. De film in kwestie is ditmaal overigens gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, als we de makers mogen geloven. Ik houd mijn hart vast...




De hoofdrol in dit epos is weggelegd voor de tiener Matt Campbell (Kyle Garner). Als kankerpatiënt is hij genoodzaakt regelmatig af te reizen naar het ziekenhuis voor behandeling. Maar aan deze ellende komt een eind wanneer hij en zijn familie een dichterbij gelegen huis kunnen gaan bewonen. Het zal niet als een verrassing komen dat dit huis ‘haunted’ is. Decennia geleden heeft de woning dienstgedaan als opslagplaats voor lijken alvorens ze werden begraven. Bovendien organiseerde de toenmalige eigenaar knusse seances om in contact te komen met overledenen. Reden genoeg om aan te nemen dat er de nodige spoken door het huis rondwaren.




Het verhaal loopt erg van de hak op de tak en is niet bijzonder aangrijpend. Gebeurtenissen en dialogen missen een zekere consistentie, waardoor de film als niet-kloppend aanvoelt. Het sterke staaltje christenindoctrinatie waarmee de film doorspekt is, wil dan ook niet helpen. De gigantische hoeveelheid (onnodige) verwijzingen naar het christendom geven er blijk van dat Gods wegen dan toch echt ondoorgrondelijk zijn, en Hij zelfs weet door te dringen tot de middelmatige horrorcinema.

Desondanks kent deze film een sfeertje dat menig horrorliefhebber best kan bekoren. Het spookhuis weet zijn functie voldoende waar te maken, waardoor je als kijker een heerlijk onbehaaglijk gevoel krijgt. De hoeveelheid schrikeffecten ligt bovendien lekker hoog. De keerzijde hiervan is dat je na verloop van tijd een zekere schrik-immuniteit hebt gecreëerd. Doordat men almaar hetzelfde trucje toepast, geloof je het op een gegeven moment wel. De tweede helft van de film is dan ook aanmerkelijk minder spannend. Toch wil ik even gezegd hebben dat het allereerste schrikeffect mijn hartslag flink omhoog schroefde, een gevoel dat geen andere horrorfilm de laatste tijd heeft kunnen bewerkstelligen.




De enge momenten ten spijt, is The Haunting in Connecticut misschien toch wel de ultieme belichaming van een matige horrorfilm. Goede horror houdt je van begin tot eind op het puntje van je stoel, en is op meerdere aspecten goed uitgewerkt. Deze film weet een goede sfeer neer te zetten, maar schiet op andere facetten simpelweg tekort. Hij is het kijken vooral waard puur voor de schrik, en misschien vanwege het feit dat de indianen het voor de verandering eens een keertje niet gedaan hebben.

Label: Benelux Film Distributers Releasedatum: 30 april Kijkwijzer:

Waardering Film:

Kijk voor meer films en dvd's in Film, Tv & Radio.