DVD: Paul Weller - Hitparade
Dit is mijn allereerste muziekherinnering. En die heet 'A town called Malice' van The Jam. Toppop schijnt altijd al favoriet geweest te zijn, aldus mijn ouders. Een draaimolen van geluid en kleurtjes, wat mij daarentegen altijd volledig stil kreeg. Ik kan me daar weinig van herinneren. Behalve 'A town called Malice'. Iets in dat nummer heeft me geraakt, en ik weet wat het is: rauwe energie. Mr. Weller did something to me. Really deep inside...
'A town called Malice' van The Jam is één van de 62 (!) tracks die op Hitparade staan. De verbindende factor is natuurlijk Paul Weller, die in de afgelopen dertig jaar frontman was bij respectievelijk The Jam, The Style Council en Paul Weller zelf. Hitparade is verkrijgbaar in drie smaken:
- een vierdubbele cd, een complilatie van 67 tracks;
- een enkele cd, een compilatie van 23 tracks;
- een dubbele dvd, met daarop clips van 62 singles.
De dubbele dvd gaat het hier om. Niet alleen muziek, maar beelden. De clips zijn redelijk netjes verdeeld over de drie episodes in Wellers muzikale leven, en de duur is in totaal ruim 3,5 uur. Doordat het een periode van 30 jaar beslaat, is er veel afwisseling. Het jonge jeugdige enthousiasme van punkerige The Jam. The Style Council is hip toen hip nog niet fashionable was, en laveert tussen jazz, soul en disco. Paul Weller solo heeft van alles wat: eenzaam breekbaar akoestisch tot strak rockende soul nummers van een man die alles al eens gezien heeft, en met een innemende licht roestige stem ieders hart verovert.
De clips van The Jam spreken me het meest aan. Het is het voor mij een eerste opwindende kennismaking, het rauwe geluid is precies raak (ik vind ze echt punk, jaren '70 punk, maar dan met nette pakken in plaats van veiligheidsspelden). Maar bovenal zijn de clips onderhoudend. Nostalgie, foute danspasjes, foute haardrachten, en regisseurs die ze tegenwoordig zouden opsluiten of verbannen naar de Goelach-archipel voor foute clips. Beeld je in: drie bandleden van The Jam staan op een kruispunt van drie wegen, in een suffe Engelse wijk, jaren '60 equivalent van Vinex locatie, midden op een zebrapad. Schuin van boven worden ze in beeld genomen. De muziek start. Als door de duivel op de hielen gezeten beginnen ze te rennen, ieder één kant op. En ze rennen maar, geen idee waarom. Het is een wonder dat ze niet uit beeld rennen. Een clip die zo slecht is, dat het goed wordt. Winnaar van de Penny de Jager - trofee (google that!).
Er staan meer van dit soort pareltjes op de dvd's. Het is ook wel een beetje een historisch document, de houding ten opzichte van het maken van clips is nogal veranderd door de jaren heen. Bij The Jam zijn het vaak opnames van Top of the Pops, of The Old Whistle Test. The Style Council bedenkt vaak een thema, dat er zo duimendik bovenop ligt, en tot het absurde wordt doorgevoerd. Paul Weller solo zijn juist weer simpele en warme clips, met een surplus aan camera- en montagetechniek, en nadruk op authenticiteit gedraaid.
Boven dit alles steekt het muzikale genie van Paul Weller uit, alhoewel ik er achter ben gekomen dat met name The Jam en The Style Council soms ook erg slechte nummers hebben gemaakt. Weller solo daarentegen kan geen kwaad doen, degelijke soulvolle gitaarmuziek, altijd op het randje van breekbaar, de man op zijn strijdbaarst. Weller verdient echter het grootste compliment voor zijn vermogen zichzelf telkens uit te vinden en te vernieuwen. Dinosauriërs zoals bijvoorbeeld The Rolling Stones blijven maar gaan, maar wel in hetzelfde thema, en in dezelfde stijl. Zelfs Neil Young heeft wel eens wat geprobeerd, maar klinkt in ieder geval het laatste ruime decennium zelden helemaal anders. The Jam, The Style Council en Weller solo zijn echt verschillende bands, met een verschillend gevoel. Weller is geen dinosauriër, maar een kameleon. Hitparade kon daarin niet duidelijker zijn. En met pijn in mijn hart en mijn nick, moet ik toegeven dat kameleons soms boeiender zijn dan dinosauriërs. De kracht van Hitparade zit in het feit dat al deze clips achter elkaar zijn gezet, waardoor de ontwikkeling van Weller uitgelicht wordt. Fascinerend om te zien, en de beelden zijn daarbij een absolute meerwaarde.
De geluid- en beeldkwaliteit laten soms wat te wensen over, maar dat is niet verwonderlijk gezien de ouderdom van sommige opnamen. Het menu is makkelijk te bedienen, alhoewel ik een knopje mis om at random tracks door elkaar te husselen. Nu kies je eerst voor één van de drie bands. Ook miste ik het artwork en een boekje. Dit ontbreekt nagenoeg volledig, de uitgave is erg kaal.
Maar dat maakt wel ruim baan voor de inhoud: een overzicht van 30 jaar Paul Weller in beeld en geluid. Een must-have voor elke fan, en voor iets meer dan twee tientjes een weggevertje. Mag ook letterlijk.
Label: Island Records/Universal Releasedatum: 3 november 2006
Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
