CD: The Mooney Suzuki - Alive & Amplified
Het bijzondere aan die cd was dat hij in slechts drie dagen werd opgenomen. Je kon zanger Sammy James Junior bij wijze van spreken tijdens de ene track nog horen uithijgen van de vorige. Alive & Amplified is anders aangepakt. Producer Jim Diamond, die bijvoorbeeld met The White Stripes werkte, werd ingeruild voor de trio producers dat zichzelf 'The Matrix' noemt: de mensen achter het succes van artiesten als Avril Lavigne en Britney Spears. Tevens duurde het opnameproces ditmaal geen drie dagen maar vier maanden, om een uitgebalanceerd geheel te krijgen. Een vreemde stap voor een band die het vooral van bloed, zweet en tranen moet hebben en bij wie de term 'image' niet in het vocabulaire voorkomt.
Tot aan track twee op 'Alive & Amplified' lijkt het er niettemin nog op dat 'The Matrix' weinig invloed heeft gehad op het Amerikaanse rock-kwartet. Evenals de beste nummers van Electric Sweat is opener Primitive Condition namelijk vooral strak en simpel: in het geval van The Mooney Suzuki een gouden combinatie. Scheurende gitaren vanaf seconde nummer één, maken een spanningsboog compleet overbodig.
.jpg)
Vanaf titeltrack Alive & Amplified slaat The Mooney Suzuki echter een andere weg in. Hier is de opbouw opeens veel beter verzorgd en een gospelesque koor in het refrein maakte bij mij zelfs de emotie 'verbazing' los. Iets dat ik vooraf nooit van deze band verwacht had. Hoewel de tracks die volgen, Legal High en New York Girls wel weer zo op de tracklist van 'Electric Sweat' zouden kunnen staan, is Shake That Bush Again weer van een hele andere orde. Natuurlijk rockt en rollt het gewoon lekker weg, daar hoef je bij The Mooney Suzuki ook niet aan te twijfelen, maar het is anders dan we van deze band gewend zijn. Vrolijker zo u wilt.
Normaal gesproken ben ik niet vies van een beetje originaliteit, maar in het geval van The Mooney Suzuki ligt dat wat anders. Het is namelijk een vreemde gewaarwording om dit gezelschap, dat in feite niets meer dan platte rock 'n roll maakt (waar overigens niets mis mee is), opeens het 'experiment' te horen zoeken. Want naast de refreintjes met gospelkoortjes horen we ook schijnbaar politiek getinte teksten, een zoetgevooisde ballade en een hidden track die meer jaren zestig klinkt dan de jaren zestig zelf.
Wie nog niet begrijpt waar ik het nu over heb, doet er goed aan de platenhoezen van dit album en de vorige plaat van The Mooney Suzuki naast elkaar te leggen. Waar op de cover van 'Electric Sweat' nog de band zelf in vol ornaat rockend de hoes bestrijkt, bestaat de voorkant van 'Alive & Amplified' uit een op artistieke wijze samengestelde persoon met drie gezichten.
Het is een prima parallel met de evolutie van de muziek van The Mooney Suzuki. Van vuig en zwetend, naar artistiek rockend. Hoe dat uitpakt? Op enkele onderdelen erg goed. Titeltrack Alive & Amplified is veruit het meest pakkende nummer van het album en Shake That Bush Again zal bij menigeen al snel uitgroeien tot één van de favoriete nummers van deze plaat. Toch komen juist deze 'speciale' tracks bij mij over als een soort gimmicks: het zijn extraatjes die niet echt aansluiten bij de rest van de nummers. Nummers die wèl gewoon ouderwets rocken en waar simpelheid troef is, maar die (zeker in vergelijking met de 'gimmicks') de aandacht niet al te lang vast weten te houden.
