Film: The Incredibles
De film gaat niet over superhelden, maar om hoe het nu is om een superheld te zijn, met name op de momenten dat je "normaal" moet zijn. De stortvloed aan grappen zijn niets minder dan een parodie op het leven als modelgezinnetje in een leuke buitenwijk. Alles wat in elke familie wel eens gebeurt, wordt uitvergroot en geridiculiseerd. Er wordt een spiegel voor gehouden, misschien wel de belangrijkste reden waarom dit eerder een volwassenenfilm is dan een kinderfilm. Kinderen zullen het ook kunnen waarderen, maar niet zoals lieve pratende visjes of leuk speelgoed. De film is ook voor hen grappig met genoeg slapstick, maar ervaring met familiebanden, werk en kennis van superhelden zijn een voorwaarde om ten volle van de film te kunnen genieten. Wat weten kinderen nou van werken en hoe het is om een huishouden draaiende te houden? Daarbij komt nog eens de ellende van het bezit van bijzondere gaven. Ook door de kinderen, al lijkt de baby dat bespaard.
De karakters zijn gewoon levensecht. Op de bovennatuurlijke gaven na dan, maar hoe ze denken en doen, dat is niet normaal voor een animatiefilm. Emotie is zichtbaar. Tel daarbij op de harde actie die van het scherm afspat en dan kan wederom slechts de conclusie getrokken worden dat het een volwassenenfilm is. Een beetje X-men, maar dan met humor. Een beetje het gekibbel tussen pa en ma zoals we dat kennen uit de Die Hard serie. Onze superheld heeft eerder trekjes van een geheim agent, dan van een stereotiepe superheld.
Sidekick? Nou, misschien wel Frosti, een oude vriend van Mr. Incredible, maar hij komt niet in de gehele film voor. Eigenlijk is iedereen elkaars sidekick. De film blijft maar doorratelen met grappen namelijk! Is het dan allemaal goed? Ja. Ook de animatie is perfect. Nergens komt het haperend over, geen overdreven felle kleuren of geflits. Gewoon een film, die toevallig getekend is. Opvallend is ook dat de helden niet zozeer met hun krachten overwinnen, maar met hun verstand. Door samen te werken, door een familie te zijn. Hoe mooi.
