Film: The Manchurian Candidate
De film krijgt zelfs het predikaat Sci-Fi mee. Geen Aliens deze keer, geen buitenaardse reizen. Dat stempeltje lijkt slechts een excuus te zijn voor de belabberde weergave van de gebruikte vooruitstrevende technieken. Een neurale transmitter onder de huid valt nog te accepteren, een soort professor Barabas die in zijn eentje een heel laboratorium vol hoogwaardige techniek heeft, wordt al een stuk minder te geloven, maar als men dan even snel een hersenoperatie uitvoert om wat te upgraden? Nee, dat had wel wat mystieker mogen blijven, zoals bijvoorbeeld in de hallucinaties van Marco. Het is jammer dat dat niet zo gebeurd is. Vraagtekens bij de eerlijkheid van verkiezingen en hoe beïnvloedbaar mensen zijn, doen het altijd goed. Nu kunnen ze simpel worden weggewuifd.
De wonderlijke dingen van de moderne wetenschap komen voornamelijk in beeld in het middenstuk van de film. Meteen ook het saaiste gedeelte, net te veel gerekt. Denzel Washington is de geplaagde held, op zoek naar bewijs voor zijn complottheorie. Al zwetend van de stress en de paranoïde gevoelens, ontrafelt hij beetje bij beetje wat er nou precies is gebeurd, ondanks tegenwerking van de complotplegers. De volgende stap, dat ook aan de autoriteiten weten te vertellen, lijkt nog wel het grootste probleem. Waar hebben we dat eerder gehoord? Het lijkt wel het standaardrecept voor dit genre.
Dat complot is in deze film trouwens wél goed te volgen als kijker. Misschien wel omdat de karakters eens een keer wel normaal reageren. In plaats van meteen de paranoïde held te willen uithangen, gaat Marco immers eerst netjes met zijn vragen over The Lost Patrol naar de militaire staf. Shaw blijkt ook niet doof voor zijn oude oorlogsmaat. Gelukkig komt er tegen het einde van de film ook nog een mooie wending en wordt de film nipt boven het gemiddelde geduwd. Al wordt er bij de ontknoping van de ene complottheorie, een mooie basis gelegd voor een nieuwe, als blijkt dat de FBI wel heel creatief omgaat met bewijsmateriaal. Allemaal voor het goede doel uiteraard, maar waar ligt de grens? Misschien wel de scherpste sneer die de film uitdeelt. Een aanklacht tegen de uitgebreidde mogelijkheden die de overheidsdienst na 11 september heeft gekregen, buiten de ideeën over hoe beïnvloedbaar de mens mogelijk is.
