Reportage: Frauderen voor een visum
Natuurlijk belde ik meteen met Arvid om te zegen dat ze waren langs geweest. Maar in plaats dat hij belangstellend was klonk hij afstandelijk en zei dat hij me zo zou terugbellen. Maar hij belde niet terug. Ik wel, hij was op het bureau. Ik snapte er niks van. Welk bureau? Hij hing op en ik stapte verontrust onder de douche waar ik tien minuten onder bleef staan.
Nog voor ik helemaal was gekleed ging de bel. Ook werd er geklopt. Iemand zei dat ik moest openmaken en ik herkende de stem. Ze waren teruggekomen. Ze kwamen me halen.”
In staat van beschuldiging
Silvia werd afgevoerd in een politiebusje en overgebracht naar het bureau. Een kwartier lang hielden ze haar vast in een cel van één bij één meter. Daarna kreeg ze te horen dat ze officieel in staat van beschuldiging was gesteld wegens valsheid in geschrifte.
Ze werd verhoord door de Vreemdelingendienst. Het was een klassiek verhoor: een norse man legde haar het vuur aan de schenen en een aardige vrouw vertelde dat ze maar beter wel kon bekennen. Even nog hield ze vol dat Cirino wel degelijk haar vriend was. Maar ineens bedacht ze zich dat ze al drie jaar bezig was met dingen die tegen haar natuur ingingen. Silvia wilde niet meer liegen.
“Die middag heb ik alles bekend. Ze lieten me het dossier zien en alle door mij ondertekende documenten en ik gaf toe dat ik er aan had meegewerkt. Geen leugens meer.
Maar toen ik uren later werd vrijgelaten was ik alles behalve opgelucht. Ik was niet sterk geweest, ik was degene die Cirino had veroordeeld tot een enkeltje Marokko. Ooit vertrouwde Cirino me toe dat hij niet meer naar Marokko terug kon, dat hij zelfmoord zou plegen als hij hiertoe werd gedwongen. Wat als hij dat echt zou doen? Dan was dat toch mijn schuld?”
In mijn bloed
“Het was een schok toen ik er achter kwam dat Cirino en Arvid hadden volgehouden dat de relatie wel degelijk bestond. Hoe konden ze dat nu doen? Ik had toch alles bekend? Mijn handtekening stond nota bene onder het formulier waarop mijn verklaring was geprint.
Diezelfde middag stond Arvid weer op mijn antwoordapparaat. Hij wilde met me onmiddellijk spreken. Toen is er iets in me geknapt, want Arvid belde alleen als hij iets van me wilde. En wat wilde hij nu? Dat ik mijn verklaring zou intrekken? Of was het weer iets anders? Moest ik weer liegen?”
Voor het eerst in mijn leven wilde Silvia hem niet meer spreken. Maar het was niet genoeg om de telefoon niet op te nemen. Hij zou naar haar huis komen. Arvid zat in haar bloed, ze wist precies wat zijn volgende stap was.
Twee dagen na de arrestatie sprak ik Arvid nog één keer telefonisch. Hij zei tegen me: ‘ik me niet dankzij jou tien jaar die ik heb opgebouwd afpakken.’ Ik heb veel over die zin nagedacht en ik weet nog steeds niet of hij de situatie in het algemeen bedoelde of dat het een dreigement was. Ik ben ontzettend bang geworden. Ik wilde niet meer thuisslapen, ik ben verjaagd uit mijn eigen woning. Ik sloeg op de vlucht en heb, hoe moeilijk het ook was, alles aan mijn broer verteld. Gelukkig kon ik een tijdje bij hem blijven.”
Terugverdienen
Op sommige momenten is Silvia er nog steeds van overtuigd dat Arvid het allemaal goed bedoelde met haar.
"Vooral dan voel ik me schuldig en heb ik het gevoel dat ik hem heb laten vallen. De ironie is dat ik iemand ben die van een goede oplossing en een vredig einde hou. Harmonie boven alles, zo ben ik ook opgegroeid. Maar toch, als je de dingen voor je laat beslissen komt het niet altijd goed, zeker niet als je in richtingen wordt gedwongen waar je niet heen wilt.
Laatst vroeg een vriendin of het niet mogelijk is dat Arvid me tot op het bot heeft misbruikt. Dat al zijn verhalen niet meer waren dan een instrument om me helemaal uit te kleden. En toen er niks meer viel te halen hij me heeft laten vallen.
Ja, dat is mogelijk. Maar op dit moment kan ik niet omgaan met die gedachte. Want dan zou mijn leven de afgelopen vier jaar gebaseerd zijn op helemaal niks. Waar blijf ik dan?
Eigenlijk wil ik niet weten hoe het allemaal precies zat. Ik kan Arvid en Cirino nooit meer zien. Ik moet aan mezelf denken. Straks komen we alledrie voor de rechter en ik hoop dat ik niet te weten kom wat er met ze gebeurt. Want als ze naar Marokko worden teruggestuurd zie ik dat toch als mijn schuld.
Ik ben toe aan een nieuw leven en daar verheug ik me ook op. Ik ga doen wat ik al eerder wilde: verdwijnen voor Arvid. Een nieuwe baan, een nieuw huis en een ander telefoonnummer. En straks, als alles achter de rug is en ik heb gezeten of een geldboete heb gekregen is de weg vrij om mezelf te ontplooien. Ik weet waar mijn talenten liggen. Ik moet de Horeca uit en iets creatiefs gaan doen. Ik ben nu 32 jaar en heb nog niks concreets gedaan met mijn leven. Maar het staat vast dat dit me enorm heeft gesterkt. Ik heb veel leergeld betaald. Het wordt tijd dat ik eens wat ga terugverdienen.”
De namen van de betrokkenen zijn veranderd vanwege privacyredenen.
