Boek: Nelly Arcan - Hoer
De autobiografische roman is bitter en deprimerend. De schrijfwijze, of laat ik zeggen het gebrek aan punten en de aaneenschakeling van zinnen door komma's, irriteerde mij mateloos. De symbolische waarde hiervan zal vast erg diep zijn. Een aaneenschakeling van narigheid? Arcan had niet het vermogen verschillende delen van haar leven te scheiden? Een dergelijk idee vind ik op zich leuk, maar Arcan is duidelijk doorgeslagen in dit concept. Het verhaal benauwt hierdoor ontzettend en dat zal dan ook vast de bedoeling zijn geweest, maar de leesbaarheid wordt er niet beter van. Lichtpuntje is overigens wel het mooie taalgebruik. Arcan maakt gebruik van prachtige woordcombinaties en zinspelingen á la Acda en de Munnik, zoals: Ik heb geen hoop en dat hoop ik ook nooit te koesteren.
Maar wat kan ik over dit verhaal zeggen? Ik ben een man, ik word afgeschilderd als walgelijk seksbeest, moet ik me inleven en met haar meehuilen? Natuurlijk is het allemaal in en in triest wat die vrouw heeft meegemaakt, maar ik kan hier verder weinig mee. Had dit boek dan niet door een vrouw gereviewed moeten worden? Dat denk ik eigenlijk ook niet. Hoer is een boek dat je kunt vergelijken met de waargebeurde verhalen op RTL 4 op woensdagavond, maar dan een constante aaneenschakeling van narigheid. Het is het levensverhaal van een misbruikte vrouw met een heel slecht wereldbeeld. Dat moet je interesseren, mij is het in ieder geval niet gelukt.
