Review - Dennis Bergkamp
Het hoogtepunt tot nu toe in zijn Arsenal periode is het seizoen 97/98 waarin hij in 39 wedstrijden tot 22 doelpunten kwam, speler van het jaar werd in Engeland, het doelpunt van het jaar maakte, landskampioen werd, en de beker won. Sinds dat seizoen werd Bergkamp niet alleen Iceman, of Dennis The menace genoemd, maar werd hij door de fans van Arsenal omgedoopt tot simpelweg God.
Niets leek een Europese campagne van God en Zijn Engelen te weerstaan, maar Arsenal slaagde er maar niet in om Europees een vuist te maken, met als enige uitzondering de verloren finale tegen Galatasaray in 2000.
De inbreng van Bergkamp werd minder omdat manager Wenger het roulatie systeem omarmde, en daarbij zijn lieveling Thierry Henry niet wenste te rouleren. Vaker en vaker bezette Bergkamp trouw zijn plek op de resevebank, en keek lijdzaam toe hoe de rest wedstrijden speelden in de kolkende wei van Highbury.
Dit seizoen leek er in de rol van Bergkamp weinig verschil te zitten in vergelijking met vorig jaar, maar gaandeweg het seizoen beweest Bergkamp scherp te zijn. Bij zijn eerste de beste invalbeurt in het prille seizoen scoorde hij meteen twee goals in een kwartier, en leek zo Wenger met zijn Franse neus op de feiten te drukken.
Maar de coach besliste weer anders. Tot 4 december van het vorig jaar. 21 minuten voor tijd mag Bergkamp zijn trainingspak uittrekken om in te vallen in de Champions League wedstrijd tegen Juventus. Op onnavolgbare wijze geeft hij een assist op Ljungberg, die een niet te missen kans krijgt. Voorzichtig klinkt er de volgende dag in de pers over de wederopstanding van de volgroeide Godenzoon. Een paar weken later valt Bergkamp weer in, dit keer in de wedstrijd tegen Middlesbrough, Bergkamp krijgt de bal en geeft wederom een assist weg aan een van zijn ploeggenoten die ingelijst kan worden.
Gaandeweg december en januari komt Bergkamp weer vaker in het veld, en hij reist zelfs, voor het eerst sinds mei 2000 weer eens met de trein Europa in voor een wedstrijd. Maar Wenger houdt the Iceman aan de kant. Bergkamp loopt ook nog eens tegen een rode kaart aan in de wedstrijd tegen de Blackburn Rovers, als hij Jamie Carragher een doodschop geeft. Het verdict: drie weken schorsing, en het waarschijnlijke vooruitzicht op een hernieuwde kennismaking met de bank.
Maar na de drie weken is Bergkamp terug. Men schrijve 27 februari 2001. Als een Romeinse veldheer deelt Bergkamp passes in het rond, en als de tijd rijp is beslist hij zijn goede optreden met een lob over de keeper waar schooljochies alleen maar van dromen. De wedstrijd daarop kan Wenger niet meer om zijn spits heen en start Bergkamp weer in de basis uit tegen Newcastle. Hij krijgt de bal toegespeeld, beroert deze subtiel, en gestuurd door de muze die Bergkamp heet draait de bal een kromming om de kansloze verdediger Nikolas Dabizas, terwijl the Menace zelf de andere kant kiest en de weer voor zijn voet gedraaide bal kalm in het doel schuift.
De commentaren over de goal liegen er niet om, Bobby Robson (coach van Newcastle) zei over het doelpunt het volgende: Er stond simpelweg een genie op het veld. Hij tovert nog net geen konijnen uit een hoed, maar met een bal kan hij alles.
De goal doet denken aan Bergkamp in zijn bloeiperiode bij Arsenal in 97, toen hij tegen Leicester City de bal kreeg van David Platt. Bergkamp controleerde de bal met een beweging, omspeelt de verdediger met de tweede, en met de derde haalt hij uit voor het doelpunt van het jaar 97. Het mooiste aan deze typische Bergkamp goal is het feit dat de bal de grond pas raakte nadat het in het net van het doel lag.
De grootse vorm van Bergkamp gaat gepaard met een serie van 8 gewonnen wedstrijden, en uitzicht op de titel.
Bergkamp is in vorm, en won afgelopen maand de player of the month award weer eens.
Dennis Bergkamp, wereldtopper zonder wereld titels, sterspeler zonder allures, alles of niets, nooit eenvoudig, altijd van een bijna onaardse schoonheid.
