Selectief geëmancipeerd
Ik heb vriendinnen die ik beschouw als sterke, onafhankelijke vrouwen. Vrouwen met een goede baan die vaak aanzienlijk meer verdienen dan hun mannelijke partner. Vrouwen die ik bewonder om het feit dat ze naast die veeleisende, fulltime baan nog een huishouden weten te runnen en een sociaal leven weten te onderhouden.
Wat ik echter niet begrijp is hoe deze sterke vrouwen, als het op hun relatie aankomt, zichzelf vaak te kort doen en in zekere zin veranderen in een afhankelijk, hulpeloos meisje. Hun agenda inplannend op basis van wat ‘de man’ gaat doen en avonden of weekenden laten verpesten omdat diezelfde kerel weer eens te lang in de kroeg is blijven hangen, om maar een voorbeeld te noemen.
Wanneer het op vrouwenemancipatie aankomt vallen de relatief onschuldige verhalen uit mijn vrienden-en kennissenkring echter in het niet bij de situatie op macroniveau. Aan de ene kant neemt AI in rap tempo de wereld over en betalen we straks allemaal met cryptocurrencies zoals Bitcoin. Tegelijkertijd stort Nederland naar een beschamende 32e plek op de Global Gender Gap lijst en komen scheepsladingen vol vrouwen uit de kast over Harvey Weinstein en andere predators. Een op zijn minst bizar te noemen paradox, nietwaar?
Waarom kunnen we op bepaalde (technologische) gebieden vliegensvlug mega-grote stappen maken en gaat het op andere gebieden met een slakkengang – of zelfs dat niet – en gaan we achter- in plaats van vooruit?
Stiekem vraag ik me af in hoeverre wij Westerse vrouwen daarin niet zelf een bepaalde verantwoordelijkheid dragen. Moeten wij onszelf en elkaar als vrouwen onderling niet structureel anders opstellen? Een wereldwijd solidariteitspact sluiten waarin we consequent weigeren om hotelkamers van filmproducenten in te lopen om ‘een script te zien’? Ik denk het wel. En als we onverhoopt toch in die hotelkamer belanden en de kerel in kwestie gaat zijn boekje te buiten, laten we daar dan in het vervolg alsjeblieft meteen onze bek over opentrekken en niet eerst 20 jaar zwijgen zodat hij nog zo’n 92 anderen kan aanvallen.
Kunnen we niet afspreken dat we standaard 15% meer salaris vragen dan het bedrag dat ons in eerste instantie wordt aangeboden? En dat we niet al bij voorbaat moeten denken dat we een bepaalde hooggeplaatste functie ‘toch niet’ aan gaan kunnen? Want laten we eerlijk zijn, een betere, gelijkwaardigere toekomst begint allereerst gewoon bij onszelf.
Of – en iets zegt me dat dit weleens de treurige realiteit zou kunnen zijn – vinden wij Westerse vrouwen het wel prima zo? Schuilt er in iedere sterke, ogenschijnlijk geëmancipeerde, vrouw een onzeker meisje dat het liefst gewoon een man wil die voor haar zorgt? Zijn we ons emancipatiehoogtepunt al voorbij en inmiddels nog maar selectief geëmancipeerd? Wanneer het ons uitkomt willen we gelijkheid, maar zodra dit extra verantwoordelijkheid, voor jezelf opkomen en moeilijke gesprekken betekent, gaat de hele emancipatiemoraal stante pede overboord. Ik hoop het niet.
Deze column werd geschreven door Neelie van schrijverscollectief Kaf.
