Een helm voor onze kleinzoon
Luuk is zes, later deze maand zeven. Zijn beide ouders zijn motormuizen, dus de besmetting slaat al vroeg toe. De jaarlijkse motorbeurs in Utrecht is dan ook een hoogtepunt in zijn leventje. Een paar maanden tevoren begint hij al te stuiteren. Opa kan lullen wat hij wil over niet zo leuk, veel te veel mensen, rare motoren, vieze broodjes, hij is niet te houden. Opa maakt altijd grapjes, daar let hij niet meer op. Dus vorige week donderdag moest het maar gebeuren. Met zijn paps en Gramps in de auto naar het transferium in Westraven en vandaar met de sneltram verder naar de Jaarbeurs.
De kaartjes hadden we al via Internet bemachtigd, dus we konden zo doorlopen. Het was net 10 uur, dus het was nog lekker rustig. Eerst maar eens naar Honda, achterin de hal, want we zijn allebei Hondarijders. Nou, men had uitgepakt moet ik zeggen. De meest spectaculaire beursbabes liepen bij Honda. Goe de mor gen. Als je nog niet helemaal wakker was, daar was je het meteen. Ik snap met jeans soms niet hoe jonge meiden ze aan hun lijf krijgen. Wij zeggen dan dat die broek op hun lijf geschilderd moet zijn. Met de jurrekies van deze meiden was het al net zo. De nieuwe CB1100F stond er, de opvolger van mijn brik. Man, wat een plaatje! Als je het hebt ruk je zo 14 mille uit je tas. Helemaal retro maar wel vol met alle moderne gadgets. Met name ABS, net als bij auto’s inmiddels onmisbaar. Het wonderlijke met Honda is dat zo’n ding altijd past, ongeacht je lichaamsbouw. Voor mijn 1 meter 90 zijn veel Italiaanse fietsen gewoon te klein. Dit masjien past perfect, maar een vrouwtje van nauwelijks 1 meter 65 zit er ook prinsheerlijk op. Wonderlijk.
Verder maar weer. De nieuwe Horex heb ik weer niet gezien. Jammer. Victory, de concurrent van Harley had fiks uitgepakt met een hele rij modellen. Afwijkende, mooie kleuren, maar wel heel Amerikaans. Een knoert van een 1700cc twin in een fiets van ver boven de 300 kilo. We werden meteen uitgenodigd voor een proefrit in Alphen aan den Rijn. Wie weet doen we dat wel, al zijn we helemaal geen doelgroep. Algauw begon Luuk langs zijn neus te informeren naar dat broodje Unox waar opa wel eens over vertelde. Dus streken we ergens neer en zorgden voor wat calorietjes in het lijf. Aan hetzelfde tafeltje zat al een motormuis die best een babbeltje wilde aanknopen. Niet-motorrijders zullen zich daarover verwonderen, maar je kunt met letterlijk iedereen een praatje aanknopen. Een paar jaar geleden liep ik bij BMW dokter Kruithof tegen het lijf. Hij heeft met zijn dochter een artsenpraktijk in een Zuid-Hollands dorp en was toen wekelijks op tv te zien. We hebben gewoon hartstikke gezellig staan beppen over ouwe BMW’s. In de motorwereld is dat zo gewoon dat het velen niet eens meer opvalt, maar bijzonder is en blijft het.
We kwamen langs een stand met motorhelmen, een bekend merk. De prijs was zo laag dat zoonlief meteen aan Luuk dacht: die moest toch eigenlijk een helm hebben. Als hij een stapvoets ritje maakte, achterop bij zijn paps door de wijk, had hij zijn fietshelm op. Dat kan natuurlijk niet. Dus moest Luuk eraan geloven. We begonnen met een klein maatje maar dat ging niet. Blijkbaar heeft hij toch wat van mijn genen in het lijf. Dus maatje M gepakt. Nog niet op de kleur letten, Luuk, we gaan eerst passen, later mag je kiezen. Kijk Luuk, de binnenkant van de helm zit vol zacht spul., daar kan je hoofd wel langs, je oren gaan vanzelf weer goed staan. En anders steek je je hand in de helm en duw je je oren weer de goeie kant op. Doet je paps ook. Opa ook? Ja, opa ook.
Zie je wel, dat ging toch goed? Ja, dat deed geen pijn en die helm zit best lekker. Is hij niet te groot? Ik houd de helm vast, dan moet jij je hoofd heen en weer draaien, Luuk. Hij snapte het eerst niet helemaal, maar algauw lukte ook dat: de boel paste. Dus nu gaan we de helm uitkiezen: wordt het een blauwe of die zwarte? Het werd de blauwe. Luuk was zo trots als een aap met zeven staarten. Weer iets verderop was een stand met modelmotoren. O pap, kijk, de Ducati van Rossi met nummer 46! Mag ik die hebben? Hij kost maar 15 euro! Nou, dat is bij onze zoon nog niet meteen ja. Luuk moest zelf een bijdrage leveren van 8 euro uit zijn spaarpot, dan kon de deal doorgang vinden. Kijk, daar doe je het voor, in een kwartiertje tijd twee enorme grijnzen op zijn kleine tronietje. Onbetaalbaar.
Ik scoorde zelf nog een druppellader, want de ervaring van een paar weken geleden was er een te veel. Nadat schoondochter van mijn motor was gevallen waren er vele weken voorbijgegaan met het repareren van de schade. Dus ik wilde het herstel even vieren met een heel klein ritje. Mooi niet, accu leeg. Logisch natuurlijk na maanden stilstand, maat toch. Inmiddels is het euvel met wat laadstroom uit de nieuwe lader verholpen, dus morgen gaat het toch echt gebeuren. Tank vol en rijden maar. En komende week tien graden meer op de thermometer.
Gramps heeft het weer naar zijn zin.
