Klaag klaag, huilie huilie
Fijne kerst gehad allemaal? Nee? Jammer. Ik vind de kerst een uitgelezen moment die mensen weer eens te zien, en te spreken, die je niet zo vaak ziet het hele jaar door. We hebben het vaak simpelweg te druk. En, of we nu druk doen of werkelijk druk zijn, laten we even in het midden. Waar ik mij een beetje aan stoor, nee, waar ik mij kapot aan erger zijn die zure druiven op allerlei sociale media. Ze veroordelen nu bijvoorbeeld kerst. Hier zo'n zin:” Komt zeker omdat ik nooit meedoe aan die vreetpartijen en uitgebreide diners.” Als je dan het totale plaatje van deze persoon ziet op zijn of haar stukje sociale media dan spreekt hier een uitermate zure alleenstaande druif waarvan absoluut nooit een fatsoenlijke wijn gemaakt zal kunnen worden. En echt, uit haar relaas is te lezen dat ze verschillende kort- en langlopende relaties heeft gehad en dat het nooit aan haar lag dat deze verbroken waren. Maar ze hebben weer voer om te ouwehoeren op het net en zichzelf subliem als slachtoffer te presenteren. Want er is geen plek op deze aardbol waar gespeelde slachtoffers meer aandacht krijgen dan op het internet.
En is er dan uiteindelijk toch een verloren ziel die dit probeert dan trekt zijn hele gezicht samen na de eerste paar teugen. Ben ik zuur? Omdat ik dit allemaal beschrijf? Tja, iemand moet het doen. Of, moeten we deze mensen gewoon laten gaan, geen aandacht aan besteden? Nee! Ze confronteren de meesten van ons ook met hun zuurheid. Rot op, ik schrijf het gewoon op. Dan moeten ze maar eens leren van al die mensen die hen inmiddels al ontwijken.
Sinterklaas is commercie! Pasen en Pinksteren zijn verloren economische dagen. Daar moeten we een dag afhalen, vindt bijvoorbeeld de VVD’er Eric van der Burg. Maar natuurlijk, room het leuke van het leven af: vrij zijn, en maak het allemaal wat zakelijker. Ik ben wel de laatste die in het goddelijk heilige sausje over deze dagen geloof. Daar gaat het ook helemaal niet om. Ik geloof wel in bezinning. Daar, hebben wij massaal geen tijd meer voor.
We trappen ons een beroerte op een altijd stilstaande fiets. Tillen gewichten op die nooit verplaatst hoeven te worden. Lopen trappen die je nooit omhoog dan wel naar beneden zullen brengen. We gaan in de meest ingenieuze apparaten zitten die je laten voelen waar je spieren zitten want pijn is fijn. Pijn doet je beseffen dat je goed bezig bent. Uiteindelijk verliezen we de kilo’s alleen in ons hoofd en nergens anders. Allemaal omdat het moet. Omdat bladen, kranten en rovende artsen het zeggen. Omdat er te veel in de schappen van de supers ligt waar we niet vanaf kunnen blijven. Iemand wel eens van balans gehoord? Nee? Ik ook niet. Je leven in balans, ik weet het wel maar het lukt mij ook nooit. Als we nu eens de onbalans zouden accepteren? Wat zou er dan te klagen zijn op de sociale media? Niets! Wat zou er überhaupt te klagen zijn?
Neem Facebook. Het verschrikkelijk domme geklaag van vooral vrouwen. Tegen hun man hoeven ze het niet meer te doen want die luistert al een tijdje niet meer. Ieder pijntje, ieder tamponnetje dat scheef zit beschrijven ze tot aan een dodelijke verveling toe. Ieder detail van hun leven wordt uitvoerig beschreven. Deze bijvoorbeeld: ‘Ga naar de dokter, heb al weken last van hoofdpijn. Wat een rare mensen in de wachtkamer.’ ‘De dokter wist het niet, ik weet het ook niet meer.’ ‘Weer naar de dokter want te veel Ibuprofen is ook slecht.’ ‘Dokter zegt dat ik eens met een psychiater moet praten, dat ik wellicht een wat onverwerkt verleden heb.’ Nu krijgen we lappen tekst van haar verleden. Vierde bezoek aan de psychiater. 'Mijn koppijn is er nog steeds. Jan, mijn man, begrijpt het ook al niet meer en wordt steeds kribbiger. Hij zegt dat ik die twee flessen wijn per avond maar eens moet laten staan.’ Ik lees verder met verwondering. Probeer mij een beeld te vormen hoe dat bij haar gaat in haar huishouden. Ik voel energie wegstromen. Na honderden: ‘ach meis, sterkte!' En een hele enkeling: ’probeer wat minder te drinken’, geef ik het op. Ik lees die vrouwen niet meer en verwijder ze op een gegeven moment uit mijn lijst. Het ergste van de hele sociale media is wel de paradox die je iedere keer weer om de oren slaat. Namelijk: ze is helemaal niet sociaal. Het is in grote lijnen eenrichtingsverkeer van emoties en dingen die je met al je zintuigen aanwezig, nooit zou zeggen maar daar dus wel in heel veel geuren en kleuren wel doet.
