Kleine jongens worden groot
Misschien had ik er niet over moeten beginnen, vraag ik mij nu af. Maar ja, zulke vragen komen vroeg of laat toch een keer bovendrijven. De jongen komt uit Friesland en zal ongeveer van mijn leeftijd zijn. Hij laat zijn - ik schat - vijfjarige zoon Max foto's zien van vroeger van zijn overgrootvader. Ik meen de haven van Terschelling te herkennen op de foto's. "Kijk, dit is bij Paal 8, de laatste keer dat opa op vakantie is geweest", zegt hij tegen zijn vrouw. Mijn vermoeden wordt bevestigd. Terschelling, dat is de plek waar ik vorig jaar nog met een blokart over het strand raasde.
"Jij bent daar nog een broekie", reageert zijn vrouw met een glimlach en ze wijst op de iPad een blonde jongen aan met stekelig haar. Ik kijk naar het scherm, daarna naar de jongen naast mij en vervolgens weer naar de foto. Hij heeft nu halflange, blonde manen. "Staat je veel beter", meng ik mij in het gesprek. "Haha, vind je?", knipoogt hij. In het gesprek dat volgt, vertel ik hem dat ik helemaal geen herinneringen heb aan mijn beide opa's. "Ik heb slechts één oma gekend. En mijn vader is zelfs al overleden toen ik nog zo oud was als jij daar op die foto", wijzend naar zijn blonde stekels.
Max kijkt bedenkelijk. Met zijn vinger in zijn neus staart hij door het raam over de weilanden. Opeens onderbreekt hij ons: "Gaat iedereen dan dood?" Mijn hart schiet in mijn keel. Papa legt rustig uit: "Ja, iedereen gaat dood. Niemand kan voor altijd blijven leven. Net als met bloemen en dieren. En zelfs met dingen die niet altijd maar heel kunnen blijven."
"Ga jij dan ook dood papa?" Op dat moment valt er een stilte in de coupé. Dit zal één van de grote vragen zijn waar hij zich ooit op heeft proberen voor te bereiden. Toch zie ik hem slikken en een moment zoeken naar woorden. Hij reageert met de enige juiste woorden: "Ja Max, ik ga ook dood." Vervolgens barst Max in tranen uit. "Maar dat duurt nog heel lang", vervolgt hij. "Want eerst ga jij nog naar de grote school. Daarna krijg jij vast een vriendinnetje waar je nog weer later mee gaat trouwen. Dan krijgen jullie nog kindjes en word jij papa. Mama en ik worden dan opa en oma", terwijl hij Max in zijn armen neemt en hem een dikke knuffel geeft.
De tissues van enkele reizigers in de coupé laten zien hoe teer en puur dit onderwerp is. "Wat heb je dat prachtig gezegd", snottert zijn vrouw. Ook ik heb het even moeilijk. Gedachten van de eerste keer dat ik besefte dat de dood onlosmakelijk verbonden is met het leven schieten door mijn hoofd. Dat moet bij een begrafenis zijn geweest van mijn opa. Mijn buurman legt uit: "Sinds onze kat is overleden, is hij met dit onderwerp bezig. Dat heeft een enorme indruk op hem gemaakt."
"Oh, maar dat duurt nog heel lang", en de jongen van vijf kruipt dicht tegen zijn vader aan. Hij droogt zijn wangen met het T-shirt van papa. Hij heeft zojuist zijn eerste stappen in de emotionele wereld gezet en een belangrijke les geleerd. Het leven is vergankelijk, maar pure liefde duurt voor eeuwig.
