Net als in de film
Met een doffe klap viel ik op de grond. Mijn achterhoofd schampte daarbij de motorkap van de blauwe Opel Kadett. Ik moet even 'out' zijn geweest. Het eerste moment dat ik mij na de klap herinner, is dat ik naar huis liep en mezelf verward afvroeg wat er nou precies was gebeurd.
"Wat heb jíj nou?", vroeg mijn vader. De bezorgdheid was van zijn gezicht af te lezen. "Ik weet het niet", antwoordde ik. "Ik ben wezen tennissen, geloof ik." Met mijn rechterhand wreef ik over mijn achterhoofd. Mijn moeder kwam uit de keuken met een kop thee voor mij. "Hier, ga eerst maar even rustig zitten", zei ze.
Ik ging zitten en nam een slok van de hete thee. "Ik weet niet meer wat voor dag het is." Ik wist niet of het herfst was of winter, laat staan welke maand. Ik was niet alleen een stuk van de film kwijt, maar ook het volledige besef van tijd. Wel wist ik dat ik naar school ging, maar niet of ik die dag naar school was geweest.
Ik realiseerde me dat ik aan geheugenverlies leed. Iets dat ik alleen kende uit films en tv-series. Dat vond ik altijd erg spannend. Het intrigeerde me. En nu ik het zelf had, vond ik het eigenlijk heel normaal. Ik was ook niet bezorgd, maar ging logisch redenerend te werk. Het was erg koud buiten, dus het moest wel winter zijn. Ik wist wie ik was, op welke school ik zat en sprak niet opeens een buitenlandse taal.
"Laten we zo maar even langs de huisarts gaan", zei mijn moeder. Na mijn laatste beetje thee te hebben opgedronken, trok ik mijn jas aan en liep naar buiten. Op straat keken de mensen mij aan, maar ik had geen idee waarom. Ik stapte achterin de blauwe Simca 1100 van mijn vader. Onderweg naar de dokter kwam mijn tijdsbesef weer langzaam terug. "Ik ben vandaag naar school geweest", zei ik tegen mijn moeder. Ze knikte.
"Hij heeft een lichte hersenschudding", was de diagnose van de huisarts. "Zijn geheugen komt allemaal vanzelf weer terug." En inderdaad, nog geen halve dag later wist ik alles weer, behalve het moment van het ongeluk. Dat ik tijdens een stoeipartij met mijn hoofd op een auto ben gevallen, heb ik van anderen moeten horen.
Of ik er verder iets aan heb overgehouden? Frappant is, dat ik tegenwoordig nog steeds hele stukken film kwijt kan zijn. Maar dan letterlijk. Zo kan ik een film op televisie voor een tweede keer kijken en net zo verrast zijn als de eerste keer wanneer het plot zich ontvouwt. Dat heb ik met films die ik jaren geleden heb gezien, maar ook met films die ik onlangs nog in de bioscoop heb gekeken.
De meest recente film die ik in de bioscoop heb gezien, is Gone Girl. Maar waar die over gaat? Ik zou het je niet kunnen vertellen. Het was een goede film. Dat weet ik nog. Mijn vriendin kijkt me wat raadselachtig aan. "Dat was laatst, samen in Pathé", zegt ze. "Met Ben - hoe heet die ook al weer - die een relatie heeft had met Jennifer Lopez." "Affleck?", kijk ik haar vragend aan. Terwijl ze me het plot vertelt, druppelen langzaam flarden van de beelden mijn geheugen binnen.
Net als toen.
