Ik ga scheiden 22

Angst en boosheid.

“De argumentatie was dat de moeder niet aanwezig was en dat de voogd, ik in dit geval, te kort in Markus’ leven was om voor het kind van een vertrouwensband te kunnen spreken”, zei Marion.
“Waarom zijn ze niet aan mijn ziekenhuisbed geweest? Het is allemaal zo oneerlijk, Marion. Wanneer stopt deze hel?”
“Toen dit speelde, was jij niet aanspreekbaar door je bestralingen. En ik wilde je er niet mee lastigvallen, dat moet je begrijpen, Petra.”
“Ik neem jou niets kwalijk. Je doet wat je in deze situatie kon doen. Maar dit gaat helemaal fout”, zei ik zacht. Mijn hele lichaam brandde. Ik werd vuurrood. “Als jij er niet zou zijn, Marion, was het ook gebeurd. Wie had er dan voor die jongen moeten zorgen? Jan had zich moeten afvragen hoe ik dit geregeld had. Maar ik had hem ook moeten inlichten, besef ik nu. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Maar zijn enige doel nu, is uiteindelijk mij te raken via mijn kinderen. En waarom? Hij heeft alles al. Ons huis en...” Marion brak in, in mijn stortvloed van onvrede.
“Dat weet je nog niet, Petra. Alles wat hij verkoopt, zal hij moeten verdelen. Jullie waren in gemeenschap van goederen getrouwd.”

“Het is gewoon hartstikke onredelijk dat hij mij niet op de hoogte houdt. Ik wil graag met mijn advocaat spreken. Ik wil weten wat mijn mogelijkheden zijn.”
“Ik zal een afspraak maken”, zei Marion. “Toch moet je eerst aan jezelf denken. Denken dat je kinderen altijd voorgaan ten koste van jezelf, dat kan niet meer. Wat hebben ze aan een dode moeder? Wat hebben ze aan een doodzieke moeder? Het is essentieel dat jij beter wordt, begrijp dat dan, Petra.” Zij pakte mijn hand en deed haar gezicht in mijn nek. “Je bent een goed mens, het zal allemaal naar je toekomen.”
“Wat?”
“Door je te laden met positieve gedachten schep je ruimte in je gedachten. Boosheid neemt ruimte in.”
“Moet ik dan lijdzaam toezien hoe hij mij verder uitkleedt? Hoe hij mij mijn kinderen ontneemt? Hoe hij mijn totale leven verwoest? Ik ben hartstikke boos en gefrustreerd. Ik wil slapen.” 
We zeiden niets meer tegen elkaar. Marion zweeg in een liefdevolle stilte.

Ik weet niet hoelang ik geslapen heb, maar het voelde lang. Ik opende mijn ogen en zag en voelde Marion op de rand van mijn bed. Ik bedacht mij nog even hoe ik erin was gekomen, maar besloot alles te accepteren. Ik wilde mijn boosheid in de hand houden. Mijn haar stond al weer een duim dik op mijn hoofd.
“Kom, gaan we douchen”, zei Marion rustig. Ik kroop langzaam uit mijn bed. Lopen ging nog steeds moeizaam en met kleine stapjes. Ze trok mijn T-shirt uit en stroopte mijn grote, witte ziekenhuisonderbroek uit. Niet dat deze van het ziekenhuis was, maar ik vond het gênant daar met tanga’s te liggen. We kropen samen onder de douche. Ze scrubde mijn rug en ik de hare met de kracht die ik had. Dit was niet veel, maar we genoten tientallen minuten lang. Van elkaar, voor elkaar. Ze omarmde mij, ik voelde haar naakte lichaam en de gedachte kwam bij mij op dat het beter voelde dan de warmte van mijn moeder.

De ochtend toverde een fel licht op mijn gezicht van een ochtendzon tussen een spleet in de gordijnen. Ik voelde haar warmte. Ik draaide mijn gezicht erin. Ik keek opzij, ze was betoverend mooi Marion, in een diepe slaap. Ik besloot zo te blijven liggen en optimaal te genieten van die warme zonnestralen en het zachte zuchten van haar, de vrouw die mijn leven had gered. Zo dacht ik er toen over.

De telefoon. Ik bedacht hoe ik zo snel uit bed kon komen om de telefoon op te nemen die beneden in de huiskamer stond. Plotseling vloog Marion het bed uit en stormde naar beneden. Na een paar minuten was ze weer boven.
“We hebben een afspraak vanmiddag met Marleen Ditrich, je advocate.”
“Ik vind het nog steeds een dubieuze naam, Marion.” 
We konden erom lachen. Ik dacht ineens aan JW en Jolanda.

“Ik mis JW en Jolanda best wel. Ze hebben het waarschijnlijk druk”, zei ik.
“JW is wel langs geweest hoor, net zoals Jolanda. Maar er zijn veel momenten geweest dat jij niet veel bezoek mocht hebben. Misschien weet je dat niet meer en koos je ervoor om mij te zien na die zware chemokuren. JW en Jolanda begrepen dat ook best wel natuurlijk. Maar JW is best veel geweest. Iedere week was hij er wel een paar keer. Soms met uniform en soms zonder.
“Goed dat te horen. JW is ook een goed mens. Ik mag hem erg graag en Jolanda is ook een lief mens die veel voor een ander over heeft.”
“Je ziet ze snel weer, Petra. We geven gewoon een home coming party. Zaterdag?”
“Dat is overmorgen al. Je boodschappen?” 
Marion deed haar wijsvinger voor mijn mond. Het was duidelijk.

Advocaten.

“Ik ben oprecht blij dat je je weer wat beter voelt. Je ziet er echt goed uit, Petra”, zei Marleen. Ik knikte bevestigend en wilde eigenlijk dat ze zo snel mogelijk van wal zou steken. Ik wilde zo veel weten.
“Ik ben zo benieuwd wat je te weten bent gekomen. Krijg ik Markus snel terug? Hoe gaat het met Ilse? Ik hoor maar niets van hen. Het maakt mij gek.”
“Ik begrijp het helemaal, Petra, echt. Ik had deze niet zien aankomen. Dat hij via zijn advocaat zou aanvoeren dat je nu niet een geschikte moeder bent. Dat Markus nog geen vertrouwensband met Marion kon hebben. Ook al geeft Markus aan dit wel te hebben. Dat hij Bureau Jeugdzorg heeft ingeschakeld. Dat heeft ook een nadeel voor Jan. Ze kijken nu ook naar zijn situatie.”
“Ja, maar hij heeft een huis en gaat weer trouwen met een vrouw. Hij vormt alweer een gezin. Het lijkt wel of ik er bewust ben buitengezet. En nu vind ik het niet zo erg dat hij mij buiten heeft gezet, maar dat hij, bij mij, mijn kinderen heeft buitengesloten. Hoe kan ik deze nachtmerrie stoppen?”
“Ik begrijp wat je zegt en ook hoe je je voelt. Het is best lastig zakelijk te blijven, Petra. Ik wil je helpen en dat kan alleen als we ons rationeel op blijven stellen. Gevoelens brengen niets. De rechterlijke macht kan alleen iets met feiten. Gevoelens worden meegenomen maar vaak niet meer dan dat. Wij gaan aantonen dat jij in een stabiele omgeving woont. Marion heeft mij al aangegeven dat je wat haar betreft gewoon ingeschreven kunt worden bij haar. Dus dat wordt dan ook je officiële postadres. Zeer belangrijk, Petra. Daarnaast moeten wij gaan aantonen of het wel zo geweldig is voor je kinderen daar te wonen. In Limburg, verstoken van al hun vrienden en school.” Plotseling vloog de deur open.
“Jan?” Stamelde ik.