Moord in Aerdenhout (20) slot

"En hoe zag het suikerbeestje eruit?" vroeg Margreet.
"Ik heb haar gestalte gezien, niet haar gezicht. Aan haar handen zag ik dat ze een oudere vrouw was."
"Niet haar gezicht, alleen haar gestalte en handen?" zei Violet rustig.
"Ja, ze liep weg van ons. Zij droeg een cape en had een paraplu vast, met een hand, vandaar."
"Aannemelijk", zei Margreet rustig. "Blank?"
"Alhoewel ze een donkere huid had, leek ze mij geen negerin. Zij was meer zongebruind."
"Nu ben je goed bezig", zei Margreet.
"Okay, krijg ik nu wat te drinken dan? Ik zie hier iedereen koffie- en theezuipend voorbijkomen." Violet verdween om wat te drinken voor haar te halen. "Er was nog iets dat mij opviel. Ze rook heerlijk."

"We weten genoeg", zei Margreet terwijl ze een binnengekomen sms op haar telefoon las. Breng haar maar naar een cel."
Ze keek een dienstdoende agent aan.
"Zomaar?" stamelde Rosanna.
"Ja, wat wil je dan? Naar huis? Je hebt op agenten geschoten."
"Nee, dat begrijp ik wel, maar..." Margreet onderbrak haar.
"Het is hier geen hotel, je eet wat de pot schaft, je gaat slapen wanneer wij dat zeggen. Het wordt tijd dat je beseft wat je gedaan hebt en dat geld maar heel weinig goedmaakt. Heb je je ton nou gehad?"
"Nee natuurlijk niet, het was toch nog niet afgelopen? We zouden het suikerbeestje aan het eind van de week zien."
"O, interessant", zei Violet.
"Niemand heeft haar kunnen inlichten", zei Margreet.
"Ik zou er niet op vertrouwen. De media zaten er bovenop. We zeggen gewoon dat de hoofdrolspelers nog in leven zijn. Het terrein waar geschoten is, is nog afgesloten?"
Margreet keek de diender aan die Rosanna al bij haar arm had gepakt om haar weg te brengen.
"Volgens de mannen nog wel. Er worden nog foto's gemaakt en de doden worden zo weggehaald", zei de diender.
"Hou het terrein tot onbepaalde tijd afgesloten, maak wereldkundig dat er nog enkele overlevenden zijn. Laat de media weten dat een van de overlevenden een getinte vrouw is."
"Ik zei jullie al dat Greta er niet bij was. Die is sowieso nog in leven."
"Dat is ze zeker, ze is net opgepakt omdat ze met tweehonderd kilometer per uur over tachtig kilometerwegen scheurde. Ik krijg net een SMS van een agent in burger, een vriend van mij, die haar staande heeft gehouden. We hebben een troef in handen Violet. Eindelijk."

Greta werd naar het bureau gebracht waar Violet en Margreet haar opwachtten.

Een sexy halfbloed nam geboeid en booskijkend plaats op de stoel voor Violet en Margreet.
"Moeten die verdomde boeien zo strak zitten?" vroeg ze fel.
"Greta, is de naam hè?" zei Violet rustig.
"Wat doet een naam ertoe? Maar goed, mijn naam is Bora Markson."
"Bora. De dochter van Mason Markson?" zei Violet. Voor haar zat een vrouw van rond de dertig. Een knappe verschijning met volle lippen en borsten. Ze was gekleed om naar een formeel feest te gaan. Haar lange bruine benen waren bloot maar zo gaaf alsof zij panty's droeg. Haar haar was netjes gestyled, halflang, donker met licht geverfde plukken. Haar ogen waren zeer opvallend blauw. Margreet stond op en bekeek haar van zeer dichtbij. Ze wilde weten of zij lenzen in had. Dat had ze niet.

"Bora, je bent een opvallende verschijning. We weten dat je betrokken was bij de ontvoering en verkrachtingen van Mason Markson. Hij is zeer gedetailleerd geweest. Het spel is uit. Welk punt je ook duidelijk wilde maken, het is je gelukt en je zal het de rest van je leven meedragen, waarvan het grootste gedeelte achter de tralies. Ik heb maar één vraag: voel je je nu beter?"

"Weet niet waar je het over hebt", zei Bora koel.
"Je reed daar tweehonderd kilometer per uur waar je tachtig mocht omdat je het zo naar je zin had? Je reed daar als een imbeciel omdat je dood wilde! Omdat je zag dat alles waarvoor je de laatste tien, twintig jaar geleefd had plotseling in een totale mislukking uitgelopen was", schreeuwde Margreet boos.
"Bewijs jij nu maar dat ik het was, dat ik daar was waar die lul verkracht is. Bewijs het maar."
"O, Clive zingt als een vogeltje, trut. Jullie hebben hem daar achtergelaten. We hebben hier nog een soldaat van je privéleger die haar beloofde ton is misgelopen. Ze zullen in koor zingen en hun gezang zal perfect samen klinken."

"Jij weet niet wat ik allemaal heb meegemaakt", zei Bora nu zichtbaar aangedaan. Violet nam het over, Margreet moest haar boosheid kwijtraken vond ze.
"Wat ze je moeder hebben aangedaan. Jij hebt wraak genomen voor je moeder en de frustratie dat je vader je nooit erkend heeft." Bora huilde zacht nu. Haar gesnik ging door Violet heen als een mes.
"Waarom was jij er niet tijdens het vuurgevecht? Waarom alleen de regie? Was dit in het huis waar Mason opgesloten zat ook zo? Heb jij je eigen vader verkracht?"
"Natuurlijk niet!"

De verhoorkamer bood geen warmte, geen troost, helemaal niets. Aan de andere kant van de spiegel waren Clark, Mason en Maddy inmiddels aangekomen. Ze konden Bora zien, de aanwezigen in de verhoorkamer absoluut niet. Toch keek Bora naar de spiegel.
"De dader van dit alles is hier. Ja, ik had de regie maar ik heb nooit het geld gehad."
Bora stond op.
"Wie zegt je dat je op mag staan?" bitste Margreet.
"Laat haar, laat haar, Margreet." Zei Violet beheerst. Bora ging voor de spiegel staan. Ze keek denkbeeldig naar Mason, hij bewoog geen spier net zoals Maddy en Clark.
"Je grootste kwelgeest leeft dichter bij je dan je denkt Mason, pappa."
"En wie is dat dan Bora?" vroeg Violet. Bora draaide zich fel om.
"Dat zoeken jullie maar uit. Denk je dat ik mijn kop op een presenteerblaadje leg? Als die persoon eerlijk is, komt hij of zij er zelf mee."
Bora draaide zich weer naar de spiegel. Clark liep plotseling weg, hij wilde een peuk roken. De spanning werd hem te veel. Het maakte hem niet uit of hij hierdoor verdacht zou worden. Nog steeds, en juist nu, was het beeld van zijn Jenny scherp. Maddy pakte de hand van Mason en kneep er zacht in. "Zullen we gaan, schat? Het lijkt erop dat ze ons als gezin verder wil beschadigen."
Maar Mason wilde blijven, hij stond aan de grond genageld. Zijn benen voelden als beton.

Na tien minuten kwam Clark weer bij zijn ouders staan.
"Mason zelf zal het niet geweest zijn", zei Violet zacht, bijna niet hoorbaar. "Dus Clark en Maddy Markson blijven over. Ook Violet keek nu door de spiegel. Zij zag alleen haar eigen gelaat maar probeerde dat van Mason, Clark en Maddy voor zich te halen. Ze leek te weten wie de schuldige was, Margreet nog niet.
"Kun je ons nog meer vertellen over wat er in het huis gebeurd is en wie daar allemaal waren, Bora? Als je ons helpt zullen wij jou helpen. Ik geloof niet dat jij mensen vermoord en of verkracht hebt."
"Dat heb ik ook niet, ik had inderdaad alleen de regie. De vrouw die hem verkracht heeft is een van zijn vele slachtoffers. Al de soldaten waren zijn slachtoffers. Ze hadden zich allemaal laten omscholen tot huurling. Het was een eenheid geworden die mannen als Mason aanpakten, die ervoor zorgen dat ze constant beveiliging nodig hadden. Dat was het doel van deze vrouwen die keer op keer bedrogen en voorgelogen waren door mannen zoals Mason. De mannen wisten niet wat hun geraakt had wanneer hun vrouwen plotseling van hen wilden scheiden. Sommigen van hen heeft dit honderden miljoenen gekost. Ze waren heel effectief. En boven deze huurlingen stond een machtig persoon. Een dader die hier is, nu."
Violet ging verder.

"Inderdaad, de dader van dit alles is hier. Die dader heeft genoeg motivatie gehad. Het zou Clark heel goed kunnen zijn. Al die ruzies met Mason in zijn jeugd. Zakelijk gezien waren jullie ook absoluut geen match. Je haatte hem zelfs, ik heb blogs van je gelezen waarin je hem de meest zwakke man op aarde vond met heel veel geld. Door dat geld dacht hij, Mason, dat hij zich alles kon permitteren. Jij zou hem wel dood willen hebben, Clark?" Clark verstond haar wel door de geluidsinstallatie in de kamer maar andersom verstonden de aanwezigen in de kamer niets. Margreet liep naar buiten drukte een knop in en nu waren Mason en Clark ook te verstaan voor de aanwezigen in de verhoorkamer. Violet ging verder.
"Maar Clark moet wel heel gek zijn of een hele goede acteur om zijn vrouw te offeren voor zijn haat. Dan Maddy. Jarenlang misbruikte hij jouw vertrouwen. Je zag je zoon lijden onder het verschrikkelijke gedrag van Mason. De miljoenen die hij uitgegeven had om vrouwen te laten zwijgen. De dreiging dat hij je berooid achter zou laten omdat je even niet zo slim was voor je huwelijk met hem dit onder condities te doen. Je zou niets maar dan ook helemaal niets krijgen. Ik ben een vrouw, en daarom ga ik voor Maddy. Ik wijs jou aan als dader, Maddy." Het was secondenlang stil. Maddy begon langzaam te snikken. Haar hand viel uit die van Mason omdat Mason haar hand losliet. Hij probeerde haar aan te kijken. Zij draaide haar hoofd weg.
"Mam, Maddy?" stamelde Clark. Mason pinkte een traan, hij wilde zijn verdriet nu niet laten zien. Bora werd naar haar cel gebracht. Even later werd Maddy de verhoorkamer binnengebracht. Mason stond erop, net als Clark om ook naar binnen te mogen. Margreet had hen op het hart gedrukt dat ze er geen scene van moesten maken. Violet ging verder.

"Ik zit nog even met je gewetenloosheid Maddy. Jenny, de vrouw van Clark." Een vrouwelijke agent, die Margreet niet van gezicht kende, was mee naar binnengelopen. Zij moest Maddy handboeien omdoen, maar deed dit zeer onhandig. Maddy's handen bewogen langs haar heupen. Binnen een fractie van een seconde had Maddy het wapen uit haar holster gehaald die ook nog eens niet goed dicht zat. Ze zette de loop tegen haar hoofd.

"Nu heb ik toch gewonnen. Mijn diepste motivaties staan in een boek dat uitgegeven zal worden. Daar staat alles in."
"Maddy! Doe het niet!" schreeuwde Margreet. Terwijl ze in haar ogen haar vastbeslotenheid zag. Ook Violet probeerde het maar Maddy nam het woord, ze liet er niemand meer tussenkomen.
"Zeg het aan Clark, Mason, zeg hem dat ik geen kinderen kon krijgen en dat hij van een van je vrouwen was. Zeg hem hoe je mij tot op het bot beledigde. Zeg hem wie Jenny heeft vermoord. Zeg hem, als je het niet doet zal het boek het doen. Ik heb vast laten leggen dat jij het nooit zal tegen kunnen houden. Vaarwel." Er klonk een schot. Maddy was dood nog voordat haar lichaam de grond raakte. Clark rende weg, hij zou Mason nooit meer zien omdat hij Maddy's boek gelezen had. Mason werd heel snel oud in een van zijn vele huizen ergens op een Engels landgoed. Bora verdween voor twintig jaar uit de samenleving.

Mason had maar één vraag die in zijn geheugen gegrift bleef staan: 'Is dit nu werkelijk het einde?'
De agente in de verhoorkamer bleek een van haar overgebleven huurlingen te zijn.