Van kabeljager tot bankhanger
 Na het verlaten van het ouderlijk nest ben ik direct gaan samen wonen, alleen wonen is gewoon niks voor mij. Axel was de gelukkige, en bijna een jaar hebben we met zn tweetjes in een klein tweekamer-appartementje gewoond. Samen eten, samen op de bank liggen, samen specials schrijven, je weet wel hoe dat gaat. Een van onze gezamelijke hobbies was ook gamen. Meestal hield dat in dat ik aan het gamen was, en hij toekeek wat ik allemaal aan het doen was, want ik was nou eenmaal stukken beter. In Feeding Frenzy stond hij voor de TV de visjes aan te wijzen en bij EyeToy spelletjes zat hij me een beetje raar aan te kijken vanaf de bank. Natuurlijk is gamen leuk met zn tweeën, maar met zn drieën is dat nog leuker, toch? Na een maand of negen wachten was het dan zover, kleine Tobi maakte ons gezinnetje compleet. In eerste instantie was hij redelijk rustig, een beetje de kat uit de boom kijken zoals ze zeggen, maar daar is nu helemaal niks meer van te merken. Als een dolle rent hij het huis rond, op zoek naar iets om mee te spelen. Of het nou een stuk behang is wat hij van de muur kan trekken, of een tafelpoot waar hij aan kan gaan hangen, alles is leuk. Vooral alles met touwtjes is helemaal geweldig, en laat dat nou net datgene zijn waarmee m'n TV meubel overvol zit. Scartkabels, stroomkabels, audiokabels en controllerkabels, aan kabels hier geen gebrek. Axel liet de meeste kabels die achterin zaten wel met rust, maar Tobi is een stuk kleiner en kan daar wel makkelijk bij, waar hij dan ook zoveel mogelijk gebruik van probeert te maken. Verscheidene keren heb ik op het nippertje een kabel kunnen redden van Tobi (of andersom) waarna hij vervolgens nog geen minuut later zijn tanden in een andere kabel probeert te zetten. De meest populaire kabels zijn overduidelijk de controllerkabels. Vooral als de controller in gebruik is beweegt deze kabel spannend. Tobi's slechte invloed op Axel was ook meteen merkbaar. Waar Axel voorheen op de bank mee zat te kijken, zit hij tegenwoordig naast Tobi op de vloer op de controllerkabel te loeren. Samen gaan ze dan heel stil in een hoekje net doen alsof ze niks doen, terwijl ze dan opeens, op een moment dat ik niet op let, toeslaan en de kabel vangen waardoor de controller uit mn handen gerukt wordt, wat natuurlijk altijd is op een moment dat het net goed gaat en je bijna het level voltooid hebt. Dit is ook een van de redenen waarom mijn PS2 bijna niet meer gebruikt wordt, ondanks dat ik er nog wel een aantal games voor heb liggen die zeker nog de moeite waard zijn en gespeeld zouden moeten worden. De next-gen consoles, die eigenlijk nu alweer current-gen zijn, zijn zoveel fijner in het gebruik. Geen controllers die uit je handen getrokken worden, en je hoeft helemaal niet meer op te staan om je console aan te zetten. Lang leve de draadloze controllers! Eindelijk kunnen we gezellig met zn drietjes op de bank zitten zonder geloer op de controllerkabel. Het is alleen wel een beetje jammer dat je voor een toffe game als Guitar Hero 2 voor de 360 wel weer aan een kabel vast zit, en laat dat nou net de enige kabel zijn die ik te laat uit Axels bek kon bevrijden. Sorry Maarten, Axel zal het nooit meer doen. Of in ieder geval niet zo vaak meer... |
