Bob Ross tussen haar benen
Voor een toekomstig vader gaat een wereld open, zoals ik drie weken geleden al vermeldde. Voorheen had ik geen oog voor buggy’s, maxi-cosi’s en kinderwagens, maar nu is er geen kind meer veilig in zijn vervoermiddel. Als een ware paparazzo gluur ik in mijn ooghoeken naar alles wat naar baby’s riekt. En soms kom je dan voor verrassingen te staan.
Afgelopen week trok een voorbijrijdend multifunctioneel babyvoertuig mijn aandacht. Alleen het hoofdje stak boven de dekentjes uit, ‘Supermom’ stond er op het mutsje. Toen ik mijn oog op supermom liet vallen, herkende ik in het molenpaard achter de wagen vaag het mooiste meisje van de brugklas, Evelien*. De angst sloeg me om het hart. Ze zag er uit alsof ze een dozijn kinderen had gebaard. Alle twaalf tegelijk, welteverstaan. In paniek beende ik weg. Was dit wat mij ook te wachten staat? Loop ik over een maand of zes naast moeke drulovic?
Evelien was de droom van elke twaalfjarige. De hele klas liep achter haar lange benen en blonde lokken aan. In de wandelgangen werd gefluisterd dat ze vaak naar het naaktstrand ging. Iets met de natuur en een vrije opvoeding. Evelien en het naaktstrand, het leek de ideale combinatie. Dus trokken twee klasgenootjes en ik bij de eerste de beste zonnestralen onze stoute slippers aan en fietsten naar het strand. De gedachte stiekem te gluren naar Evelien deed ons hart bonken, terwijl we tussen alle badpakken en zwembroeken naar het enigszins afgelegen naturistenoord snelden.
In de verte zagen we ze liggen. Aangespoelde walvissen. Het deed me denken aan het moment dat Sofie aan de hand van de GVR voor het eerst de Vleeslapeter, Bottenkraker en andere naargeestige reuzen ontwaarde. Met een omtrekkende beweging besloten we verder te schuifelen langs de voet van de duinen, en drapeerden onze badlakens op gepaste afstand van de Mensenmepper en Meisjesstamper voorzichtig in het rulle zand.
Vanuit onze uitkijkpost was niets te zien wat ook maar enigszins in de buurt van Evelien kwam, dus raapten we de moed bijeen om richting vloedlijn te trekken.
“Het is de bedoeling dat jullie hier de zwembroeken uitdoen hoor!” hoorden we een vrouwenstem van enkele meters afstand roepen. Ze kwam naar ons toe gelopen.
Hoewel de Brazilian wax in de jaren ’90 nog niet zo’n gemeengoed was als tegenwoordig, was deze rasta-coupe onder de navel wel erg exorbitant. Een Oost-Duitse zwemster was er niets bij. Het had de setting kunnen zijn voor de Gamma-reclame waarin Freek-Willem drie dagen moest snoeien om de achterdeur te bereiken. Dat zeg ik!
“Maar ik begrijp best dat jullie het een beetje moeilijk vinden. Alles begint te groeien hè? Daarover zijn jullie misschien wat onzeker.” We knikten, afgeleid door het Tarzanparadijs, waar de ongeletterde wildeman wekenlang ongebreideld in de lianen zou kunnen slingeren. Het werd me pardoes duidelijk waar het woord schaamhaar vandaan kwam.
Achter de vrouw kwam een soort gorilla aan gelopen. Of beter gezegd, aan gewaggeld. Z’n klok en hamerspel was volledig aan ons zicht onttrokken door de enorme flubberbuik die eroverheen bungelde.
“Het is niet zo vreemd hoor jongens,” begon de man, “Onze dochter Evelien wil ook niet meer mee naar het naaktstrand. Ze is twaalf en schaamt zich een beetje voor haar lichaam.”
Verbijsterd keken we elkaar aan. Evelien is hun dochter?! Het was sowieso een wonder dat deze mensen kinderen hadden gekregen. Ten eerste leek het me geen sinecure om in de Bob Ross tussen haar benen een opening te vinden. Daarnaast moest de Neanderthaler honderd kilo vlees omhoog tillen voordat hij zijn wapen kon gebruiken. En dan moest hij hem ook nog eens omhoog zien te krijgen bij Susan Boyle avant la lettre. Een sterk staaltje van zintuiglijke afsluiting. Je kunt de 100m in 9.6 seconden lopen, vijftien Grand Slam titels op je naam hebben of de Tour de France zeven keer winnen, maar dat is niets te vergeleken bij deze topsport. En dan het resultaat, Evelien!
Toen we waren bekomen van de schrik, hebben we onmiddellijk onze biezen gepakt en fietsten zonder iets te zeggen naar huis. We dachten alledrie hetzelfde. Meisjes zien er over vijfentwintig à dertig jaar net zo uit als hun moeder.
Gisteren waren we op bezoek bij de ouders van mijn vriendin. Toen ik aan mijn schoonmoeder vroeg of ze wel eens naar het naaktstrand gaan, keek ze me verbaasd aan.
“Nee, nog nooit gedaan.” antwoordde ze.
Verliefd keek ik naar mijn vriendin. Ze wordt de mooiste moeder van allemaal.
*Uit privacy redenen is de naam niet gefingeerd. Aangezien iedereen verwacht dat dit juist wel het geval is.
