Megafaker Borsato
Column door NaatjeNaaitje“Heb jij het licht al gezien?”, vroeg mijn beste vriendin me onlangs. Terwijl ik haar ernstig verdacht van een overdosis spiritualiën, ging ze verder. “Wit Licht, je weet wel. Die film met Marco Borsato.”
Ach, die arme meid. Ze is hartstikke lief, maar Wit Licht werpt wel een blinde vlek in haar ogen. En niet alleen in die van haar. Het lijkt wel of iedereen in ons land blind is voor de rommel van de half-Italiaanse pizzabakker Borsato.
Onbegrijpelijk. Want ik vind hem als geen ander de verpersoonlijking van alles wat nep is in het muziekwereldje. De vercommercialisering van een muzikant ten voeten uit. We hebben het hier immers over iemand die net zo authentiek is als de diepvriespizza’s van Iglo. Krullenkok Borsato –half Italiaans en half kaal- had beter zijn zanggezever kunnen bewaren voor de onderkelderde keuken van de pizzeria. Maar nee, hij moest en zou meedoen aan de Soundmixshow.
‘Don’ Borsato bezorgde Henny Huisman een paardenstal. Daarmee was Marco’s kostje gekocht.
Na wat kansloze Kruidvat-cd’s in het Italiaans werd het product Borsato opnieuw in de markt gezet: pizzabakker werd ideale schoonzoon. En die spreekt nou eenmaal Nederlands. Dus ging Marco in het Nederlands zingen. De pizzapenoze scoorde de ene hit na de andere. Met –hoe klassiek- puur Italiaans jatwerk. ‘Ik leef niet meer voor jou’, ‘De bestemming’, ‘Je hoeft niet naar huis vannacht’: zijn grootste hits zijn covers. Maar ja, ons Marco zingt het zo oprecht, hè. Alsof hij het echt meent. Alsof.
Niet alleen Marco’s dromen waren trouwens bedrog. Flaporen, Italiaanse inhammen, scheve tanden: alles kwam recht. En een imagostyliste zorgde voor oergezellige Hollandse kabelkotstruien. Met deze sympathieke krullenbol wilde iedereen wel een bakkie doen. Daarom is Marco er altijd bij. Is het niet op cd, dan wel via sufradio. Met zijn alom aanwezige, onvermijdelijke gejengel is hij het irritante, niet te verwijderen zevenblad van mijn sociale leven.
Een nieuw plaatje wordt pas een mooi plaatje met een nieuwe vriendin. Plaatjeswinkelbaasje Breukhoven begreep dat als geen ander. Daarom zadelde hij Marco op met lekkere Leontine. Uit op fortuin draaide zij haar hand nergens meer voor om: ze schonk Marco drie kinderen. Heel slim. Elk kind is goed voor een fotosessie in de bladen. Elk kind inspireert Marco tot het inzingen van drakerige nummers, door een ander bedacht. Met zwaar aanzwellende violen in symfonieën waar je jeuk van krijgt.
De imago-uitsmijter van Marco is briljant, eerlijk is eerlijk. Want zielige kindertjes en een goed doel doen het altijd goed. Ja, als ambassadeur van War Child is Marco voorgoed ‘binnen’. Natuurlijk maakt de ideale schoonzoon ook een single voor het goede doel. Hoe nobel, in dit download–je-suf-tijdperk. Maar gaat het over de opbrengst van zijn concerten? Silencio!
Wat Marco ook doet, hij kan niks verkeerd doen. Nog even en hij wordt heilig verklaard. Of hij krijgt een lintje, wat in ons land daaraan voor sommigen gelijk staat. Wim-Lex en Máxima waren de grootste fans bij de première van San Marco’s filmdebuut, dat zegt genoeg. Maar Marco is allesbehalve zaligmakend. Hij is gemaakt, een product, honderd procent nep. En hij ‘faket’ nu ook op megaformaat. En of ik het licht heb gezien! Nu de rest van Nederland nog.
