Land of the free (3)
Column door johnnymaandag
John zat te lunchen in een klein restaurantje dicht bij zijn kantoor. Hij kwam er niet vaak, het eten was er niet bijzonder en het was ook geen leuke tent. Maar hij was hier gaan zitten omdat hij geen zin had om een echt lange lunchpauze te nemen, en hij toe was aan rust. Rustig was het in dit restaurant eigenlijk altijd wel. Zeker rond lunchtijd. Na een simpele salade gegeten te hebben liep hij enigszins gehaast terug naar zijn kantoor. Onderweg zag hij een cameraploeg over straat lopen. Niks bijzonders natuurlijk. Het was tenslotte wel Hollywood. Maar deze mensen kwamen zodra ze hem zagen zijn kant op gerend en schreeuwden hem al van afstand vragen toe. Hij verstond er in eerste instantie niks van. Hij deed er ook geen moeite voor en hij was nog een beetje verbaasd. Toen de cameraploeg hem eenmaal bereikt had verstond hij de vragen wel. “Wat vindt u er nou van wat er vandaag gebeurd is?” “Denkt u dat u er iets aan had kunnen doen?” “Voelt u zich schuldig?”.
John begreep er niks van, ‘waar hebben die mensen het over?’. Hij was al niet vrolijk, maar toen de journalisten hem maar vragen bleven stellen zonder te vertellen waar het allemaal over ging, werd hij echt chagrijnig. “Sorry, ik heb geen idee waar u het over heeft. Als u mij wilt excuseren, ik heb nog meer te doen vandaag.” was zijn antwoord en hij liep door. De journalisten riepen hem nog wel na, maar hij lette al niet meer op hen.
Terug op kantoor vroeg hij aan Angela of het gelukt was om een afspraak te maken met Mr Haley. “Ja, u wordt morgen om twee uur verwacht in de ‘State Prison of Southern Michigan’. Uw vlucht is al geboekt. Het ticket en de verdere details van de afspraak liggen op uw bureau.” “Dank je, Angela.” De rest van de dag was hij bezig met het doorlezen van het dossier van Tom Haley. Hij had echt gruwelijke moorden gepleegd, één keer had hij een Siamese tweeling ontvoerd om er vervolgens één dood te slaan en de ander te laten leven voor zo lang dat mogelijk was. Ze had het nog een dag volgehouden. Verder had hij ieder slachtoffer naakt achter gelaten met slechts een doek over de schaamstreek en de borsten (hij had alleen maar vrouwen vermoord). Maar hij had nooit een van zijn slachtoffers verkracht of op een andere manier misbruikt.
Met deze zaak was dat echter allemaal anders. Het ging immers om een man. En hij was met zijn kleren aan gevonden. Alleen zijn achterwerk was ontbloot en dan waren er ook nog eens sporen gevonden van wat mogelijk sperma was. Dat was alleen moeilijk te zeggen omdat het al 8 jaar oud was. Wat dat betreft had het wel weer Tom kunnen zijn. Hij woonde destijds nog in Maine, maar was kort daarna naar Michigan gevlucht omdat hij doorhad dat de politie hem op het spoor was. Het lijk was nooit ontdekt omdat het verborgen lag in een oude schuilkelder uit de Koude oorlog. Toen de dreiging van het ‘Rode gevaar’ afnam, was de kelder vergeten en was er een park overheen aangelegd. Hij was echter nog wel bereikbaar, als je wist waar de ingang was.
De kelder (en het lijk) waren herontdekt toen de huiseigenaar van Haley wat spullen uit het appartement van Tom aan het halen was. Dit had hij nooit eerder gedaan omdat Tom jaren aan huur vooruit had betaald. En toen hij in de gevangenis kwam had de huiseigenaar het natuurlijk wel aan andere mensen kunnen verhuren, maar hij mocht Tom wel en hij vond dat Tom recht had op dat appartement, ook al was het een moordenaar (het was een man van principes). Hij was het appartement dus ook pas gaan ontruimen toen de vooruitbetaling niet meer genoeg was voor nog een maand eigenaarschap.
De man had een oud dossier gevonden over de schuilkelder met een kaart waarop de locatie van de ingang stond aangegeven. Het was niet ver van Tom’s appartement. Hij was gaan kijken of die kelder er nog lag en had het lijk aangetroffen. Hij had meteen de politie gewaarschuwd en die nam meteen aan dat Haley de dader was.
‘Het lijkt ze verdomme wel helemaal niet uit te maken dat het niet klopt! Haley is een monster, maar hij vermoordde geen mannen en hij verkrachtte nooit iemand!’ dacht John bij zichzelf. Hij geloofde erg in het zogenaamde ‘profiling’ en hij kon erg boos worden als mensen daar helemaal geen aandacht aan schonken. ‘ik heb toch wel vaak genoeg bewezen dat dat wel echt werkt!’. Dat was waar, hij had menig vermeend moordenaar vrijuit laten gaan op basis van het gestelde ‘profile’. Maar Haley had hier gewoon alle schijn tegen en het was ook nog eens makkelijk. Er hoefde geen zoektocht naar de dader te worden ingesteld, de jury zou meteen geloven dat hij het had gedaan en het leverde weer een extra vrije cel op. Dat laatste bedacht John er in zijn boosheid bij, hoewel het misschien ook nog wel zo was.
Na nog wat aantekeningen gemaakt te hebben over wat hij allemaal van Tom wilde weten, ging hij naar huis. Zijn zoon Anthonie was er niet, hij was naar het verjaardagsfeestje van een vriendje en daar bleef hij slapen. Julia was nog bezig met koken, dus John zette CNN op, in de hoop dat er een herhaling kwam van het belangrijks dat hij die morgen gemist had. Hij kon het natuurlijk ook aan Julia vragen, maar die hield er niet van echte gesprekken te voeren terwijl ze in het lawaai van de afzuigkap stond. En John wilde het ook gewoon zien. En ja, het werd herhaald. Er stond een vrouw op een gebouw en ze dreigde te springen. Onder in beeld kwam de naam ‘Michelle’ langs. John schrok zich rot! Angstig probeerde hij te zien of het Macy’s moeder was, maar daar was het gebouw veel te hoog voor. Er stond ook wel een achternaam bij, maar hij kende Macy’s achternaam nog steeds niet. Even later kwam er een foto in beeld…….het was Michelle, Macy’s moeder.
