Aapjes kijken in de garage
Als bijbaan zit ik in de nachtelijke uurtjes in parkeergarages te studeren, de krant te lezen, mij te vervelen, sigaretjes te roken en filmpjes te buizen. Op de deur staat een hele grote duidelijke poster met ´GEEN WISSELGELD.´ Toch word mij keer op keer duidelijk dat wij verre familie zijn van de bonobo en zijn kornuiten. Een vrouw die er zo te zien in haar vroege jaren zeker mocht wezen, probeert met een briefje van €50 haar parkeerticket te betalen. De vrouw loopt naar mijn loge. Ze loert een volle minuut naar de duideliijke poster op de deur. Dit weerhoudt haar er echter niet van om aan te kloppen. Kutzooi! Ik kom uit mijn bureaustoel, die ik met behulp van enkele kussens tot relaxstoel heb gemaakt, en open met een nepglimlach de deur. "Goedenavond mevrouw, zegt u het eens." "Ja meneer, ik probeer te betalen met dit briefje, maar de kassa pakt hem niet….jij kunt zeker niet wisselen, hè?" ´Godverdomme IQ-loze hut, je kunt toch wel lezen, krijg nu toch snel genitale wratten. Ben jij bij het leesbordje 'AAP-NOOT-MIES' blijven steken bij 'AAP,' of wat? "Nee, helaas niet mevrouw, maar u kunt ook met creditcard betalen," was mijn beleefde antwoord.Niet veel later word ik weer getrakteerd op een figuur uit de geschiedenis der menselijke evolutie. Dit keer heeft iemand door het drinken van alcohol zijn geestelijke vermogens weten te reduceren tot dat van een Neanderthaler. "Heeuj meneer, waar is hier de trap, want ik sta op de derde, hik." Dat is een erg vreemde vraag, daar de ondergrondse garage waar ik zit slechts één verdieping heeft. Bij controle van zijn kaartje blijkt hij in de garage tegenover geparkeerd te zijn. De Neanderthaler brabbelt iets en zwalkt de garage uit. Ik zeg hem nog dat het wellicht verstandiger is een taxi te bellen, maar dit is aan dove Neanderthaleroortjes besteed.
Omdat ik er niet vrolijk van word mij langer dan vijf uur achtereen te verdiepen in het achttiende eeuwse Europa, besluit ik een rondje te lopen en buiten de garage een sigaretje op te steken. Aah gezellig, hangjeugd! Te jong om een kroeg binnen te komen en te oud om thuis met paps en mams op de bank onder het genot van een glaasje namaakcola SBS6 te buizen. Zo te zien zijn Priscilla en Amanda (dat staat op hun kettinkjes) apestoned, want nuchter kun je niet zoveel lol beleven aan het woord kiwi. Volgens Priscilla is een kiwi eigenlijk een appel met haar. Amanda is het hier mee eens al voegt ze eraan toe dat een banaan ook wel een listige vrucht is. Een jongeman die gezien zijn kledingsstijl denkt dat hij in de Bronx is, vraagt mij of ik het goed vind als hij een jointje draait bij de ingang van de garage, want daar staat geen wind. Ik heb daar geen problemen mee.
Teruggekomen bij de loge word ik opgewacht door een bejaarde Hobbit die zijn kaartje is kwijtgeraakt. Het lijkt me een gevaarlijke combinatie: Korsakov en autorijden. "Er zit een knop op de kassa meneer waarop staat: ´verloren kaart." De Hobbit komt na een minuut de kassa getrakteerd te hebben op zijn lege blik naar de loge. De Hobbit vindt €14,50 erg duur voor een verloren kaart. Ik vind het erg dom dat hij zijn kaartje is kwijtgeraakt. De Hobbit betaalt het kaartje en verlaat de garage. De laatste twee uurtjes van mijn dienst word ik niet meer gestoord door aapachtige wezens met vervelende vragen en besteed ik dan ook aan het lezen van een krantje en het schrijven van deze column.
