Peter R. de Vries, misdaadregisseur
Het is schrijnend om te zien hoe iedereen erin tuint. Heel Nederland richt de schuld-aanduidende vinger richting de gewiekste puber met het hart van goud. Meesterbrein Peter R. de Vries lacht ondertussen in zijn vuistje, waarmee hij als Dagobert Duck door het binnenstromende geld woelt. Zijn plannetje loopt gesmeerd. Of beter gezegd, hun plannetje. Want zonder de hulp van een nochalante tiener, een naïef ogend meisje, en een belittekende ex-crimineel had het succes nooit deze omvang bereikt. Ik zeg je één ding swa, Peter R is sliiim! Ik loop er nou al een tijdje mee, en heb het nog aan niemand verteld, maar omdat jullie de enigen zijn die ik écht vertrouw heb ik dit platform uitgekozen om het ware verhaal uit de doeken te doen. Je moet weten man, ik heb een gou’en hart, weet je! Hoe het zich aan mij openbaarde? Heel simpel, veel mensenkennis, een flinke dosis en gezond verstand.
Het voelde voor Peter R. als een ferme klap in zijn ontsnorde gezicht. De vermeende oplossing van de moord op zijn grote idool (vandaar de ‘R’) John F. Kennedy bleek een illusie. Volledig berust op misverstanden. Hij raakte door zijn opzichtig falen steeds dieper in de op het oog bodemloze put. Er gingen zelfs hele dagen voorbij waarin hij niet op televisie was verschenen. Waar een normale sterveling z’n heil zoekt in drank, deelde de nobele misdaadverslaggever zijn lot met een ander, veel verhevener genotsmiddel: Antilliaanse wiet. Het bleek een gouden greep. Al snel hervond hij zijn dadendrang, en kwam zelfs tot veel meer briljante vondsten dan voorheen. Tijdens één van de ritten met zijn privé chauffeur en goede vriend (wietkweker van beroep) Patrick beraamde hij een briljant plan. Waarom zou hij wachten op een nieuwe roemruchte zaak? Er moest toch brood op de plank komen. Hij kon veel beter de regie in eigen handen nemen. De moord oplossen voordat ‘ie daadwerkelijk gepleegd is! De adrenaline kolkte in zijn in cannabisdamp gehulde keel. “Patrick, ‘coňo’, wat zich nu toch weer aan mijn sublieme brein ontspruit, dit is viees man!”
Natrillend van zijn eigen geniale strategie ontsproten de juiste zetten als vanzelf in het brein van de misdaadgrootmeester. Nu alleen nog de stressbestendigste pionnetjes op de juiste plek, en het spel kon beginnen. Allereerst de meest vooruitgeschoven pion, de vermeende dader. Hij dacht aan de acteerlessen die hij twee jaar daarvoor had genomen in de week waarin hij niet op tv was geweest, en herinnerde zich de vervelende tiener Joran van der Sloot. De wrok die hij tot dan toe had gekoesterd ten opzichte van de puisterige puber -omdat deze volgens de docent veel meer talent bezat dan hijzelf, de grote wetsdienaar- sloeg om als een blad aan een boom nu Joran de perfecte hoofdrolspeler bleek te zijn in wat één van de meest roemruchte zaken van de eeuw zou gaan worden. Gelukkig stond het 06-nummer van Joran nog in zijn telefoon van die keer dat hij hem thuis had gebracht toen ‘de nieuwe Tom Cruise’ plotseling zijn schoen kwijt was geraakt op weg van acteerles naar huis.
Joran bleek stoned, maar de in het verschiet liggende status van beroemdheid deed hem opveren uit zijn halfslaap. “Dat plan van jou is gruuwlèèk Peter R.! De spil in een moordzaak, dat heb ik altijd al gewild!” Hij zou ook proberen zijn Amerikaanse vriendinnetje te overtuigen om mee te doen met het complot. Een kwartier later ging Peter R.’s telefoon. “Ik zeg je dit Peter R., ze doet het!” Joran vertelde hoe Natalee had getrild van opwinding na het horen van hun ingenieuze plan. Het werd even doorbijten, maar na hun beider rehabilitatie zouden ze in alle grote talkshows worden uitgenodigd, rollen krijgen in de grootste misdaadfilms, en misschien zelfs mogen meedoen aan ‘wie is de mol’. ”Ik zeg je eerlijk Peter R., ik moest haar schudden om haar weer bij haar positieven te brengen!”
“Je begrijpt natuurlijk wel dat Natalee tijdelijk van het toneel dient te verdwijnen hè?” vroeg Peter. “Eerst geef jij -onder mijn auspiciën- een boek uit met jouw visie op het vermeende misdrijf, dan biecht je zogenaamd alles op, ga ik de wereld rond met mijn verhaal, naar de wereld draait door met mijn magnum opus, en daarna mag ze weer opduiken. Maar een paar maanden doorbrengen op het uiterst geheime eiland waar een hoop doodgewaande sterren naartoe zijn verhuisd is geen vervelende tijdsbesteding dunkt mij” vervolgde Peter R. “De hele dag samen met Elvis heupwiegend genieten van optredens van Tupac Shakur en Notorious B.I.G, het kan slechter.” “Wat zeg je Peter R.? Heb je….” “Ja Joran, ik heb alles opgelost; geen zaak is veilig voor mij. Als je de details weten wilt hoe ik achter hun geheime verblijfplaats ben gekomen, raad ik je aan om mijn fantastische boek aan te schaffen. Ik ga je nu hangen, wij spreken elkaar.” “Okay Pé, laterrrr.”
“Zit er voor mij niet nog een rolletje in Peter R.?” vroeg zijn parttime chauffeur en wietleverancier Patrick van der Eem vanaf de bestuurdersstoel. Hij had, ondanks zijn geringe hersencapaciteit, uit de flarden tekst opgemaakt dat er iets groots op stapel stond. “Als jij nou eerst eens een paar keer naar de kerk gaat om je jeugdzonden op te biechten Patrick, dan heb ik waarschijnlijk nog wel een grote rol voor je. Ook jij zult bekend worden, en als held worden ontvangen in Nederland.” “Hahaha, ik een held? Dat is wel eens anders geweest. Maar waarom moet ik eerst naar de kerk?” “Dat leg ik je later wel uit swa, geef me eerst nog een jointje”.
Zo moet het dus ongeveer gegaan zijn. De misdaadmaestro zou wel eens laten zien wie hier acteer –én regisseertalent bezat. Inmiddels zijn de vier hoofdrolspelers wereldwijd bekend, er is geen talkshow of één van de hoofdrolspelers is er geweest, en de boeken over de verdwijning van Natalee Holloway gaan als warme broodjes over de toonbank. Totnogtoe loopt het plan gesmeerd. Binnenkort zal Natalee weer opduiken in de bewoonde wereld, waarna alles een misverstand blijkt te zijn. Eind goed, al goed, en de wereld is vier bekende Nederlanders rijker.
Ik heb gesproken...
-
Epiloog: Het is nu enkele uren nadat ik het voorgaande opschreef. De joint is uitgewerkt, en het verhaal teruglezend besef ik dat alles klinkklare onzin is. Maar je weet toch coňo, van wiet ga je ook heeeel rare dingen zeggen die je normaal nooooit zou zeggen! Vraag maar aan Joran.
