Voorprogramma van de liefde
Als groot liefhebber van muziek bezoek ik nu al een paar jaar geregeld popconcerten. Behalve een leuke avond heeft dat ook vaak geresulteerd in uitbreiding van mijn muziekcollectie. Geen cd's van de hoofdact, want die had ik al liggen, maar wel van de acts die de voorprogramma's verzorgden. Athlete, Snow Patrol, Nada Surf en A Balladeer zijn daar voorbeelden van. De eerste drie waren destijds in eigen land al redelijk bekend. Het Nederlandse A Balladeer daarentegen was, toen ik ze in het voorprogramma trof, nog alles behalve bekend.Eind vorig jaar maakte ik in een kleine zaal in Delft kennis met een andere band van vaderlandse bodem die als voorprogramma van The Veils fungeerde: El Pino and The Volunteers. Het zei me vooraf niets, maar ik luisterde aandachtig. Na afloop van de avond was ik er nog niet uit of ik nu meer sympathie had voor de hoofdact of voor de enthousiaste jongens van de Rotterdamse band uit het voorprogramma die na afloop eigenhandig de instrumenten van het podium droegen en vervolgens nog bezweet van het optreden met een biertje toekeken hoe het de hoofdact verging.
Ogenschijnlijk een ondankbare taak. Optreden voor een publiek dat tijdens jouw optreden nog juist even naar de wc gaat of nog even een biertje gaat halen. Waarvan slechts een klein deel weet wie je bent en waarvan de meerderheid na afloop ook direct weer vergeet hoe nu toch die band uit het voorprogramma heette. Als ze het voorprogramma al niet hadden gemist. Vreemd genoeg blijven mij juist die namen altijd bij.
Hoewel, zo vreemd vind ik dat eigenlijk nu ook weer niet. Ondanks dat ik geen muzikant ben of om andere redenen een podium beklim, ken ik het gevoel dat hoort bij het in het voorprogramma staan wel. Dat gevoel kent nagenoeg eenieder. Namelijk het gevoel om in het voorprogramma van De Liefde te staan. Een geliefde act waarvoor ik een vast voorprogramma lijk te zijn geworden. Zodra de ware verschijnt , ben ik gedwongen om met een biertje in de hand toe te kijken hoe de vrouw waarvoor ik me in het zweet heb gewerkt verliefd wordt op haar hoofdact. Voor hem had ze het kaartje gekocht, niet voor mij. Ik was slechts de intro van haar levenslied. Je gaf haar alles en dat was voldoende voor even maar onvoldoende voor lang. Je naam zal ze dan wel niet zo snel vergeten, de liefde die je haar gaf wel. Niets meer dan muzikaal voorspel. De boel opwarmen en daarna wegwezen dat is mijn taak.
Een ondankbare taak? Nee! Je mag in het middelpunt van de belangstelling staan om te doen waar blij van wordt; of dat nu muziek maken is of liefhebben. Je krijgt bovendien oprecht applaus, al wordt er uiteraard harder geklapt voor de hoofdact. Natuurlijk kijk je jaloers naar degene waarvoor je plaats op het podium moest maken. Er komt echter een keer, dat er een vrouw in het publiek staat die na afloop jouw deuntje niet uit haar kop krijgt en naar de winkel rent. A Balladeer is dat gelukt, El Pino and The Volunteers gaat dat lukken en mij vast ook. Wie er tegen die tijd in mijn voorprogramma staat, is nog onbekend maar ik zal hem dankbaar zijn.
