Langs de lijn
Er zijn er bij die proberen je te doorgronden. Ze trachten zich de mannelijke denkwereld, die zich afspeelt langs de lijn van diverse sportparken of op de tribunes van een stadion, een klein beetje eigen te maken. Ze vragen uitleg over de regels, willen teams en spelers leren kennen en zoeken wanhopig naar de lol van dit alles. Goed, een wedstrijd die onder lekker zonnige omstandigheden afgewerkt wordt, dat snappen ze nog. Maar waarom gaan die mannen achter het doel staan op een guur sportpark ergens in december of januari? Waarom komen ze thuis van een wedstrijd met de door de nat geregende broeken gemaakte kringen op de bekleding van dat andere heiligdom, de auto? Waarom trotseren ze hagelbuien om hun favoriete club te zien spelen? Het is een liefdevolle poging van deze dames, maar sommige dingen zijn moeilijk te snappen. Ik zie ook geen heil in winkelmiddagjes met vriendinnen of het houden van kledingparty's . Laat staan dat ik de vrouwenavond op Net 5 snap. En eerlijk gezegd, dat hoeft voor mij ook niet.
Ik, en vele Nederlandse mannen met mij, ben bevangen door het voetbalvirus. Een zaterdag zonder voetbal zorgt soms al voor een unheimisch gevoel. De zomerstop duurt me altijd te lang, zodat ik me vanaf het prille begin van de voorbereiding alweer terugvind op diverse sportparken om de oefenpotjes van de clubs in de regio te zien. Liefst amateurs tegen profs, ook dat nog. Het is een mooi iets, wat mij betreft. Je kent veel mensen en hebt altijd wel even een praatje. Al ken je ze niet, die mannen die daar staan hebben in ieder geval altijd al één ding gemeen met jou. Dat schept een band. Zoals wildvreemden zich massaal vrienden voelen bij een betoverend popconcert, zo kan het gezamenlijk beleven van een voetbalwedstrijd mensen ook raken. Zodat je jaren later nog eens terugdenkt en je allerlei details weer levendig voor de geest kunt halen.
Genieten van fraaie acties, de spelers van je favoriete team aanmoedigen, de tegenstanders een beetje stangen, je ergeren aan de tactische manoeuvres van de trainer en de scheidsrechter feedback geven. Het zijn de vaste ingrediënten voor een geslaagde middag. Waarbij bepaalde dingen terugkeren. Bepaalde uitspraken bijvoorbeeld, maar net zo goed het goedmoedig plagen van anderen die hun sympathie voor een bepaalde speler maar moeilijk kunnen verbergen. Of andersom natuurlijk, zij die altijd kritiek hebben op de immer hard werkende rechtshalf een beetje pesten als die plots een belangrijke goal maakt. Het gebeurt wekelijks op allerlei plaatsen. Lees de toeschouwersaantallen van de hoofdklasse maar eens en zie hoeveel mensen een eredivisiewedstrijd bezoeken in het weekend.
Zo staan wij wekelijks langs de lijn. Onze vrouwen en vriendinnen volgen ons al niet meer. Ze hebben het geprobeerd, maar kunnen de passie niet bijhouden. Ze doen hun best hoor, geloof me. Ze informeren braaf naar uitslagen, doelpuntenmakers en ranglijsten. Ze zijn niet te beroerd om de etenstijden er op aan te passen. Ze halen de wikkel van je binnenkomende voetbalbladen af en sturen zelfs soms een mailtje of SMSje met een voetbalnieuwtje. Maar meer dan dat is onmogelijk. Ze gaan het nooit echt begrijpen.
Want die dames zijn wel eens mee geweest naar een wedstrijd en hebben zich daar vooral staan verbazen. Wat is er dan zo grappig als de rechtsback doorbreekt en de bal hopeloos naast schiet, waarop er direct een mannenkoor losbarst en roept "het is een verdediger hè"? Die massale vreugde bij een goal, dat lukt dan nog wel. Maar hoe komt het toch dat die kerels van ze ineens meezingen met Jan Smit, terwijl die thuis toch echt nooit in de stereotoren wordt geschoven? Halverwege de tweede helft haken ze af en beginnen ze een gesprek. Over bruiloften, baby's, kleding en het werk. Wij vinden het allang best. Sommige dingen kun je gewoon niet delen.
